Είναι μεγάλη υπόθεση να τιμάς το σπίτι σου. Πολλώ δε μάλλον, όταν το σπίτι αυτό είναι ωραίο και αρχοντικό. Στα προχθεσινά εγκαίνια της κομψής έκθεσης «ICARO – ΙΚΑΡΟΣ. Το εργοστάσιο Κεραμικών της Ρόδου 1928-1988. Συλλογή Γιάννου Ιωαννίδη», το παρελθόν του νησιού ήταν σε εναρμόνιση με το παρόν. Ο πρώτος λόγος είναι πως το αφιέρωμα αγγίζει τις συναισθηματικές χορδές των Ροδιτών γιατί συμπυκνώνει την ιστορία των ανθρώπων και του τόπου. Δεν είναι μονάχα οι Λινδιακοί καραβοκυραίοι -που στην ακμή του εμπορικού τους δαιμονίου από τον 17ο ώς και τον 19ο αιώνα- έφερναν στον πλου του γυρισμού εκλεκτά αντικείμενα για τα σπίτια τους, ανάμεσα στα οποία πιάτα Ιζνίκ του 16ου αιώνα. Ούτε οι εκατοντάδες εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους που δούλευαν για χρόνια στο περίφημο εργοστάσιο «ΙΚΑΡΟΥ», που ξεκίνησαν οι Ιταλοί ως ICARO κατά το 1928 μιμούμενοι αρχικά αυτά τα λινδιακά Ιζνίκ. Η επιχείρηση πέρασε σε ελληνικά χέρια το 1948 με την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στην πατρίδα μας και έμεινε ανοιχτή για τέσσερις δεκαετίες.
Η Ξένια Πολίτη και η Μίνα Μωραΐτη από το Μουσείο Μπενάκη με τον περιφερειάρχη Γιώργο Χατζημάρκο.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο η προχθεσινή βραδιά ήταν εξαιρετική, είναι πως η έκθεση με αυτήν την ξεχωριστή «ροδίτικη προίκα» φιλοξενήθηκε στην εντυπωσιακή κεντρική σάλα του παλατιού του Μεγάλου Μαΐστρου. Το μικρό αυτό αριστούργημα, στο οποίο ο Ανδρέας Παπανδρέου υποδέχθηκε ως πρωθυπουργός τους ξένους ηγέτες της Ευρώπης το 1988, παρέμενε σε αχρησία από τότε (στην Ελλάδα ζούμε, μην απορείτε γιατί). Και είναι η πρώτη φορά μετά τριάντα χρόνια, που γεμίζει ξανά με αντικείμενα, με ανθρώπινη ανάσα. Εγινε ένας εμβληματικός εκθεσιακός χώρος, στο κεντρικό μνημείο της παλαιάς πόλης, ένα από τα πιο πολυσύχναστα αξιοθέατα στην Ελλάδα.
Μια νεαρή Ροδίτισσα, η Ελένη Κουτούνη σε ηλικία 13 ετών, εργάζεται για τον «ΙΚΑΡΟ
Η Ελένη Κουτούνη σήμερα, που ήρθε από την Αυστραλία για την έκθεση, με τον Γιάννο Ιωαννίδη.
Εμπλουτισμένη με αντικείμενα και πιατελότοιχους λοιπόν, η έκθεση θα παρουσιαστεί για έξι ολόκληρους μήνες. Από την αφάνεια δεν βγήκε μόνον η αίθουσα αλλά και κάτι ακόμα: η συλλογή κεραμικών πιάτων του Λινδιακού Παναγιώτη Ιωαννίδη που είχε αγοραστεί από τον Δήμο Ρόδου το 1973, παρουσιάστηκαν κάποια κομμάτια της το 1988 στην υποδοχή των ηγετών και ύστερα κρύφτηκε στην αποθήκη. Μήπως ήρθε η ώρα να καταλάβει η πολιτεία πόσο σπουδαίο πράγμα είναι αυτά τα πολύτιμα ή ταπεινά πήλινα σκεύη για τη μνήμη και την παράδοση; Στη Ρόδο λένε «Ναι!».
