Αποσπάσματα, από το αφιέρωμα της Μαργαρίτας Πουρναρά στην « Καθημερινή», που τονίζει την υπεραξία του Πολιτισμού σε έναν τόπο, στην μνήμη μας, αλλά και μάθημα για όσους τον ξεχνούν σε αποθήκες ή τον βλέπουν να γκρεμίζεται….
«Είναι μεγάλη υπόθεση να τιμάς το σπίτι σου. Πολλώ δε μάλλον, όταν το σπίτι αυτό είναι ωραίο και αρχοντικό. Στα προχθεσινά εγκαίνια της κομψής έκθεσης «ICARO – ΙΚΑΡΟΣ. Το εργοστάσιο Κεραμικών της Ρόδου 1928-1988. Συλλογή Γιάννου Ιωαννίδη», το παρελθόν του νησιού ήταν σε εναρμόνιση με το παρόν. Ο πρώτος λόγος είναι πως το αφιέρωμα αγγίζει τις συναισθηματικές χορδές των Ροδιτών γιατί συμπυκνώνει την ιστορία των ανθρώπων και του τόπου. Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο η προχθεσινή βραδιά ήταν εξαιρετική, είναι πως η έκθεση με αυτήν την ξεχωριστή «ροδίτικη προίκα» φιλοξενήθηκε στην εντυπωσιακή κεντρική σάλα του παλατιού του Μεγάλου Μαΐστρου. Το μικρό αυτό αριστούργημα, στο οποίο ο Ανδρέας Παπανδρέου υποδέχθηκε ως πρωθυπουργός τους ξένους ηγέτες της Ευρώπης το 1988, παρέμενε σε αχρησία από τότε (στην Ελλάδα ζούμε, μην απορείτε γιατί). Και είναι η πρώτη φορά μετά τριάντα χρόνια, που γεμίζει ξανά με αντικείμενα, με ανθρώπινη ανάσα. Εγινε ένας εμβληματικός εκθεσιακός χώρος, στο κεντρικό μνημείο της παλαιάς πόλης, ένα από τα πιο πολυσύχναστα αξιοθέατα στην Ελλάδα. Ο τρίτος λόγος είναι πως οι ίδιοι οι Ροδίτες θέλησαν να έρθει αυτή η έκθεση στον τόπο τους. Αξίζει να θυμηθούμε ότι είχε παρουσιαστεί αρχικά στο Μουσείο Μπενάκη πέρυσι, αποκαλύπτοντας την αθόρυβη και μεθοδική δουλειά που έκανε ένας 45άρης συλλέκτης, εραστής της νεότερης κεραμικής, ο Γιάννος Ιωαννίδης. Με πρωτεργάτη τον δραστήριο περιφερειάρχη Γιώργο Χατζημάρκο, ο οποίος αντιλαμβάνεται πλήρως την υπεραξία του πολιτισμού για έναν τόπο, τη συμβολή των δημοτικών αρχών, της αρχαιολογικής υπηρεσίας και του υπουργείου Πολιτισμού, του Μουσείου Μπενάκη και βέβαια του Ιωαννίδη, η κεραμική επέστρεψε σπίτι της, δηλαδή στη Ρόδο. Από την αφάνεια δεν βγήκε μόνον η αίθουσα αλλά και κάτι ακόμα: η συλλογή κεραμικών πιάτων του Λινδιακού Παναγιώτη Ιωαννίδη που είχε αγοραστεί από τον Δήμο Ρόδου το 1973, παρουσιάστηκαν κάποια κομμάτια της το 1988 στην υποδοχή των ηγετών και ύστερα κρύφτηκε στην αποθήκη. Μήπως ήρθε η ώρα να καταλάβει η πολιτεία πόσο σπουδαίο πράγμα είναι αυτά τα πολύτιμα ή ταπεινά πήλινα σκεύη για τη μνήμη και την παράδοση; Στη Ρόδο λένε «Ναι!».
