Πως μια εμποροπανήγυρις και αργότερα έκθεση, ανάλογης κάθε χρονιά με την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, μετεξελίσσεται σε πανηγυράκι; Πιθανολογώ ακολουθώντας τα χνάρια κάθε χωριού και κάθε πόλης. Των περισσoτέρων. Γιατί ακόμη υπάρχουν χωριά ( αμφιβάλλω πως υπάρχουν πόλεις) που διατηρούν αν μη τι άλλο το πολιτιστικό τους επίπεδο αξιοπρεπές και προσπαθώντας να εμποδίσουν το χρόνο να περάσει ισοπεδωτικά από τη μνήμη, ρίχνοντας στη λήθη όλα εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της παράδοσης που χαρακτηρίζουν κάθε τόπο. Των τόπων που η παλιά εμποροπανήγυρις -οικονομικό και εμπορικό γεγονός- γινόταν με την αφορμή της γιορτής του πολιούχου της πόλης ή του χωριού, αλλά ήταν και αφορμή συνάντησης, γλεντιού, και επιστροφής στις «ρίζες» τους , ανθρώπων που ζούσαν αλλού -πολιτιστικό γεγονός- και που έγιναν τώρα η χαρά των Κινέζων μικροπωλητών, των «αοιδών» τουρκομπαρολαϊκοποπ και των πολιτικών. Αν δε το πανηγύρι τύχει και σε προεκλογική περίοδο, όρεξη να έχεις να σε χαιρετάνε. Ο ‘Αγιος πολιούχος τους φωτίζει και θυμούνται τη χάρη του -αφού την παραμονή έχουν μπει στο google earth να βρουν τις συντεταγμένες του χωριού που γιορτάζει- γίνονται ευλαβέστατοι, πιάνουν πρώτο στασίδι στην λειτουργία και θα σας γελάσω αν αγοράζουν από τον Κινέζο που έχει απλώσει την πραμάτεια του, εκείνο το χεράκι που ξύνεσαι και είναι και μασαζομηχανή ταυτόχρονα. Δεν ξέρω αν το όραμα του Νικολάου Γερμανού, ήταν η μετεξέλιξη της πρώτης έκθεσης που εγκαινιαζόταν το 1926 στη Θεσσαλονίκη, από οικονομικό και εμπορικό γεγονός, σε εμπόριο ελπίδας, από πολιτικούς εδώ και χρόνια, όλων των ειδών και όλων των αποχρώσεων. Αν το όραμά του, ήταν η έκθεση περιπτέρων των υπουργείων και των φορέων τους, πίστα μωροφιλοδοξιών και αναξιοπρεπούς υπόσχεσης. Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα. Κάπως έτσι, μεταλλάχθηκαν όλα. Ταφόπλακα στη μνήμη και στις αξίες οι παντός είδους νεωτερισμοί που βαφτίστηκαν πρόοδος και πολιτισμός. Κάπως έτσι, μεταλλαχθήκαμε κι εμείς οι ίδιοι. Πρώτοι εμείς. Κάπως έτσι προέκυψε η φυλή του Νεοέλληνα. Για τα πανηγύρια…
Για τα πανηγύρια
