Παρακολουθώντας τις διαφημίσεις που κατακλύζουν την τηλεόραση και τα παιδικά προγράμματα (δυστυχώς), σκέφτομαι πως μπορεί κάποιος να τις χαρακτηρίσει βία. Μια τηλεοπτική εικόνα που εισβάλλει με την αμεσότητά της στον ψυχικό χώρο των παιδιών με έναν βίαιο τρόπο. Μια βία με την οποία τα παιδιά σε εμπορικά καταστήματα εθίζονται σε ροζ βιτρίνες, αφού έχουν παρακολουθήσει υπομονετικά εικοσάλεπτα διαφημίσεων με κούκλες με τεράστιο μπούστο χείλη σιλιοκονάτα, εξαϋλωμένες ( ας μη ψάχνουμε μετά πως μας προκύπτει η νευρική ανορεξία) ή μυώδεις και μπρουτάλ τύπους. Πρότυπα με έμφαση στην σεξουαλικότητα, σε χριστουγεννιάτικες συσκευασίες πάντα με όλο το μήνυμα των Χριστουγέννων να εγκιβωτίζεται στην τιμή. Είναι και η βία που προβάλλεται από παιχνίδια με τρομακτική όψη, παιχνίδια πολέμου, παιχνίδια θανάτου, με στόχο την εξουσία. H παιδική ηλικία γίνεται θέατρο επικίνδυνων τολμημάτων και ανεξιλέωτων συγκρούσεων. Δεν νομίζω να υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από την εξάσκηση στην επιθετικότητα όταν αυτή συνδυάζεται με βία που υπάρχει γύρω μας σε διάφορες μορφές.
Το λες και βία
