Θέλοντας και μη έχουμε εισέλθει σε μια μακρά προεκλογική περίοδο. Οι τοπικές και βουλευτικές εκλογές είναι μπροστά μας, και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Οσο πλησιάζει ο καιρός που θα στηθούν οι κάλπες, πλανάται το ερώτημα∙ τελικά τι σόι δήμαρχο θέλουμε;
Σίγουρα η Ρόδος δεν χρειάζεται έναν δήμαρχο άτολμο, φοβισμένο, κοντόφθαλμο, αποστειρωμένο, στυφό και αποκομμένο από την κοινωνία. Έναν δήμαρχο με ωράριο δημοσίου υπαλλήλου και αντίληψη γραφειοκράτη της δεκαετίας του ’80. Εναν δήμαρχο που να αντιλαμβάνεται τη Ρόδο ως κωμόπολη, ως χωριουδάκι και θα κάθεται απλώς στο γραφείο του να τακτοποιεί τη χαρτούρα.
Οι καιροί απαιτούν έναν δήμαρχο που δεν θα φοβάται να τολμήσει, που θα μπορεί να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι, που θα ξέρει να απαιτεί, να διεκδικεί δυναμικά, να υπερπηδά εμπόδια, να σχεδιάζει παρεμβάσεις για τη Ρόδο του αύριο. Εναν σκεπτόμενο, οραματιστή και γιατί όχι, έναν δήμαρχο ονειροπόλο. Οχι έναν δήμαρχο διαχειριστή, αλλά έναν δήμαρχο πρωταγωνιστή.
Κι αν υποτεθεί, ότι υπάρχει ένας τέτοιος υποψήφιος δήμαρχος, θα τον επιλέξουμε; Ενας τέτοιος δήμαρχος, δεν θα προσπαθεί να βρει πάντα χρυσές τομές, δεν θα μπορεί να ικανοποιεί τους μεν και τους δε, δεν θα είναι και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ γιατί δεν θα τον νοιάζει να είναι αρεστός σε όλους, αλλά αποτελεσματικός για τους πολλούς.
Θα μπορούσαμε άραγε να τον αντέξουμε έναν τέτοιο δήμαρχο; Ως κοινωνία θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε το έργο του ή θα του ρίχναμε το ανάθεμα στην πρώτη απόφαση που μπορεί να μην μας βολεύει προσωπικά, αλλά να ευνοεί το σύνολο;
Μπορεί να μας αρέσει να κρυβόμαστε πίσω από τις… παπαρούνες όπως οι ελέφαντες, αλλά το πολιτικό κόστος είναι ο οδηγός όσων μας κυβερνούν, σε κάθε επίπεδο. Και η επιλογή των αρχόντων, δεν γίνεται πάντα με ανιδιοτελή κριτήρια. Το ταγκό, θέλει δυο.
Η απορία παραμένει, οι ανάγκες της κοινωνίας πρέπει να διαμορφώνουν τον δήμαρχο ή ο δήμαρχος τις ανάγκες της κοινωνίας;
A-τυπος και υπογραμμός: Το ταγκό θέλει δυο
