Μάσκες φθινοπώρου

Περπατάμε επίσημα στο φθινόπωρο, μετά την ισημερία της Κυριακής. Πολλοί λένε πως δημιουργεί σε αρκετούς μελαγχολία. Πάντα ο Σεπτέμβρης ήταν ένας μήνας που η προσαρμογή από την ξαπλώστρα της παραλίας στην καρέκλα του γραφείου, από την ανεμελιά των διακοπών στην ρουτίνα της καθημερινότητας, μια μελαγχολία, ακόμη και στους λάτρεις του την έφερνε. Τώρα, την μελαγχολία την παθαίνεις κοιτάζοντας γύρω σου, ακόμη κι αν ήσουν από τους ανθρώπους που χαιρόσουν τις αλλαγές των χρωμάτων του φθινόπωρου. Την παθαίνεις βλέποντας ανθρώπους  ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, να περπατούν με αργά βήματα κουρασμένα με πρόσωπα που σαν να φορούν όλοι την ίδια μάσκα. Μια μάσκα θλιμμένη. Μια μάσκα που αποτυπώνει εκφράσεις αγωνίας και κατήφειας. Ακόμη και αν διακρίνεις χαμόγελο, είναι πιο δύσκολος γρίφος κι απ’ αυτό της Τζοκόντα. Μαυρισμένοι απ’ τον ήλιο του καλοκαιριού, έτσι που σέρνουν τα βήματά τους, σε κάνει να αναρωτιέσαι σε ποιο ξερονήσι ήταν ναυαγοί. Αυτές οι μάσκες στα πρόσωπα όλων δεν παλεύονται…. Αυτή η μαυρίλα που δεν χρωματίζεται με κανένα χαμόγελο για το μέλλον, αυτός ο φόβος που κλέβει τη χαρά και τα όνειρα, αυτή η αγωνία που κόβει ανάσες, η στοιχειώδης επιβίωση που έχει κλέψει τις απλές χαρές της καθημερινότητας πως παλεύονται;