«Δεν βλέπω, όπως νομίζω ότι και κανείς δεν μπορεί να δει, εκτός αν είναι τελείως φαντασιόπληκτος ή προγονόπληκτος, την αρχαία Ελλάδα ως πρότυπο το οποίο θα αρκούσε να το αντιγράψουμε για να βρούμε την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ισότητα και παν το αγαθόν. Η αρχαία Ελλάδα δεν είναι πρότυπο, ούτε μοντέλο προς μίμηση, όπως άλλωστε δεν μπορεί να είναι κανένα ιστορικό έργο σε οποιονδήποτε τομέα. Θεωρώ όμως ότι πρέπει να λειτουργήσει για μας σαν γονιμοποιημένο σπέρμα, δεδομένου ότι μας επιτρέπει να δούμε εν τη γενέσει τους πληθώρα στοιχείων πάντοτε επίκαιρων – μπορεί και πρέπει να είναι για εμάς κέντρισμα, έμπνευση και πηγή ιδεών» (Κορνήλιος Καστοριάδης).
Πάει το απόσπασμα αυτό, με την σημερινή ημέρα, εάν το επεκτείνει κάποιος και στην νεότερη Ελλάδα, στην ιστορική στιγμή της Ενσωμάτωσης με την μητέρα Πατρίδα, που αποτυπώνεται στην εμβληματική φωτογραφία, αναλογιζόμενοι, εάν στην πορεία των χρόνων, το όραμα για την ελεύθερη Πατρίδα αυτών των γονατισμένων και προφανώς δακρυσμένων ανθρώπων, βλέποντας την γαλανόλευκη να υψώνεται, αποτέλεσαν και αποτελούν για όλους μας κέντρισμα, έμπνευση και πηγή ιδεών ή χάθηκε « μες στην πολλή συνάφεια τοῦ κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ὁμιλίες…ἐκθέτοντάς την στῶν σχέσεων και τῶν συναναστροφῶν την καθημερινήν ἀνοησία…».
Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω. Ας μείνουμε στην φετινή εκδήλωση της Βουλής, για την επέτειο της Ενσωμάτησης, αφιερωμένη στον Ιωάννη Ζίγδη. Το βήμα, για μια ακόμη φορά έγινε πεδίο κομματικής αντιπαράθεσης. Γρήγορα-γρήγορα και σε 248 λέξεις (ναι τις μέτρησα) ομιλητής, περιέγραψε την προσωπικότητα και το έργο του Ι. Ζίγδη και με 398 λέξεις το έργο της κυβέρνησης, το οποίο επιτελείται στα νησιά επί βασιλείας τους, απατώντας στις 342 λέξεις αντιπολιτευομένου βουλευτή, με τις οποίες θέλησε με τη σειρά του να περιγράψει την χειρότερη -τα χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- κατάσταση, στην οποία βρίσκονται τα νησιά.
Βέβαια, ο μεν πρώτος μας ενημέρωσε ότι η μέρα, δεν ευνοεί τον πολιτική αντιπαράθεση, αλλά δεν μπορεί να μην απαντήσει σε υπονοούμενα, ο δε δεύτερος έκλεισε την περιγραφή λέγοντας πως «πρέπει να συνεργαστούμε…». Το ζητούμενο των πολιτών δηλαδή, χρόνια τώρα, που κάποτε θέλουν να δουν πολιτικούς και φορείς του τόπου τους να παλεύουν και να διεκδικούν γι’ αυτόν, από το ίδιο μετερίζι,
Εάν υπάρχει δυνατότητα, οι γονατισμένοι άνθρωποι της φωτογραφίας να τους άκουσαν ή να ακούσουν και σήμερα τις ομιλίες και δηλώσεις όλων όσων θα παρελάσουν μπροστά από κάμερες, είμαι σίγουρη πως θα ξαναδάκρυζαν, αλλά για άλλο λόγο…
Πολλές εικόνες μπορεί να πέρασαν απ’ αυτούς τους γονατισμένους ανθρώπους, όση ώρα ανέβαινε η σημαία στον ιστό, αλλά είμαι σίγουρη πως ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους δεν θα μπορούσαν να φανταστούν μια πατρίδα «εμπόρευμα» που βγαίνει στην πλειοδοσία αναλόγως πως βολεύει κάποιους. Μια επέτειος μνήμης που μέρες τώρα, βγαίνει στην πλειοδοσία των ανακοινώσεων.
Κι όσο η Ιστορία δεν διδάσκει, γίνεται ακόμη πιο μελαγχολική αυτή η ημέρα και ακόμη πιο αβέβαιο το μέλλον.
