Του Στέφανου Δράκου
Πώς θα ήταν άραγε να ζούσαμε στην χώρα του Ποτέ; Αυτό βέβαια σηκώνει πολύ συζήτηση για το πώς φαντάζεται κάποιος την χώρα του Ποτέ και την σημαίνει για αυτόν να ορίσει μια χώρα με πράγματα που ποτέ δεν θα συμβούν. Αυτό επειδή μπορεί να διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο ας κάνουμε την παραδοχή και ας δεχτούμε ότι στην χώρα του Ποτέ ας πούμε ότι έχουμε λύσει την βιοποριστική μας ανάγκη κατά το ελάχιστο, και ας δεχτούμε ότι σε αυτόν τον τόπο Ποτέ δεν θα μπορούμε να κάνουμε φίλους, Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να σκεφτούμε, Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να διαβάσουμε, Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να γράψουμε, Ποτέ δεν θα αγαπήσουμε και θα αγαπηθούμε, Ποτέ δεν θα ψηφίσουμε αυτό που θέλουμε, Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας, Ποτέ δεν θα ταξιδέψουμε, Ποτέ δεν θα φανταστούμε. Σε αυτή την χώρα λοιπόν ένας πολίτης Ποτέ δεν θα είναι ευτυχισμένος.
Σύμφωνα με τους νόμους της θερμοδυναμικής ορίζεται ένα μέτρο για τον προσδιορισμό της αταξίας ενός συστήματος το οποίο ονομάζεται εντροπία και σύμφωνα με τον οποίο όλες οι αυθόρμητες μεταβολές στην φύση, θεωρώντας την ως κλειστό σύστημα, οδηγούν σε αύξηση της εντροπίας δηλαδή σε αύξηση της αταξίας του συστήματος. Σύμφωνα με την θεώρηση αυτή νομοτελειακά ένα τέτοιο σύστημα οδηγείται με βεβαιότητα στην υποβάθμιση της ικανότητας του και τελικά στην κατάρρευση του.
Η περιγραφή αυτή μπορεί να μας φέρει στο μυαλό διάφορα τέτοια συστήματα με το βέλος του χρόνου να ορίζει την συνεχή αύξηση της εντροπίας τους και τελικά το τέλος τους. Ζήσαμε πρόσφατα την κατάρρευση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, την συνεχόμενη αύξηση της εντροπίας μέσα στην ευρωπαϊκή ένωση και τα τελευταία τέσσερα χρόνια το τέλος του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα. Σε ένα κόσμο σήμερα όπου βρίσκεται σε μια διαρκή ροή και μάλιστα επιταχυνόμενη έχει ενδιαφέρον να δει κανείς και να ορίσει την τάξη και την αταξία που χαρακτηρίζουν την σύγχρονη κοινωνία και να προσδιορίσει τα όπλα που θα επιβραδύνουν η ακόμα και θα σταματήσουν την αυξητική πορεία της εντροπίας.
Σε ένα περιβάλλον άμεσα εξαρτώμενο από τις πολιτικές αποφάσεις, με την κοινωνία να βρίσκεται σε περιοχές ιστορικά αχαρτογράφητες ο προσδιορισμός της τάξης και της αταξίας αποτελεί σημαντικό βήμα για την περαιτέρω πορεία μας.
Έχοντας ως μέτρο της κοινωνικής ισορροπίας την ελευθέρια και την ισότητα αυτό μας βοηθάει να κατανοήσουμε ότι η τάξη σε ένα τέτοιο σύνολο θα μπορούσε να εκφραστεί μέσα από πραγματικές δημοκρατικές διαδικασίες αναδεικνύοντας αξιοκρατικά δυνάμεις μέσα από την ίδια την κοινωνία. Ο περιορισμός της ελευθερίας των επιλογών σε κάθε βαθμό ξεκινώντας από την αυτοδιοίκηση μέχρι το κοινοβούλιο δημιουργεί αυξητικές τάσεις εντροπίας οδηγώντας νομοτελειακά την κοινωνία στην χώρα του Ποτέ. Ο εκφυλισμός της δημοκρατίας οδηγεί σταδιακά στην διάβρωση του σημαντικότερου στοιχείου της κοινωνίας που δεν είναι άλλο από τις ανθρώπινες σχέσεις και την ανάγκη να αποτελούμε στοιχείο στις ζωές των δικών μας ανθρώπων. Στο μονοπάτι που διανύουμε συνειδητοποιώντας τα στοιχεία που αυξάνουν την εντροπία του συστήματος και έχοντας έτοιμο το διαβατήριο για την χώρα του Ποτέ θα πρέπει να αντλήσουμε κάθε στοιχείο του εαυτού μας για να γίνουμε ευρηματικοί και δημιουργικοί έτσι ώστε να κλείσουμε πίσω μας την πόρτα και να φύγουμε μακριά από την χώρα του Ποτέ.
