Προσπαθώντας, σ’ αυτή την συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος να καταλάβω, πότε πρέπει να είναι εκατόν ογδόντα βουλευτές για πλειοψηφία, πότε πρέπει να είναι εκατόν πενήντα, πότε η αναθεώρηση θα γίνει τώρα, πότε θα πάει για την επόμενη Βουλή και πότε για την μεθεπόμενη, και µπερδεμένη με τις τόσες ψηφοφορίες ώσπου να προκύψει Πρόεδρος ∆ηµοκρατίας, δεν είδα µήτε γραµµή για τον αριθµό των βουλευτών (άρα παραµένουν 300), ούτε για το «πολιτικό χρήμα» τόσο για τις βουλευτικές εκλογές όσο και για τις εκλογικές διαδικασίες στην αυτοδιοίκηση. Μήτε με την «ευθύνη υπουργών» πολυκατάλαβα τι προτίθενται να κάνουν (όλοι), Και κυρίως η ΝΔ που απλά μας υπενθυμίζει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης από το 2006 έχει ταχθεί υπέρ αυτής της αλλαγής. Οντως, έτσι είναι. Ομως, στην αναθεώρηση του 2008 το άρθρο αυτό ΔΕΝ αναθεωρήθηκε, γιατί το κόμμα του (αυτό κυβερνούσε) δεν το έκανε. Δεν έχω καταλάβει ούτε κάτι αόριστα περί θρησκευτικής ουδετερότητας του Κράτους που λέει ο … ριζοσπαστικός ΣΥΡΙΖΑ, με την ΝΔ να μην λέει τίποτε, ούτε μπορεί να θεωρηθεί σοβαρή τοποθέτηση από στέλεχός της, ότι σε μια τέτοια περίπτωση, δεν θα μπορούμε δημόσια να γιορτάζουμε τα Χειτούγεννα και να βάζουμε φάτνες. Αλλά µάλλον θα φταίω εγώ που δεν αντιλαμβάνομαι. Ας είναι. Πέρα από τη συγκυριακή σκοπιμότητα που κρύβει η συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος είναι χρήσιμη, αν και φαίνεται ότι δεν υπάρχει το κατάλληλο τραπέζι για να γίνει. Και αν υπάρχει το τραπέζι, δεν υπάρχει η ατμόσφαιρα. Η ιδεοληπτική άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να επιτρέψει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων δεν δικαιολογεί το «όχι σε όλα» της ΝΔ.
Συνταγματικά μπερδέματα
