* Ο Παναγιώτης Αλεξανδρής είναι οινοποιός.
Γεννήθηκα στο νησί, έφυγα για σπουδές αμπελουργίας και οινολογίας στη Θεσσαλονίκη και στο Μονπελιέ και επέστρεψα το 2005, για να αναλάβω το οικογενειακό οινοποιείο στον Έμπωνα, όπου καλλιεργούμε σαράντα στρέμματα με τις παραδοσιακές ροδίτικες ποικιλίες.
Όλο τον χρόνο είμαι στο αμπέλι, εκεί ξεχνιέμαι. Εμείς, οι της βόρειας πλευράς της Ρόδου, είμαστε πιο τυχεροί από τους υπολοίπους, επειδή βλέπουμε ηλιοβασίλεμα.
Ανάμεσα στα χωριά Έμπωνας και Σιάνα υπάρχει μια καντίνα, από όπου πολλές φορές, με καθαρό ορίζοντα, διακρίνεται μέχρι και η Χάλκη. Άλλες φορές η δύση με πετυχαίνει στην παραλία – επιλέγω ένα σημείο στην παραλιακή οδό που ενώνει την Κάμειρο Σκάλα με το Μανδρικό, όπου η θάλασσα απέχει μια δρασκελιά από το οδόστρωμα.
Όταν θέλω αμμουδιές, κατευθύνομαι στα νότια του νησιού. Αν και η πρόσβαση είναι δύσκολη, γιατί πρέπει να οδηγήσεις 3-4 χλμ. σε χωματόδρομο με αγροτικό αυτοκίνητο ή τύπου τζιπ, η παραλία του Άη Γιώργη, ανάμεσα στη Λαχανιά και στο Πρασονήσι, είναι μοναδική. Σε όποιον αρέσουν τα watersports πηγαίνει προς το Φαληράκι, ενώ ειδικά για surf ενδείκνυται το Πρασονήσι.
Τρεχούμενα νερά, πεύκα και πλατάνια συνθέτουν το δροσερό σκηνικό στις Επτά Πηγές. (Φωτογραφία: ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΜΕΡΑΚΟΣ)
Σίγουρα όποιος έρχεται για πρώτη φορά στη Ρόδο θέλει να επισκεφτεί την Κοιλάδα με τις Πεταλούδες και τις Εφτά Πηγές, στα Κολύμπια. Εκεί πάω εκτός σεζόν. Το μικρό πάρκο μέσα στο δάσος με τη δροσιά από τα νερά των πηγών είναι ιδανικός περίπατος.
Στην Παλιά Πόλη κάνω μια βόλτα στην Οδό των Ιπποτών και επισκέπτομαι το Αρχαιολογικό Μουσείο της Ρόδου. Πάντα ανακαλύπτω κάτι καινούργιο περπατώντας στα μεσαιωνικά στενά της.
Απαραίτητη στάση για παγωτό στο χέρι, η Gellateria Παλλάδιον στην οδό Αριστοτέλους. Γεύσεις μόνο με υλικά εποχής – το φουντούκι είναι υπέροχο, αλλά και το φραγκόσυκο και το σύκο το καλοκαίρι.
Ο σεφ μεγαλουργεί στο Noble. (Φωτογραφία: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΖΑΒΟΣ)
Για δείπνο με θέα στη θάλασσα κλείνω τραπέζι στο Noble, στο Ξενοδοχείο Elysium Resort & Spa, στο Φαληράκι. Ο executive chef Γιώργος Τρουμούχης έχει ερευνήσει σε βάθος την τοπική κουζίνα και τη σερβίρει ανανεωμένη. Παραδοσιακό φαγητό με φρέσκια ματιά προσφέρει εδώ και δεκαετίες ο Μαυρίκος στη Λίνδο. Για σουβλάκι με παραδοσιακή λαδόπιτα Ρόδου, πολύ λεπτή και νόστιμη, πάω στον Μπονιάτη, στην Κρεμαστή, κοντά στο αεροδρόμιο. Για καφέ προτιμώ το ξενοδοχείο Έλαφος, στον Προφήτη Ηλία, που μοιάζει με ελβετικό σαλέ μέσα στο δάσος. Απολαμβάνω την αρχιτεκτονική και τη διακόσμηση, αλλά και την ευχάριστη δροσιά.
Την αυθεντική ροδίτικη αρχιτεκτονική εσωτερικού χώρου, δηλαδή παραδοσιακά σπίτια στολισμένα με πιάτα στους τοίχους, τη συναντά κανείς κυρίως στον Αρχάγγελο και στην Κοσκινού. Μάλιστα, στον παραδοσιακό οικισμό Κοσκινού υπάρχει και ένα πολύ εντυπωσιακό και επισκέψιμο, το Παραδοσιακό Σπίτι Κοσκινού (τηλ. 22410-62205). Αν βρεθώ σε ροδίτικο γάμο, οπωσδήποτε τρώω ένα μελεκούνι, το τοπικό κέρασμα με μέλι και σουσάμι. Λίγο πριν τελειώσει το καλοκαίρι, στον Έμπωνα διασκεδάζουμε στη Γιορτή Κρασιού, δοκιμάζοντας μουσταλευριά, πετιμέζι και σταφύλια μετά μουσικής. Πάνω από 4.000 άνθρωποι το επισκέπτονται και την επόμενη μέρα, οι πιο αθλητικοί τύποι συμμετέχουν στον ποδηλατικό αγώνα.
