Τόν ἐρχόμενον μῆνα, μεταξύ 5ης καί 8ης Ἰουνίου, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον διοργανώνει ἓνα διεθνές, διεπιστημονικόν καί διαθρησκειακόν οἰκολογικόν συμπόσιον εἰς νήσους τοῦ Σαρωνικοῦ κόλπου. Τό συμπόσιον εἶναι τό 9ον μιᾶς σειρᾶς συναφῶν συναντήσεων, ἀπό τοῦ ἔτους 1995, αἱ ὁποῖαι συνεκέντρωσαν διακεκριμένους ἐκπροσώπους ἐκκλησιῶν καί θρησκειῶν, θεολόγους καί εἰδικούς ἐπιστήμονας, καθώς καί πολιτικούς καί δημοσιογράφους, διά νά διερευνήσουν τάς διαφόρους τοπικάς περιβαλλοντικάς προκλήσεις, αἱ ὁποῖαι μαστίζουν τό Αἰγαῖον, τόν Εὔξεινον Πόντον, τόν Δούναβιν, τήν Ἀδριατικήν, τήν Βαλτικήν, τόν Ἀμαζόνιον, τήν Ἀρκτικήν καί τόν Μισισιπήν. Τό παρόν συμπόσιον φέρει τόν τίτλον «Γιά μιά πιό Πράσινη Ἀττική: Διατήρηση τοῦ πλανήτη καί προστασία τοῦ κόσμου».
Ὄντως, κατά τάς τελευταίας τρεῖς δεκαετίας, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἐπισημαίνει καί ἐπιμένει εἰς τάς πνευματικάς ρίζας τῆς οἰκολογικῆς κρίσεως, τονίζοντας ταὐτοχρόνως τήν στενήν ἀλληλεξάρτησιν ἀνθρωπότητος καί φύσεως. Ἐπιπλέον, ὑπογραμμίζει πώς ἡ ἀπαραίτητος πνευματική ἀλλαγή τῆς στάσεώς μας ἀπέναντι εἰς τήν δημιουργίαν τοῦ Θεοῦ ἀπαιτεῖ συνάμα δέσμευσιν καί συνεργασίαν ὅλων τῶν κοινωνικῶν τομέων καί τῶν ἐπιστημῶν. Μέ τήν πάροδον τοῦ χρόνου, ἔχει ἀσφαλῶς καταστῇ πλέον σαφές ὅτι οὐδείς δύναται μόνος του νά ἀντιμετωπίσῃ τήν οἰκολογικήν κρίσιν τοῦ πλανήτου μας. Τό ζητούμενον εἶναι ἡ συνεργασία καί ὄχι ὁ ἀνταγωνισμός. Ὀφείλομεν δηλαδή νά συνεργασθῶμεν μέ ἕνα συντονισμένον καί ἀλληλοσυμπληρωματικόν τρόπον. Διότι αἱ ἐν δυνάμει συνέπειαι τῆς τυχόν ἀπραξίας μας δέν μᾶς ἐπιτρέπουν νά συνεχίσωμεν μέ τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον δρῶμεν μέχρι σήμερον.
Αὐτός ἀκριβῶς εἶναι καί ὁ λόγος διά τόν ὁποῖον συμμετέσχομεν προσωπικῶς καί ἐνεργῶς εἰς τήν διαδικασίαν, ἡ ὁποία ὡδήγησε τελικῶς εἰς τήν ἱστορικήν συμφωνίαν τῶν Παρισίων τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 2015. Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον διοργανώνει τό παρόν συμπόσιον διά νά διερευνήσῃ τά ποικίλα περιβαλλοντικά προβλήματα εἰς τήν περιοχήν τῆς Ἀττικῆς καί τάς νήσους τοῦ Σαρωνικοῦ, ἐξετάζοντας τάς σχέσεις μεταξύ οἰκολογίας καί οἰκονομίας, ἀλλά καί μεταξύ πτωχείας καί προσφυγικῆς κρίσεως, ἰδιαιτέρως ἐν τῷ πλαισίῳ τῶν πιεστικῶν κοινωνικῶν καί παγκοσμίων προκλήσεων τῆς ἐποχῆς μας.
Τό πῶς βλέπομεν τήν κτίσιν καθορίζει συνάμα καί τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον συμπεριφερόμεθα πρός αὐτήν, τό ἐάν δηλαδή θά τήν σεβασθῶμεν ἤ θά τήν ἐκμεταλλευθῶμεν. Αἱ ἐπιλογαί καί αἱ πράξεις τῶν κατοίκων τῆς Δύσεως ἔχουν σαφῆ καί ἄμεσον σχέσιν μέ τήν πεῖναν καί τήν πτωχείαν εἰς τόν ὑπόλοιπον πλανήτην. Πρόκειται περί μιᾶς πολύ ἁπλῆς μαθηματικῆς ἐξισώσεως καί ταυτοχρόνως περί μιᾶς θεμελιώδους ἱεραρχήσεως τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν!
Κατά συνέπειαν, ἐνῶ ἀφ᾽ ἑνός καταγράφεται σημαντική πρόοδος εἰς τήν εὐαισθητοποίησιν σχετικῶς μέ τήν κλιματικήν ἀλλαγήν καί τήν βιώσιμον διαβίωσιν εἰς τόν ἱστορικόν καί πανέμορφον ἑλλαδικόν χῶρον, ἀφ᾽ ἑτέρου ὑπάρχουν ἀκόμη πολλά, τά ὁποῖα πρέπει νά συμβοῦν, προκειμένου, ἐπί παραδείγματι, νά ἀντιμετωπισθῇ τό πρόβλημα τῶν χώρων ὑγειονομικῆς ταφῆς ἀπορριμμάτων εἰς τήν περιοχήν τῆς Ἀττικῆς, καθώς καί τῆς συσσωρεύσεως πλαστικῶν, ἡ ὁποία ἀπειλεῖ τήν θαλασσίαν ζωήν εἰς τόν Σαρωνικόν.
Ἡ φροντίς, λοιπόν, διά τήν δημιουργίαν τοῦ Θεοῦ πρέπει νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόν σεβασμόν ὅλης τῆς φύσεως καί ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ἐξ ἄλλου, αὐτό εἶναι τό κεντρικόν σημεῖον ἀναφορᾶς δι᾿ ὅσα πράττομεν, ὁ καθείς ἐξ ἡμῶν ἐκ τῆς ἰδικῆς του σκοπιᾶς καί συμφώνως πρός τήν εὐθύνην του: ὁ πιστός καί ἀκόμη ὁ ἄπιστος, ὁ ἐπιστήμων καί ὁ εἰδικευόμενος, ὁ πολιτικός ἀλλά καί ὁ διαδηλωτής. Εἰ δ᾿ ἄλλως δέν δυνάμεθα πραγματικῶς νά ἰσχυριζώμεθα ὅτι μᾶς ἐνδιαφέρει ὁ κόσμος ἤ ὁ συνάνθρωπός μας. Εἶναι δέ ἐπί πλέον βέβαιον ὅτι θά κριθῶμεν ἀπό τήν ποιότητα τοῦ κόσμου τόν ὁποῖον θά κληροδοτήσωμεν εἰς τάς μελλοντικάς γενεάς.
Αὐτός εἶναι ὁ λόγος διά τόν ὁποῖον συνεργαζόμεθα στενῶς μέ θρησκευτικούς καί πολιτικούς ἡγέτας διά τήν ἀντιμετώπισιν τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς. Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, τόν Σεπτέμβριον τοῦ 2017, ἀπηυθύναμεν κοινόν Μήνυμα μέ τήν Αὐτοῦ Ἁγιότητα τόν Πάπαν Φραγκῖσκον, ἐπισημήναντες ὅτι «δέν μπορεῖ νά ὑπάρξῃ εἰλικρινής καί μόνιμος ἐπίλυσις τῆς προκλήσεως τῆς οἰκολογικῆς κρίσεως καί τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς, ἐάν ἡ ἀνταπόκρισις δέν εἶναι συντονισμένη καί συστηματική, ἐάν ἡ εὐθύνη δέν εἶναι κοινή καί ἄν δέν δώσωμεν προτεραιότητα εἰς τήν ἀλληλεγγύην καί τήν ἀγάπην».
Στόχος, λοιπόν, τοῦ συμποσίου μας εἰς τάς ἀρχάς Ἰουνίου εἶναι, ἀκριβῶς, νά ἐμπνεύσῃ τάς καρδίας καί νά ἀφυπνίσῃ τόν νοῦν ὃλων τῶν συμπολιτῶν καί συνανθρώπων μας, νά ἀποτελέσῃ ἀφετηρίαν διά μίαν οὐσιαστικοτέραν συζήτησιν μεταξύ ὑπευθύνων προσώπων καί θεσμῶν, καθώς ἐπίσης καί νά προωθήσῃ μίαν συλλογικήν καί συντονισμένην προσπάθειαν διά τήν διατήρησιν καί τήν φροντίδα τοῦ πλανήτου μας ὡς θεῖον δῶρον δι᾿ ὅλους τούς ἀνθρώπους καί ὡς ἱερᾶς κληρονομίας διά τάς ἐρχομένας γενεάς.
