Ξαναγίνεται για άλλη μια φορά θέμα το brain drain στη χώρα μας. με δύο ρεπορτάζ αυτή την εβδομάδα από τους New York Times και από την Deutche Welle. Στην Ελλάδα μάλλον υποφέραμε πάντα από brain drain. Κάθε φορά που κάποιος Έλληνας ή έστω ελληνικής καταγωγής επιστήμονας ή καλλιτέχνης διακρίνεται στο εξωτερικό ακούγεται το παραδοσιακό στα όρια του γραφικού «ο Έλληνας στο εξωτερικό μεγαλουργεί» ή το «Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της». Όμως. τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο της διαρροής «μυαλών» έχει ενταθεί. «Οταν συνειδητοποιείς ότι η χώρα σου έχει γίνει νεκροταφείο ονείρων, προσπαθείς να βρεις όνειρα αλλού», δήλωσε χαρακτηριστικά ένα νέο παιδί. σε ένα από τα ρεπορτάζ που ξενιτεύτηκε. Σχεδόν μισό εκατομμύριο Ελληνες έχουν γίνει οικονομικοί μετανάστες από τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση, μια από τις μεγαλύτερες εξόδους από χώρα της ευρωζώνης. Νέα μεγάλη «έξοδος» για τους Έλληνες στην αυγή του 21ου αιώνα. Πρόκειται για το τρίτο κύμα μαζικής μετανάστευσης που γνωρίζει η χώρα. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου αιώνα, η Ελλάδα έχει γνωρίσει άλλα δύο κύματα εξόδου (1903 – 1917 και 1960 – 1972), ωστόσο η διαφορά της σημερινής εκροής με τις προηγούμενες είναι ότι ενώ παλαιότερα μετανάστευαν κυρίως ανειδίκευτοι εργάτες και αγρότες, σήμερα τη χώρα εγκαταλείπουν νέοι μορφωμένοι και με επαγγελματική εμπειρία.
Ο Σεφέρης, αφού έζησε στη Γαλλία, σημείωσε στο πεζό του «Εξι νύχτες στην Ακρόπολη», γραμμένο στη δεκαετία του 1920, τα εξής λόγια ως απόσπασμα μιας φιλικής επιστολής: «…Συχνά θυμούμαι το πάθος που σε είχε πιάσει να γυρίσεις. Δεν ήθελες να ακούσεις κανέναν. Ελεγες πως δεν υπάρχει σωτηρία, πως σου λείπει το χώμα. Ομως το χώμα υπάρχει εκεί που μπορούμε να δουλέψουμε, νομίζω. Εδώ είμαι ξένος κι όμως ελπίζω κάτι να κάνω. Πώς να γίνει αυτό στην Ελλάδα όπου καταστρέφουν τα πάντα σαν τις ακρίδες;…».
