Το ανατριχιαστικό κοινό μυστικό

Ανατριχίλα προκαλεί η φρικτή κακοποίηση δύο μικρών παιδιών στη Λέρο. Ενα 13χρονο κορίτσι, ένα αγοράκι 8 ετών και ένα 17χρονο αγόρι με νοητική υστέρηση. Το τέταρτο ενήλικο παιδί έχει εγκαταλείψει το σπίτι «δραπετεύοντας» από την κόλαση που ζούσαν τα αδέλφια του. Το μεγάλο ερωτηματικό είναι: κανείς δεν πήρε είδηση στην μικρή κοινωνία της Λέρου, στην γειτονιά,  τι γινόταν επί 4 χρόνια; Πολύ φοβάμαι πως πολλοί ήξεραν αλλά δεν μιλούσαν. Δια στόματος του Δημάρχου, ακούσαμε πως «υπήρχαν κάποιες ενδείξεις, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τον γνώριζα (τον πατέρα)  αλλά κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες» και υποστήριξε ότι το κοριτσάκι παρουσίαζε ένα άγχος το οποίο προφασιζόταν ότι προκαλείται από το σχολείο και τα μαθήματα χωρίς να πει τίποτε άλλο… το παρακολουθούσε ψυχολόγος και κοινωνική λειτουργός του Κέντρου Κοινότητος. Φαντάσου και να μην το παρακολουθούσαν δηλαδή….Ολοι το ήξεραν. Τώρα άνοιξαν τα στόματα κατόπιν εορτής: «Ο άνθρωπος πρέπει να πάει πιο βαθιά και από μέσα στη φυλακή. Όλος ο κόσμος εδώ έχει τρελαθεί, βέβαια τα ξέρανε όλοι από παλιά αλλά τι να πεις και τι να κάνεις. Και ο δήμος τα ήξερε, τα πάντα ξέρανε» λέει χαρακτηριστικά ο κ. Αντώνης, γείτονας της οικογένειας.  Το έχουμε να δει να συμβαίνει πολλές φορές. Υπάρχουν θέματα που δεν τα αγγίζουμε. Η τα αναφέρουμε τις… Παγκόσμιες ημέρες. Παγκόσμια ημέρα κατά της κακοποίησης του παιδιού. Παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Γεμίζουμε τα κοινωνικά δίκτυα με σποτάκια και διαβάζουμε σε άρθρα τούς κάθε μέρα αυξανόμενους αριθμούς. Κάπως έτσι επιτελούμε το ηθικό χρέος μας απέναντι σε τεράστια ζητήματα και δυσλειτουργικές καταστάσεις που ευτυχώς ( σκεφτόμαστε ανακουφισμένοι) δεν μας αφορούν άμεσα, αλλά καταλαβαίνουμε ότι «κάτι τρέχει», «σαν κάτι να πήρε το αυτί μας από το σπίτι του γείτονα». Είμαστε εμείς οι καλοί απέναντι στον κακό γείτονα που ουρλιάζει, χτυπάει τα παιδιά του ή τη γυναίκα του αλλά δεν παρεμβαίνουμε, γιατί είμαστε διακριτικοί και το θέμα δε μας αφορά. Λάθος! Η βία μας αφορά όλους και γινόμαστε συνένοχοι κάθε φορά που αντιλαμβανόμαστε περιστατικά βίας και δεν μιλάμε. Δεν φτάνει να πέφτουμε μετά το κακό από τα σύννεφα σοκαρισμένποι, ρίχνοντας αναθέματα σε γονείς «τέρατα». Η βία φέρνει βία, η βία στην οικογένεια φέρνει βία στην γειτονιά, η βία στη γειτονιά φέρνει βία στην κοινωνία. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι προσωπικό ή οικογενειακό, αλλά κοινωνικό. Κανένα παιδί δεν αξίζει κακομεταχείρισης. Όλοι έχουμε ένα ρόλο να παίξουμε για να μπει ένα τέλος στη βία ενάντια στα παιδιά. Πρέπει να τελειώσουμε με τα ταμπού και να κάνουμε τη βία – ιδιαίτερα τη σεξουαλική κακοποίηση – ένα ζήτημα που συζητείται ανοικτά.