Το θέμα των πλειστηριασμών κυριαρχεί και η δύσκολη εξίσωση για την πορεία της κυβέρνησης τους επόμενους μήνες. Με ζητούμενο την προστασία της πρώτης κατοικίας με τη θεσμοθέτηση πρόσθετης πρόνοιας απ’ αυτές που ισχύουν στον νόμο Κατσέλη. Φαίνεται ότι αυτό είναι κάτι στο οποίο αντιδρούν έντονα οι δανειστές κι έτσι η κυβέρνηση προσπαθεί να λύσει το θέμα χωρίς να νομοθετήσει. Μέσα από συνεννόηση με τις τράπεζες (εξ ου και η συνάντηση του πρωθυπουργού με τους τραπεζίτες). Αφήνοντάς το δηλαδή στην καλό προαίρεση των τραπεζών να μην αγγίζουν τις κατοικίες των φτωχών ανθρώπων. Κι εκεί βέβαια τα όρια είναι δυσδιάκριτα. Δηλαδή τι θεωρεί ο καθένας φτώχεια, τι θεωρεί δυσκολία, και ποια οικογένεια είναι έτοιμος να προστατεύσει και ποια όχι. Όμως από την άλλη μεριά νομίζω όλοι συμφωνούμε ότι δεν μπορεί η προστασία της πρώτης κατοικίας της οικογένειας που αντιμετωπίζει πράγματι δυσκολίες λόγω της κρίσης, να γίνεται προκάλυμμα και να αποφεύγουν τους πλειστηριασμούς , την αποπληρωμή των υποχρεώσεών τους, μεγάλες επιχειρήσεις, άνθρωποι, που έχουν όχι μόνο τα προς το ζειν , αλλά το ευ ζειν.. Κι εκεί καμιά φορά πίσω από την δράση των αλληλέγγυων καλύπτονται και αρκετοί από αυτούς. Ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί λένε είναι η λύση. Το βασικό είναι να μη γίνουν πλειστηριασμοί για κατοικίες φτωχών οικογενειών . Το εάν αυτοί θα γίνουν ηλεκτρονικά ή όχι δεν έχει σημασία. Μπορεί να θεωρούν ορισμένοι ότι αυτό τους προστατεύει από το πολιτικό κόστος, αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Γιατί όταν θα έρθει η ώρα να βγάλεις την οικογένεια έξω από το σπίτι των 80 τετραγωνικών, δεν θα την βγάλεις με ένα κλικ. στον υπολογιστή. Και ούτε θα βγει έτσι εύκολα από το σπίτι της. Το κόστος το πολιτικό δεν θα πάψει να υπάρχει, εκτός εάν προστατευθούν οι άνθρωποι που πολλοί απ’ αυτούς μέχρι πρότινος ανήκαν στη μεσαία τάξη και η κρίση τους οδήγησε είτε στα πρόθυρα της φτώχειας, είτε στην ίδια τη φτώχεια.
Η δύσκολη εξίσωση
