Το πολιτικό σκηνικό είναι πιο ρευστό από ποτέ.
Τα κόμματα, προετοιμάζονται… δια παν ενδεχόμενο αφού το σενάριο της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, πλησιάζει όλο και περισσότερο. Για να αλλάξει όμως, τι;
Το εκλογικό σώμα συρρικνώνεται λόγω των τεράστιων ποσοστών αποχής και τελικά οι λίγοι αποφασίζουν για τους πολλούς.
Η πολιτική πλέον, έχει ταυτιστεί με την απαξίωση και όλο και περισσότεροι γυρνούν την πλάτη στην πολιτική και στους πολιτικούς.
Τι τελικά είναι όμως αυτό που τροφοδοτεί την απαξίωση των πολιτικών, κυρίως στα μάτια των νέων ανθρώπων; Η ανακύκλωση των ίδιων προσώπων με ψήγματα «ανανέωσης» (κλασική έκφραση που χρησιμοποιεί κανείς κάθε φορά που φτύνει αίμα για να συμπληρώσει όλες τις θέσεις του ψηφοδελτίου) ή μήπως επειδή οι πολιτικοί απευθύνονται σε συγκεκριμένο κοινό;
Υπάρχει μια άγραφη επετηρίδα. Περιμένουν πολλοί νέοι στην σειρά, κυρίως όσοι γαλουχήθηκαν σε κομματικούς σωλήνες, μέχρι να έρθει η ώρα τους, να «ωριμάσουν», για να τους επιλέξουν οι… μεγάλοι κομματικοί παράγοντες και να τους εξασφαλίσουν θέση στα ψηφοδέλτια, χρησιμοποιώντας τους πολλές φορές ως «δεκανίκια».
Κάπως έτσι «στραγγαλίζονται» τα νέα μυαλά. Μπαίνουν σε καθορισμένα κουτιά της πολιτικής σκηνής και γίνονται ένα με το σύστημα, αυτό το σύστημα που πριν τους «καταπιεί», ήθελαν να πολεμήσουν. Και τελικά έρχεται η στιγμή που η «νέα» γενιά πολιτικών, γίνεται πιο συστημική και από εκείνη που τους έθρεφε μέσα στους κομματικούς σωλήνες για να τους πετάξει στην πολιτική αρένα με απώτερο σκοπό να αποπληρώσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το «χρέος» της γαλούχησης. Στην πολιτική, όντως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο.
Και κάπου εκεί χάνονται οι διαχωριστικές γραμμές, του νέου από του παλιού, του φθαρμένου από του ανανεωμένου, του αντιδραστικού από του yesman, του οραματιστή από του διεκπεραιωτή, του Δον Κιχώτη από του Μαυρογυαλούρου.
Τελικά το σύστημα το πολεμούν όσοι το απαξιώνουν ή το κάστρο πρέπει τελικά να πέσει από μέσα; Ιδού το ερώτημα.
