Πληθαίνουν οι πληροφορίες που θέλουν τον Πρωθυπουργό, να οδηγείται σε μία… χρυσή λύση, σαν αυτή του Γιάννη Βαληνάκη, για την επιλογή του επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου της ΝΔ, προκειμένου να ικανοποιήσει δύο μεγάλα απαιτούμενα:
Γράφει ο Τάκης Αναστασάκης
Πρώτον:
Η Ευρώπη των συμμάχων αλλά και ταυτόχρονα δανειστών, εξελίσσεται σε μία σχέση καρότου και μαστιγίου. Όσο η Ελλάδα είναι απαραίτητη για την οικονομική συνοχή της Ευρώπης, είναι και «αγαπημένη» για τη σταθερότητα του ευρώ. Όσο για την Ελλάδα θα ψηφίζονται προγράμματα βοήθειας από τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια, τότε η χώρα μας θα πρέπει να κινείται στα όρια της καταστροφικής λιτότητας ως ένδειξη σεβασμού στα δάνεια των άλλων λαών και ως «τιμωρία» για τη δημοσιονομική της αταξία των προηγουμένων δεκαετιών.
Ο κ. Σαμαράς γνωρίζει πως υπό αυτές τις συνθήκες, στο νέο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, πρέπει να στείλει επικεφαλής εκπρόσωπο του κόμματός του, έναν άριστο γνώστη των ευρωπαϊκών και παγκοσμίων θεμάτων, αλλά και ένα πρόσωπο αναγνωρίσιμο στα διεθνή φόρα και λόμπυ.
Ο κ. Βαληνάκης, καθηγητής διεθνών σχέσεων, πρώην βουλευτής Δωδεκανήσου και υφυπουργός Εξωτερικών 2004-09, προβάλλεται ως η πλέον ενδεδειγμένη επιλογή για τον κ. Σαμαρά για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα και τη ΝΔ στις τεράστιες προκλήσεις του Ευρωκοινοβουλίου, τόσο σε θέματα ελέγχου, όσο και προτάσεων για την πραγματική Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Ο κ. Βαληνάκης υπερασπιστής του όρου «Ευρωπαϊκή οικογένεια», έχει πιστωθεί με επιτυχίες την περίοδο 2004-2009, τόσο για τις διαπραγματεύσεις στα οικονομικά προγράμματα στήριξης και τις ενεργειακές συμφωνίες, όσο και για τα ΟΧΙ που είπε η Ελλάδα, όπως αυτό στην ένταξη των Σκοπίων.
Ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών, φέρεται να πληροί (και με το παραπάνω) όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που θα τον κάνουν όχι μόνο έναν επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου της ΝΔ, αλλά και ένα άτυπο υπουργό εξωτερικών για την Ελλάδα, με διεθνώς αναγνωρισμένη ικανότητα στις διαπραγματεύσεις και την εκπροσώπηση της χώρας.
Ακόμη οι στενές και άριστες επαφές του κ. Βαληνάκη με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, ενισχύουν την υποψηφιότητά του, ως επικεφαλής μίας γαλάζιας ευρωπαϊκής ομάδας κρούσης.
Δεύτερον:
Οι δημοσκοπήσεις φέρουν τη ΝΔ να οδηγείται σε μεγάλη εκλογική ήττα. Ο Πρωθυπουργός, παίζοντας τα «παλαιά» χαρτιά της πόλωσης και της συσπείρωσης, αναζητά τη μέγιστη δυνατή συναίνεση από τη μοναδική πτέρυγα που μπορεί να φρενάρει μία μεγάλη εκλογική ψαλίδα και που δεν είναι άλλη από την Καραμανλική. Οι σχέσεις Καραμανλή-Σαμαρά δεν είναι καλές. Πληθώρα δημοσιευμάτων αλλά και συγκεκριμένες στάσεις του πρώην Πρωθυπουργού υπογραμμίζουν τη δυσφορία του για την ανυπεράσπιστη επίθεση που δέχεται από τον Γιάννη Στουρνάρα, αλλά και για τις πολιτικές οξύτητας που προτάσσει το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου.
Ο κ. Σαμαράς, πέρα από τις εισηγήσεις των στενών του συνεργατών που επιθυμούν «ρήξη» με πρόσωπα και πράγματα από την εποχή Καραμανλή, αντιλαμβάνεται πως το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι ικανό να κλονίσει, την απολύτως εύθραυστη κυβερνητική αλλά και κομματική συνοχή. Οπότε δεν υπάρχει καιρός για δεύτερες σκέψεις και πρέπει να αναζητήσει συμμαχίες στο μοναδικό στρατόπεδο, αυτό του Καραμανλή, που μπορεί να εγγυηθεί ενότητα. Σε μία ΝΔ που διαρκώς βλέπει κομμάτια της να πέφτουν, όπως η περίπτωση Πολύδωρα και να οδηγείται διασπασμένη στις τόσο σημαντικές ευρωεκλογές που παίρνουν την οσμή δημοψηφίσματος, για στήριξη ή όχι στην πολιτική αυτής της κυβέρνησης.
Ο κ. Σαμαράς, επιλέγοντας τον Γιάννη Βαληνάκη, για την «ηγεσία» του ευρωψηφοδελτίου της ΝΔ, ουσιαστικά απλώνει το χέρι και στον πρώην υφυπουργό εξωτερικών που ταυτόχρονα είναι και επιστήθιος φίλος του Κώστα Καραμανλή. Οι δυο τους, μοιράζονται όχι μόνο πολιτικές σκέψεις, αλλά και σχεδόν όλες τις κοινές οικογενειακές στιγμές.
Με μία τέτοια επιλογή ο Πρωθυπουργός αναμένεται να καλύψει ένα μεγάλο κενό που τον χωρίζει από τη συσπείρωση του Καραμανλικού στρατοπέδου, αφού με αυτό τον τρόπο θα επιβραβεύσει τις επιτυχίες στην εξωτερική πολιτική της περιόδου 2004-09. Τέλος θα αποδείξει, πως παρά τα όσα λέγονται και γράφονται, ξέρει να χρησιμοποιεί τους «καλύτερους» τόσο για την ενότητα της γαλάζιας παράταξης, όσο και την εκπροσώπηση της Ελλάδας σε ένα ευρωπαϊκό κοινοβούλιο που πραγματικά βράζει και που απειλείται ακόμη και με διάσπαση.
– Άγνωστη, όμως θα είναι η στάση του κ. Βαληνάκη σε μία τέτοια πρόταση, καθώς γνωρίζει πολύ καλά πως οι ευρωεκλογές θα απορροφήσουν μεγάλη κοινωνική αγανάκτηση και δυσαρέσκεια για τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Άγνωστο είναι αν ο πρώην υφυπουργός εξωτερικών θα θέλει να ηγηθεί μιας «μικρής» και αποδυναμωμένης γαλάζιας ομάδας βουλευτών, ως εκλογικό αποτέλεσμα πολιτικών λιτότητας και οξύτητας, που σίγουρα δεν τον εκφράζουν.
Ο Γιάννης Γ. Βαληνάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πολιτική επιστήμη στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Είναι κάτοχος τριών μεταπτυχιακών τίτλων DEA από το Πανεπιστήμιο Παρίσι Ι (Σορβόννη): στην διεθνή πολιτική, στην αμυντική πολιτική και στην ιστορία των διεθνών σχέσεων. Αναγορεύθηκε διδάκτορας των διεθνών σχέσεων από το ίδιο Πανεπιστήμιο το 1981.
Το 1984 εκλέχτηκε Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Νομικής του ΔΠΘ και το 1992 Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1995 τιμήθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή με την «Έδρα Jean Monnet στην Ευρωπαϊκή Πολιτική και Διπλωματία» και το 2000 και 2010 με το «Ευρωπαϊκό Κέντρο Αριστείας Jean Monnet» στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Διετέλεσε Γενικός Διευθυντής (1990-1998) στο Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ), και Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κέντρου Jean Monnet (2000-2004 και 2009- ). Εργάστηκε ως ερευνητής στην Ελλάδα, τη Νέα Υόρκη, τις Βρυξέλλες και το Παρίσι. Έχει γράψει δεκάδες βιβλία και επιστημονικά άρθρα που δημοσιεύθηκαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Κυριότερα έργα του είναι: Εισαγωγή στην Ελληνική Εξωτερική Πολιτική, 1974-1989, Αθήνα: (β’ έκδοση: A. Σιδέρης 2003), Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγική στην Πυρηνική Εποχή, Θεσσαλονίκη: εκδ. Παρατηρητής, 2001 (με Κ. Μπότσιου), The Black Sea Region: Challenges and Opportunities for Europe; Paris: Western European Union, Institute for Security Studies, 1999, Με όραμα και πρόγραμμα: Εξωτερική πολιτική για μια Ελλάδα με αυτοπεποίθηση, Θεσ/νίκη: Εκδ. Παρατηρητής, 1998. Greece’s Security Policy in the Post-Cold War Era, Ebenhausen: Wissenschaft und Politik, Forschungsinstitut fur Internationale Politik und Sicherheit, 1994.
Τον Μάρτιο του 2004 εξελέγη Βουλευτής Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας και τον Σεπτέμβριο 2007 Βουλευτής Δωδεκανήσου. Διετέλεσε Υφυπουργός Εξωτερικών αρμόδιος για τα πολιτικά και ευρωπαϊκά θέματα κατά την περίοδο 2004-2009.
Μετά τις εκλογές του 2009, επέστρεψε στα πανεπιστημιακά του καθήκοντα ως Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κέντρου Αριστείας Jean Monnet. Εξελέγη επίσης μέλος του Δ.Σ. του Center for European Studies στις Βρυξέλλες και συμμετέχει στην Εκδοτική Επιτροπή του «European View».
Τιμήθηκε με πολλά παράσημα και διακρίσεις.
