Μια ανατριχιαστική παραδοχή

Σε ερώτηση  εάν η Μόρια της Λέσβου έχει προετοιμαστεί καλύτερα ενόψει του χειμώνα σε σύγκριση με πέρσι όταν πρόσφυγες πέθαναν από το κρύο, εάν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να υπάρξουν και πάλι θύματα, ο Γ. Μουζάλας απαντά: «Όχι, δεν μπορώ να το κάνω». Το διαβάζεις και δεν το πιστεύεις. Ο αρμόδιος υπουργός δεν  εν αποκλείει το ενδεχόμενο να υπάρξουν θάνατοι από το κρύο . Και η απορία είναι κάτι περισσότερο από απλή: στους πόσους θανάτους προσφύγων και μεταναστών παραιτείται ένας υπουργός; Δεν έφτασαν οι περσινοί; Δεν παραιτείται ακόμη και τώρα με την ανατριχιαστική παραδοχή πως δεν αποκλείεται να υπάρξουν κι άλλοι; Για να υπάρξει απάντηση σ’ ένα τέτοιο ερώτημα, θα πρέπει πρώτα να υπήρχε βούληση για την δημιουργία στοιχειωδώς ικανοποιητικών συνθηκών επιβίωσης για τους χιλιάδες κολασμένους που βρίσκονται στη χώρα μας. Το πρόβλημα, όπως εκατοντάδες φορές έχει γραφτεί, δεν συνδέεται με έλλειψη οικονομικών πόρων, αυτοί έρχονται από την Ε.Ε., είναι πολλοί και διανέμονται μ’ έναν μάλλον θολό τρόπο. Κανένας δεν μπορεί να δώσει μια εικόνα για το πως ξοδεύονται αυτά τα χρήματα. Το πρόβλημα έχει να κάνει με την έλλειψη βούλησης και την ανικανότητα διαχείρισής του. Είναι προφανές πως ο Μουζάλας ανέλαβε να κάνει κάτι που τον υπερβαίνει. Δεν είναι οι θάνατοι που μας το δείχνουν αυτό, δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι οι τρόποι που στήθηκαν πολλοί χώροι που παραπέμπουν σε απόλυτη προχειρότητα η οποία αναδείχθηκε σε όλο το μεγαλείο της όταν άφησαν εκατοντάδες ανθρώπους να ζουν μέσα σε σκηνές τις οποίες σκέπαζαν τα χιόνια. Ο ορισμός ενός ακόμη πολιτικού που αρνείται ν αναλάβει την παραμικρή ευθύνη, ενός πολιτικού που αρνείται να απαγκιστρωθεί από μια υπουργική καρέκλα… Κρίμα για τον κ. Μουζάλα.