Στην ομιλία της στο Αναπτυξιακό Συνέδριο η υπουργός πολιτισμού κυρία Κονιόρδου, ανάμεσα σε διαπιστώσεις όπως «Η ανάδειξη του πολιτισμού και των μνημείων των νησιών μας συμβάλλει στη θωράκιση των νησιών μας και στη θωράκιση της χώρας και έτσι θα πρέπει να το δούμε», χαρακτήρισε ως σημαντικό έργο την αποκατάσταση του Εθνικού Θεάτρου της Ρόδου, οι μελέτες του οποίου έχουν εγκριθεί πρόσφατα, αλλά τόνισε, ότι απαιτούνται πόροι για να γίνουν τα απαιτούμενα έργα. Που σημαίνει ζήσε Μάη μου. Γιατί ως γνωστόν, λεφτά δεν υπάρχουν και θα μείνουμε με μια μελέτη ακόμη στο χέρι. Που σημαίνει, πως εάν τα πράγματα δεν είναι ελπιδοφόρα για το εμβληματικό Εθνικό Θέατρο, καλύτερα να ξεχάσουμε τα υπόλοιπα μνημεία που γκρεμίζονται. Που σημαίνει, πως η ανάδειξη των μνημείων η οποία συμβάλει στην θωράκιση των νησιών και της χώρας, κατά πως λέει η υπουργός, μένει απλή διαπίστωση. Μόνο που οι υπουργοί δεν είναι για να κάνουν διαπιστώσεις.
Και μιας και λέμε για κονδύλια και μνημεία, ας πάμε μέχρι την Μονόλιθο. Στο Κάστρο στο οποίο πήγε ο Αντιδήμαρχος Πολιτισμού κ. Τέρης Χατζηιωάννου, προκειμένου να προχωρήσει η αποκατάστασή, διότι πλέον έχει καταστεί επικίνδυνο για επισκέπτες. Λογικό, αφού οι επερωτήσεις, εκκλήσεις των κατοίκων του Μονολίθου, δημοσιεύματα SOS, χρόνια τώρα, πέρασαν απαρατήρητα και κάποιες μελέτες (πάλι) έμειναν σε συρτάρια. « Είναι κρίμα που την εποχή που έρρεαν χρήματα δεν εκμεταλλευτήκαμε τις ευνοϊκές συνθήκες και τους ευρωπαϊκούς πόρους» τόνισε ο κ. Τέρης Χατζηιωάννου. Πόσο θλιβερό και πόσο αληθινό!
Με τούτα και με τ’ άλλα, παθαίνω μια σχιζοφρενική τάση. Υπάρχουν δύο πλευρές μου: Η μία μου πλευρά λέει να τα πάρουν όλα κάποιοι, να τα αξιοποιήσουν, να τα αναδείξουν. Σε ποια χώρα θα υπήρχε αυτή η κληρονομιά και θα την άφηναν να καταρρέει; Η μία μου πλευρά, λέει ας έρθουν κάποιοι άνθρωποι οποίοι σέβονται το περιβάλλον, τους ανθρώπους, τα παιδιά που φέρνουν σ’ αυτόν τον κόσμο. Και να ψάξουν. Να ψάξουν που πήγαν τα χρήματα από προγράμματα για την ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Ποιους «πολιτιστικούς» συλλόγους επιχορηγούσαν, τι πολιτιστικές δράσεις και ποια κουλτούρα βίωναν οι επισκέπτες μας. Και η άλλη μου πλευρά, είναι πολύ απογοητευμένη, στα όρια της απελπισίας. Ποιος ξέρει μέχρι τέλους αυτής της σχιζοφρένειας που ζούμε ποια σχιζοφρενική πλευρά θα επικρατήσει… Επικίνδυνες και οι δύο. Σε αυτή την κατάσταση μας οδήγησαν η έλλειψη παιδείας, η έλλειψη ηθικής, ο αμοραλισμός. Και φοβάμαι πως δεν έχω μόνο εγώ τέτοιες σχιζοφρενικές τάσεις…
