Ο tempora o mores

Σκεπτόμουν τι θα ήταν αυτό χθες- παγκόσμια ημέρα Ηλικιωμένων λέει-που θα μπορούσα να πω για τους παπούδες και τις γιαγιάδες μας.’Εψαξα για κάτι χαρούμενο όπως ταιριάζει στις γιορτές. Δεν υπάρχει παρά μόνο η υπερφορολόγηση και η αύξηση στις τιμές των ειδών πρώτης ανάγκης, που επιδείνωσαν δραματικά τη ζωή τους και ως εκ τούτου και ιδιαίτερα των υπερηλίκων με σοβαρά προβλήματα υγείας, ενώ με τρόμο υποδέχονται το ενδεχόμενο να υποστούν κι άλλη περικοπή των συντάξεών τους. Και μέσα σ’ όλα αυτά, μας προέκυψε και το ένα «elders drain» (διαρροή γερόντων) ή κάτι παρόμοιο, που να αποτυπώνει και τη φυγή της τρίτης ηλικίας από τη χώρα της. Όπως και να το πει κανείς, είναι μια πραγματικότητα. Διότι, ως φαίνεται, δεν είναι λίγοι οι Έλληνες συνταξιούχοι που μεταναστεύουν, κατά κανόνα στη Βουλγαρία, για να επιβιώσουν. Όπως καταθέτει στη μεγάλη δημογραφική έρευνά της με τίτλο «Ο πληθυσμός της Ελλάδας υπό διωγμόν», η κ. Έμκε Πουλοπούλου, διδάκτορας του πανεπιστημίου του Παρισιού, μέλος της Ακαδημίας Επιστημόνων της Νέας Υόρκης και αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Δημογραφικών Μελετών,  «συνταξιούχοι μας εγκαταλείπουν τη χώρα σε μια προσπάθεια να ζήσουν αξιοπρεπώς, μακριά από τη φτώχια και τη δυστυχία. Το έναυσμα για τη μετανάστευσή τους δίνει η γνωριμία τους με αλλοδαπές που ήρθαν στην Ελλάδα και συνήθως εργάζονται σε σπίτια ως οικιακές βοηθοί. Με την έναρξη της κρίσης, η αγορά εργασίας για τις γυναίκες αυτές συρρικνώθηκε. Επιστρέφοντας, λοιπόν, στην πατρίδα τους πληροφορούν τους συνταξιούχους Έλληνες ότι προτίθενται να τους φιλοξενήσουν στο σπίτι τους, στην αλλοδαπή, με κάποιο αντίτιμο, πολύ μικρότερο από εκείνο που απαιτείται για τη ζωή τους στην Ελλάδα σε έναν οίκο ευγηρίας, μία ιδιωτική κλινική ή με τη φροντίδα μιας γυναίκας εσωτερικής». Ο tempora o mores. Τι λόγο άραγε θα έχουν οι ηλικιωμένοι να νοιώθουν περήφανοι για την ημέρα που τους αφιερώνουμε. Μακριά από τον ρόλο του παππού και της γιαγιάς που εμείς σαν παιδιά γνωρίσαμε και που κι εμείς πολλές φορές τον αλλάξαμε, κάνοντάς τους  «πρόσφυγες» σε οίκους ευγηρίας, αλλά και διωγμένοι  από την θαλπωρή της ίδιας τους της χώρας πως να αισθάνονται άραγε;