Συνέντευξη στον
Δημ. Γκαρτζώνη
O Σωτήρης Σοκορέλος σημείωσε σπουδαία επιτυχία στις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις. Είναι ο πρώτος των πρώτων φετινών εισαχθέντων στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας. Πέρασε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, με 19.641 μόρια, επιτυγχάνοντας την υψηλότερη βαθμολογία! Είναι γιος της Ζωής και του Μιχάλη Σοκορέλου, διευθυντή της Ορθοπεδικής Κλινικής του Νοσοκομείου της Ρόδου και θέλει και ο ίδιος να επιλέξει την ειδικότητα της ορθοπεδικής.
Σε μία εκ βαθέων συνέντευξή του στη «δημοκρατική», ο Σωτήρης Σοκορέλος, μιλά για τον αγώνα που έδωσε για να κατακτήσει το όνειρό του και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για την προσήλωσή του στο στόχο του.
Τα ΜΜΕ εξήραν την μεγάλη πρωτιά του Σωτήρη, χαρακτηρίζοντάς τον ως «παιδί-θαύμα» ή «παιδί-φαινόμενο». Ο ίδιος δηλώνει απλά για την επιτυχία του στις πανελλήνιες εξετάσεις και την εισαγωγή του στην Ιατρική: «Είναι για μένα ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, μια μάχη από την οποία βγήκα δυνατότερος και νικητής στα μάτια των δικών μου ανθρώπων».
• Τι σημαίνει για ‘σένα η πρωτιά στην Ιατρική Αθηνών; Πώς είναι να βλέπεις το όνομά σου και τη φωτογραφία σου στα πανελλήνιας εμβέλειας σάιτ, τηλεοπτικούς σταθμούς, μεγάλες εφημερίδες…;
Είναι για μένα ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, μια μάχη από την οποία βγήκα δυνατότερος και νικητής στα μάτια των δικών μου ανθρώπων. Είναι μεγάλη τιμή για εμένα να βλέπω το όνομά μου, τις φωτογραφίες μου και τη ζωή μου ολόκληρη να περνάει από σάιτ, εφημερίδες, κανάλια ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά μέσα που άκουγα, παρακολουθούσα και θαύμαζα από μικρός. Νιώθω ότι ένας κύριος στόχος, αναφανδόν, επετεύχθη.
• Το γεγονός ότι έδινες πανελλήνιες για δεύτερη φορά, σε έκανε να πεισμώσεις ακόμη περισσότερο; Τι έχεις να πεις στα παιδιά που δεν τα κατάφεραν αυτή τη φορά, ακόμη και αν προσπάθησαν πολύ;
Πέρυσι, εισάχθηκα στο Τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών, στο οποίο και ποτέ δεν παρακολούθησα κάποιο μάθημα, απλά είχα πραγματοποιήσει την εγγραφή. Ήθελα την ιατρική. Αυτό ήταν που με πείσμωσε, η ίδια η θέλησή μου. Όπως και την πρώτη φορά. Κι αυτό θεωρώ ότι πρέπει να μας πεισμώνει όλους, όχι μια “ατυχία”, αλλά τα ίδια μας τα όνειρα. Διότι στις πανελλήνιες η επίδοση δεν καθορίζεται μόνο από τις γνώσεις που κατέχει ο καθένας, αλλά από πολλούς διαφορετικούς παράγοντες, όπως εμπειρία, ψυχραιμία, μεθοδικότητα, ευελιξία ώστε να μπορείς να αντεπεξέλθεις στις δύσκολες συνθήκες αλλά και το σημαντικότερο τύχη… Με βάση τούς καθηγητές μου όλα τα παραπάνω τα είχα εκτός από … την τύχη. Πέρυσι είχα αποκλίσεις στις βαθμολογίες μεταξύ των εξεταστών, όχι λιγότερο πείσμα ή γνώσεις. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τους καθηγητές μου να λένε: “Σωτήρη, ήσουν έτοιμος. Η τύχη δεν ήταν έτοιμη για εσένα. Έχεις τις ικανότητες ακόμα και σε ένα μήνα να ξαναδώσεις, απλά έτσι όπως δομείται το σύστημα, πρέπει να περιμένουμε ένα χρόνο”.
Στα παιδιά που φέτος δεν τα κατάφεραν και “απέτυχαν “-ένας όρος τελείως σχετικός- έχω να πω πως η ζωή δε σταματάει εδώ. Μπορεί να νιώθετε “άχθος αρούρης”, όμως αξίζετε. Πιστέψτε στον εαυτό σας, στα όνειρά σας και θα καταφέρετε τα πάντα.
Υπάρχουν πολλοί δρόμοι για να κάνεις αυτό που θέλεις και με υπομονή μπορείς να βρεις τον καλύτερο και όποιον σου ταιριάζει …
• Επέλεξες την ιατρική λόγω της… οικογενειακής παράδοσης; Σκέφτεσαι να ακολουθήσεις την ορθοπεδική ή προτιμάς κάποια άλλη ειδικότητα;
Η οικογένειά μου απαρτίζεται από 3 γενιές εκπαιδευτικών και πρώτος ο πατέρας μου ήταν εκείνος που θέλησε πολύ την ιατρική και την επέλεξε. Μπορεί να μην κατάφερα να τους γνωρίσω όλους, όμως, ιστορίες της οικογένειας και οι επαγγελματικές τους επιλογές αποτέλεσαν για εμένα “οδηγό ζωής”. Αγαπούσαν τα παιδιά, αγαπούσαν τον συνάνθρωπό τους και πρόσφεραν στην κοινωνία με κάθε τρόπο.
Η μητέρα μου με την ευαισθησία της και με το να αγαπάει ανιδιοτελώς κάθε άνθρωπο που έχει συναντήσει στη ζωή της, μου έμαθε την αξία της “προσφοράς”. Όσα κι αν έχω δεχτεί αδίκως κι ό,τι κι αν με έχει πειράξει δε θα με κάνουν να αρνηθώ τη βοήθειά μου σε κανέναν. Όταν κάποιος πέφτει, πρέπει να τον σηκώνουμε και όχι να τον ρίχνουμε πιο κάτω…
Από μικρός όνειρο ζωής, και όχι επειδή ήταν ο πατέρας μου, αλλά γιατί ήθελα να προσφέρω, να βοηθήσω τον κόσμο, να απαλύνω τον πόνο, ήταν η ιατρική. Απλά ο πατέρας μου, αποτελούσε το ιδανικό πρότυπο κι με έκανε να το κυνηγήσω ακόμα περισσότερο και να θέλω να προσφέρω μια χείρα βοηθείας στον κόσμο σε πανελλήνιο επίπεδο ακόμα και σε παγκόσμιο, όπως ακριβώς έκανε κι εκείνος στον τόπο μας.
Η ευσπλαχνία, η ευαισθησία μου σε συνεργασία με το πρότυπό μου έδρασαν καταλυτικά στο να θέλω τόσο πολύ να γίνω ένας γιατρός, γιατί η ιατρική είναι, πραγματικά, ένα λειτούργημα …
Έτσι, θεωρώ την απόφαση μου αυτή απόρροια όλων των αξιών που μου έχει εμφυσήσει η οικογένειά μου στο σύνολό της. Ναι, σκέφτομαι να ακολουθήσω την ορθοπεδική. Με έχει “κερδίσει” ως ειδικότητα και θεωρώ ότι έχει πολλά περιθώρια ανάπτυξης.
• Σκέφτεσαι να συνεχίσεις σπουδές στο εξωτερικό, ή και να εργαστείς μόνιμα εκεί, όπως κάνουν πλέον πολλοί νέοι γιατροί;
Αυτή την στιγμή, θα ήθελα χωρίς δεύτερη σκέψη να μείνω εδώ στην πατρίδα μου, την αγαπημένη μου Ελλάδα… ακόμα και αν μου γίνει πρόταση υποτροφίας. Στο μέλλον σκέφτομαι να συνεχίσω μετεκπαίδευση στο εξωτερικό, συγκεκριμένα στο νοσοκομείο Mayo Clinic της Αμερικής.
• Ποια είναι η άποψή σου τελικά για τη διαδικασία των πανελληνίων εξετάσεων; Πόσο δύσκολη ήταν για σένα η προετοιμασία και τι είναι αυτό που παίζει το μεγαλύτερο ρόλο στην επιτυχία ενός μαθητή;
Προσωπικά, θεωρώ πως οι πανελλήνιες εξετάσεις πρέπει να αποδεσμευτούν τελείως από τον θεσμό της σχολικής εκπαίδευσης διότι με αυτό τον τρόπο αλλοιώνεται ο σκοπός της και όλα θυσιάζονται στο μολώχ των εξετάσεων.
Οι πανελλήνιες ναί, είναι όντως ένας δύσκολος αγώνας. Όχι από άποψη διαβάσματος, γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς από μικρά παιδιά είχαμε έναν όγκο μαθημάτων, αλλά από άποψη ψυχολογίας. Ξέρεις ότι μια εξέταση τριών ωρών κρίνει το μέλλον σου. Η διαδικασία είναι ψυχοφθόρα τόσο για εμάς τους υποψήφιους όσο και για τους γονείς μας. Είναι μια “επένδυση ψυχής”. Για να βγείς νικητής από αυτόν τον “αγώνα” και να πετύχεις πρέπει να ελέγχεις το άγχος σου και γενικότερα όλα τα αρνητικά σου συναισθήματα. “Κερδίζει”, δηλαδή, πιο ισορροπημένος ανάμεσα σε δύο μαθητές παρόμοιων ικανοτήτων.
• Χρειάστηκε να κάνεις θυσίες για να πετύχεις το στόχο σου;
Σε θέμα διασκέδασης και ψυχαγωγίας δε στερήθηκα τίποτε απολύτως. Έβγαινα τακτικά με τους φίλους μου και προσπαθούσα το βράδυ, μετά το διάβασμα, να χαλαρώνω βλέποντας κάποια ταινία. Το μόνο που στερήθηκα ήταν η γυμναστική, που παλαιότερα με χαλάρωνε ήταν ένας τρόπος εκτόνωσης για εμένα κι έτσι, θα προσπαθήσω να την αναπληρώσω τώρα. Καθώς λέμε «νοῦς ὑγιής ἐν σώματι ὑγιεῖ».
• Κλείνοντας, ποια είναι η σημαντικότερη εμπειρία που αποκόμισες μέσα από τη διαδικασία των πανελληνίων εξετάσεων;
«Όλα για κάποιο λόγο γίνονται». Με πίστη, υπομονή και επιμονή όλα είναι δυνατά… Η περσινή ατυχία με ωρίμασε περισσότερο, άνοιξε τους πνευματικούς μου ορίζοντες και με έκανε δυνατότερο γιατί ήταν κάτι πολύ δύσκολο. Για εμένα, η ιατρική ήταν όνειρο ζωής και το είδα να γκρεμίζεται εν μια νυκτί. Δε θέλησα να τα παρατήσω σε καμία περίπτωση, ούτε σκέφτηκα να ακολουθήσω τη Βιολογία, γιατί ήμουν πλήρως συνειδητοποιημένος …
Μέσα από τις πανελλήνιες «φίλτραρα» ανθρώπους και συμπεριφορές. Κατανόησα ποιοί ήταν πραγματικά δίπλα μου και χαίρονταν με την χαρά μου και ποιοί όχι…
Σε αυτό μου τον αγώνα, είδα την οικογένειά μου και τους δικούς μου ανθρώπους πιο ενωμένους από ποτέ. Αν με ρωτούσατε για κάτι που έμαθα από αυτό το ταξίδι, θα σας απαντούσα πως έμαθα να αγαπάω ειλικρινά και ανιδιοτελώς αλλά και να αντιμετωπίζω κάθε επερχόμενη δυσκολία. Έμαθα να προσφέρω περισσότερα. Οι άνθρωποί μου είναι η δύναμή μου. Για αυτούς θα έκανα τα πάντα. Το ηθικό δίδαγμα των πανελληνίων είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου και στις ικανότητες σου…
Τέλος ένα «τεράστιο» ευχαριστώ στην οικογένειά μου, τον καθένα ξεχωριστά, τους καθηγητές μου αλλά και τους αφανείς ήρωες αυτής της ιστορίας…
