Γκρίνιες ακούγονται για τον φτωχό χριστουγεννιάτικο στολισμό της πόλης και κυρίως για το περίφημο χριστουγεννιάτικο χωριό μπροστά στο Δημαρχείο. Τα ίδια γνωστά σπιτάκια, με κύριο χαρακτηριστικό τους να έχουν γυρισμένη την πλάτη σ’ αυτούς τους οποίους απευθύνονται. Το ίδιο γνωστό καρουζέλ. Όχι, δεν είναι έλλειψη χρημάτων. Είναι η δεδομένη έλλειψη της φαντασίας στην εξουσία. Και αισθητικής θα έλεγα. Μια έλλειψη, που παρατηρείται όχι μόνον στη Ρόδο, αλλά σε όλες τις μεγάλες πόλεις, αν κρίνουμε από τα ρεπορτάζ των ημερών. Ισως, να είναι και κάτι άλλο. Είναι τόσο άδειες πλέον οι ψυχές μας, τόσο απελπιστικά θολές οι μνήμες μας, τόσο τραγικά φτωχός ο συλλογικός μας βίος. Το μόνο που μπορούμε πια είναι να πιθηκίζουμε ξένες εικόνες και να παριστάνουμε πως δεν είμαστε εμείς, αλλά κάποιοι άλλοι. Είτε γιατί χάσαμε τον εαυτό μας είτε γιατί τον βρίσκουμε τρομαχτικά μικρό και λίγο. Το μόνο που σκαρφιζόμαστε, είναι να μετατρέψουμε τους τόπους μας σε φτηνά και κωμικά υποκατάστατα του Βερολίνου και της Βιέννης. Πνίγοντας την καταθλιπτική μειονεξία μας στις δυνατές μουσικές των πολύχρωμων happenings με Hip Hop, Latin, Iazz, Oriental , Bollywood. Kαι η ίδια η γλώσσα μας, στέκει περιφρονημένη απέξω. Σαν να μην διαθέτει λέξεις στιβαρές και δυνατές, που να μπορούν να αντέξουν και να μεταφέρουν το βάρος και την ένταση, την ζεστασιά όλων αυτών των θαυμαστών πραγμάτων, που σηματοδοτούν τα Χριστούγεννα. Η ζωή μας είναι σε όλες της τις εκφάνσεις αφόρητα ξένη. Kαι πάνω από όλα, αφόρητα δανεική. Όπως από καιρό οι μισθοί και οι συντάξεις μας.
Χριστουγεννιάτικo Ηip-hop, Oriental και… Bollywood
