Σε ποινή φυλάκισης 18 μηνών με 3ετή αναστολή καταδικάστηκαν χθες, από το Τριμελές Εφετείο Δωδεκανήσου, ένας αρχιτέκτονας και ένας εργολάβος της Ρόδου, που κρίθηκαν ένοχοι κατά πλειοψηφία για φθορά µνηµείου από κοινού και συγκεκριμένα για καταστροφή αρχαίων κατά την ανέγερση μεζονετών.
Οι δύο κατηγορούμενοι είχαν καταδικαστεί πρωτοδίκως σε ποινή φυλάκισης 3 ετών, με 3ετή αναστολή.
Κρίθηκαν ένοχοι για το ό,τι κατά το χρονικό διάστηµα από 8 έως 10 Μαρτίου 2008 από κοινού προχώρησαν σε εκσκαφή στο βορειοδυτικό τµήµα οικοπέδου επί της οδού Καµείρου στη Ρόδο, µε σκοπό την ανέγερση οικοδοµής. Ωστόσο, η οικοδόµηση στο συγκεκριµένο οικόπεδο είχε επιτραπεί µόνο υπό τους όρους και τις προϋποθέσεις απόφασης της KB’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων.
Από την εκσκαφή προκλήθηκε καταστροφή αρχαίων µνηµείων κατά παράβαση των όρων της άδειας του ΥΠΠΟ, η οποία προέβλεπε τη διατήρηση των αρχαίων µε κατάχωση κάτω από τη θεµελίωση της οικοδοµής.
Εκτός από τα διερευνηθέντα και αποτυπωµένα αρχαία προκλήθηκε και καταστροφή άλλων αρχαίων µνηµείων µη ερευνηθέντων, όπως προκύπτει από την ύπαρξη οστεοθηκών και οστών στα µπάζα της εκσκαφής. Ειδικότερα, η καταστροφή των αρχαίων µνηµείων αφορά κλασικά ελληνιστικά ταφικά ευρήµατα, καθώς και τάφους µε κτερίσµατα και οστεοθήκες την περίοδο της ακµής της κλασικής και ελληνιστικής Ρόδου.
Η δίωξη που είχε ασκηθεί σε βάρος τους είχε κακουργηµατική µορφή. Το δικαστικό συµβούλιο έκρινε όµως ότι προϋποθέσεις για να διωχθεί η πράξη της φθοράς µνηµείου σε κακουργηµατικό βαθµό, οι οποίες πρέπει να συντρέχουν σωρευτικά, είναι να πρόκειται για µνηµείο ιδιαίτερα µεγάλης αξίας και η πράξη είτε να έχει τελεστεί στο πλαίσιο οργανωµένης εγκληµατικής δραστηριότητας είτε από πολλούς ενωµένους για την τέλεσή της.
Από την επισκόπηση του αποδεικτικού υλικού και ειδικότερα από τις συνθήκες που έλαβε χώρα η πράξη προέκυψε συγκεκριµένα ότι ανεξαρτήτως της συνδροµής της πρώτης προϋπόθεσης δε συντρέχει η δεύτερη, καθώς η πράξη δεν έχει τελεστεί στο πλαίσιο οργανωµένης εγκληµατικής δραστηριότητας, αλλά ούτε και υπήρξε ένωση για την τέλεσή της παρά µόνο τέλεση κατά συναυτουργία. Στην πρωτόδικη δίκη κατέθεσαν δύο μάρτυρες κατηγορίας που εργάζονται στην αρχαιολογική υπηρεσία και περιέγραψαν ποιες ακριβώς καταστροφές προκλήθηκαν στα μνημεία από την δράση των δύο επωνύμων.
Οι ίδιοι απολογούμενοι αρνήθηκαν τις κατηγορίες υποστηρίζοντας ότι τήρησαν κατά γράμμα τα προβλεπόμενα από την οικοδομική άδεια που είχε εγκρίνει το αρχαιολογικό συμβούλιο.
Ως συνήγορος υπεράσπισής τους παρέστη ο δικηγόρος κ. Στέφανος Στεφανίδης.
