Οι “κύκνοι” της Κάσου, η σπουδαία δασκάλα και η κρατική αδιαφορία

Κάσος, έξι χρόνια πριν. Δέκα κοριτσάκια από τα συνολικά τριάντα περίπου παιδιά του νησιού περιεργάζονται με απορία μία γυναίκα που στέκει απέναντί τους. Είναι “ξένη” στον τόπο τους, μπαλαρίνα στο επάγγελμα, όμορφη πολύ. Μιλάει ήρεμα, κινείται αργά, πετάει στον αέρα γαλλικές εκφράσεις που κάνουν τα παιδιά να γελούν αμήχανα ενώ γεμίζει το χώρο με μελωδίες του Τσαϊκόφσκι. Τα παιδιά βάζουν τα κλάματα. Μοιάζουν τρομοκρατημένα, δεν έχουν ξανακούσει ποτέ κλασική μουσική, εκείνη τα παίρνει από το χέρι και τους μαθαίνει τα πρώτα βήματα μυώντας τα στον μαγικό κόσμο του μπαλέτου.

Λίγο αργότερα, η “ξένη” συστήνεται και στους μεγάλους: Το όνομά της Ελίζα Πάλλη,  και το όνειρό της να εγκατασταθεί μόνιμα στο ακριτικό αυτό νησί διδάσκοντας στα παιδιά μπαλέτο. Τα τελευταία, πέρα από το σχολείο δεν έχουν άλλωστε καμία δραστηριότητα. Οι κάτοικοι την “αγκαλιάζουν” αμέσως κι εκείνη ξεκινά να παραδίδει μαθήματα στην αποθήκη ενός club που το χειμώνα παραμένει κλειστό. Στο χώρο διδασκαλίας δεν υπάρχουν μπάρες, ούτε καθρέφτες, ούτε ξύλινο πάτωμα, ούτε καν θέρμανση. Τα παιδιά μαθαίνουν μπαλέτο σε πάγκους, καρέκλες, τραπέζια κι ένα… μαρμάρινο δάπεδο. Δεν τα νοιάζει, είναι ευτυχισμένα. Η δασκάλα τους θέλει ωστόσο για εκείνα το καλύτερο δυνατό. Οι μπαλαρίνες της είναι καλές, ορισμένες διαθέτουν όλα τα φόντα για μία μεγάλη καριέρα στο κλασικό μπαλέτο. Το ότι γεννήθηκαν εκεί δεν δικαιολογεί τη ματαίωση των ονείρων τους.

Γνωρίζοντας ότι κανείς αρμόδιος δεν θα σταθεί αρωγός στην προσπάθειά της, τον περασμένο χειμώνα, η Ελίζα Πάλλη, φτιάχνει ένα ημερολόγιο, το πουλά σε φίλους και γνωστούς, ζητά μέσω των social media τη βοήθεια όλων. Κάποιες παλιές της μαθήτριες από την Αθήνα, ιδιοκτήτριες πλέον σχολών χορού, “απαντούν” στην έκκληση της στέλνοντας μπάρες στο ακριτικό νησί, τα χρήματα που μαζεύονται από την πώληση των ημερολογίων μετατρέπονται σε ξύλινο δάπεδο, η προσπάθεια της έχει αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά. Οι μητέρες των παιδιών στέκονται στο πλάι της, οι μπαμπάδες εργάζονται νυχθημερόν προκειμένου το μάρμαρο να “ντυθεί” με ξύλο , όλο το νησί μετατρέπεται σε μια γροθιά σπάζοντας τους καθρέφτες της κρατικής αδιαφορίας απέναντι στο καλύτερο αύριο αυτών των σπουδαίων παιδιών. Το όνειρο γίνεται πραγματικότητα, παιδικά χαμόγελα ανθίζουν στην πρώτη μεγάλη εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε πριν από λίγες ημέρες στην Κάσο, οι μικρές μπαλαρίνες με την μεγάλη αυτή δασκάλα αποτελούν πλέον την τρανότερη απόδειξη ότι τα σπουδαία πράγματα γεννιούνται πρωτίστως από το μεράκι, το πείσμα και την αγάπη ανθρώπων με όραμα…

Αναζητώντας τη δασκάλα χορού της Κάσου που έκανε το αδύνατο δυνατό, συναντάς μία γλυκύτατη γυναίκα με δύναμη λέαινας και μεγάλο πείσμα για το καλύτερο αύριο των παιδιών της. Θέλει, λέει, να πάνε μπροστά, να “πετάξουν” στις σκηνές των μεγαλύτερων θεάτρων του κόσμου, “Γιατί όχι; Κάποια από αυτά έχουν όλα τα φόντα για να το πετύχουν”.

Μαθαίνεις ότι η Ελίζα Πάλλη, η δεύτερη σύζυγος του γνωστού ηθοποιού Δάνη Κατρανίδη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ροδεσία, μια αγγλική αποικία στην Αφρική, μπήκε στο Εθνικό μπαλέτο της Ροδεσίας και συνάμα έκανε τα πρώτα της βήματα ως χορογράφος. Το 1979 ολοκλήρωσε τις σπουδές της με το Ανώτερο Δίπλωμα της Βασιλικής Ακαδημίας Λονδίνου ενώ τη δεκαετία του ’80 βρίσκεται πλέον στην Ελλάδα όπου διδάσκει κλασικό μπαλέτο, μοντέρνο χορό και Aerobics, δίνει εξετάσεις στη Λυρική σκηνή και στο Μπαλέτο Αθηνών, περνάει και στα δύο, αλλά επιλέγει το δεύτερο όπου και χορεύει στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Στη συνέχεια, δουλεύει ως χορογράφος και πρώτη χορεύτρια στα μεγαλύτερα θέατρα της Αθήνας και σε τηλεοπτικές εκπομπές. Χορεύει, παίζει και τραγουδάει σε Musical και Music Halls, συμμετέχει σε διαφημίσεις, διδάσκει κίνηση σε σχολή για μανεκέν, διδάσκει σε σχολή χορού και λαμβάνει μέρος σε εξωτερικές παραγωγές, όπως το Heart and Heart.

Από το 2001–2004 εργάζεται για τον Υφυπουργό Πολιτισμού και Αθλητισμού, οργανώνει συνέδρια, ταξίδια, gala και εγκαίνια, χορογραφεί βίντεο-υπερπαραγωγή  με 100 Ολυμπιονίκες στην Ακρόπολη για την προώθηση των Ολυμπιακών Αγώνων. Το 2004 συμμετέχει στην οργάνωση εκδηλώσεων στο Minitone Sudio για την προώθηση προϊόντων για μεγάλες εταιρίες ενώ το 2011 αποφασίζει να πάει να ζήσει σε ένα ακριτικό νησί σε άγονη γραμμή, την Κάσο.

Εκεί όπου σήμερα, έξι χρόνια μετά, έδωσε μαζί με τις μαθήτριές της μία από τις καλύτερες παραστάσεις της ζωής της: “Θέλω να δώσουμε κι άλλες. Πολλές ακόμη. Τα παιδιά αυτά εκτός από το ταλέντο έχουν και όνειρα που κανείς δεν δικαιούται να ανακόψει”, λέει στο protothema.gr και συνεχίζει: “Σήμερα, αναζητούμε χορηγούς και υποστήριξη για να συνεχιστεί αυτή η προσπάθεια μας. Η επιβίωση και όλα όσα κάνουμε στο νησί μόνο με 10 παιδάκια είναι Γολγοθάς.  Χρειαζόμαστε καθρέφτες για την αίθουσα, η οποία θα επαναλειτουργήσει το χειμώνα καθώς τώρα άνοιξε το club και μετατράπηκε πάλι σε αποθήκη, πρέπει επιτέλους να μπει θέρμανση στο χώρο μας ενώ χρειαζόμαστε και χρήματα προκειμένου να καλύψουμε τα έξοδα ενός ταξιδιού στην Αθήνα. Το Κολέγιο Αθηνών στο Ψυχικό προσκάλεσε τα παιδιά για να χορέψουν στο χώρο του και να γνωρίσουν από κοντά ένα αληθινό θέατρο μαζί με τη μαγεία που το τελευταίο εμπεριέχει. Ελπίζω κάποιος να μας ακούσει, κάποιος να μας προσέξει, κάποιος να μας δει βοηθώντας μας να “πετάξουμε” ακόμη πιο ψηλά…”