Δεν ξέρω τι γίνεται στις τηλεοράσεις σε άλλες χώρες, σε περιπτώσεις τέτοιων καταστροφών σαν αυτή της Αττικής ή και άλλων φυσικών καταστροφών που έχουμε ζήσει. Υποθέτω, πως η τηλεόραση, ως άμεσο μέσο ενημέρωσης με τους πολίτες , μετατρέπεται σε οργανωμένο οδηγό επιβίωσης και ο κόσμος την ανοίγει για να μάθει τι ακριβώς πρέπει να κάνει, μεταφέροντάς τους οι καλοί δημοσιογράφοι, όλες τις οδηγίες που συγκεντρώνουν από τα επίσημα επιχειρησιακά κέντρα, αλλά και από το δικό τους τεκμηριωμένο και τριπλοτσεκαρισμένο ρεπορτάζ.
Εδώ, η τηλεόραση γίνεται δραματικό reality. Δεν είναι η αποτύπωση της καταστροφής με τα καμένα σπίτια και αυτοκίνητα, δεν είναι η έλλειψη σοβαρού επιχειρησιακού κέντρου από το οποίο να αντλούν πληροφορίες ή να μεταφέρουν οδηγίες. Είναι το ρεπορτάζ του «αίματος». Είδαμε ρεπόρτερ, να περπατά ακολουθώντας σταγόνες αίματος, οι οποίες σταματούσαν σε κάποιο σημείο, για να μας πει την διαδρομή που ακολούθησε ο άτυχος κάτοικος της περιοχής, ο οποίος βρέθηκε νεκρός. Είδαμε κάμερες, οι οποίες προσπαθούσαν να μπουν στο σημείο που βρέθηκαν καμένοι 26 άνθρωποι και εάν δεν υπήρχαν στο σημείο άνθρωποι του Ερυθρού Σταυρού να τις εμποδίσουν, θα βλέπαμε και τις σωρούς των ανθρώπων. Είδαμε απεγνωσμένους ρεπόρτερ, στο κυνήγι αυτού του είδους της «είδησης» να ψάχνουν ανθρώπους που έζησαν τον εφιάλτη και να κάνουν διαλόγους σαν τον παρακάτω: Δημοσιογράφος: Τι είδατε; Είδατε καμένους ανθρώπους; Πολίτης: Είδα την φωτιά να καίει σπίτια και έναν άνθρωπο ακίνητο Δημοσιογράφος με αγωνία: -Καμένος, καμένος ήταν; Πολίτης: -Τι να σας πω, ακίνητος ήταν… Δημοσιογράφος: -Με τα μάτια σας τον είδατε; Πολίτης:.. (άφωνος). Αργά, πολύ αργά θυμήθηκε το ΕΣΡ το βράδυ της Τρίτης να υπενθυμίσει την υποχρέωση ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών μέσων « να ασκούν τη «δέουσα εποπτεία» στην παρουσίαση των τραγικών γεγονότων που συνέβησαν στην Αττική».
