Λαϊκός πολιτισμός

Πολιτικοί που δεν πολυσκάνε για το πως η κοινωνία θα αντέξει στην επίθεση του κράτους απέναντί της. Κόμματα και συνδικάτα χωρίς προτάσεις ικανές να απαλύνουν πληγές και να οδηγήσουν τους πολίτες να διεκδικήσουν τη ζωή τους. Πανεπιστήμια και διανόηση αδράνειας.’ Ισως από απογοήτευση, ίσως γιατί αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων; Σιωπή παντού. Κανείς δεν ενδιαφέρετε για να αναδείξει τι μας ενώνει. Μια ματιά στην ιστορία αρκεί, για να δούμε πως οι άνθρωποι σε δύσκολες περιόδους στράφηκαν στο λαϊκό πολιτισμό. Εκεί που συναντώνται τα προσωπικά βιώματα με τις αγωνίες για το κοινωνικό συλλογικό καλό. Η λαογραφία,ο λαϊκός πολιτισμός, έχει κατηγορηθεί από πολλούς ,βάζοντας την ταμπέλα του «συντηρητικού»,του «γραφικού», ακόμη και του «εθνικιστή»,σε όποιον τον αποζητούσε. Ο νεοπλουτισμός και το «δήθεν» τον απέρριψαν μετά βδεληγμίας. Ο πολιτισμός της χαράς, του πένθους, του φιλότιμου,του κόσμου της υπαίθρου αλλά και των μεγάλων πόλεων αφού όλα επηρεάζονται από τους νόμους της αγοράς, έγινε «κατωτάτου». Κανείς δεν ενδιαφέρεται να αναδείξει τι μας ενώνει ή  να το διασώσει, με δεδομένο πως υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι. Να ενεργοποιήσει τη διαδικασία της διαφοροποίησης, απέναντι στην προσπάθεια που γίνεται για μαζοποίηση. Περισσότερο από ποτέ χρειάζεται μια επιστροφή σε τρόπους- αντίδοτο στον χυδαίο καταναλωτισμό μας, και σε αρμονία με τους κοινωνικούς φυσικούς νόμους. Στο ομαδικό, στο κατά παράδοση, στο αυθόρμητο, στο απλό αλλά όμορφο.Σε όλα αυτά που οδηγούν σε συλλογικότητα. (Σκέψεις, ακούγοντας -μέρες που είναι- σε καταστήματα, χριστουγεννιάτικα χωριά,  παγοδρόμια, καρουζέλ, αλλά και μπαζάρ από Πάολα μέχρι hip-hop)