Υπάρχει ένα σχολείο στην Κρήτη, σαν αυτό που όλοι θα θέλαμε να πηγαίνουν τα παιδιά μας. Ενα δημόσιο σχολείο με ευτυχισμένους μαθητές, που μαθαίνουν τα πάντα εκεί και δεν χρειάζεται να διαβάσουν στο σπίτι. Ενα σχολείο που εκτός από γνώση προσφέρει στα παιδιά πολλές εμπειρίες. Αν ήταν κάπου στην Ευρώπη, θα το ζηλεύαμε. Κι όμως, εδώ κινδυνεύει να κλείσει αφού κάποιοι γονείς το αντιμετώπισαν με δυσπιστία. Είναι αυτοί που έχουν άποψη και σχέδια για το πως πρέπει να είναι το σχολείο, που έχουν να πουν ιστορίες για το πως είναι το σχολείο στην τάδε και στην δείνα χώρα, είναι όλοι αυτοί που θα κάνουν μάγκες στην τσέπη όλους εκείνους που επενδύουν επιχειρηματικά στα φροντιστήρια- που ξεφυτρώνουν σαν την αγριάδα στο χωράφι- για τα παιδιά του δημοτικού. Είναι δυστυχώς είναι πολλοί και όχι μόνο στην Κρήτη.
Διαβάζουμε σε ρεπορτάζ του Μάριου Διονέλη για το σχλείο του Βαττόλακου στην Κρήτη, σε ένα χωειό 600 κατοίκων: Εκεί βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια δυο δασκάλες νέες, αλλά εφοδιασμένες με απέραντη αγάπη για τη δουλειά τους και για τα παιδιά. Χωρίς να παρεκκλίνουν από το αναλυτικό πρόγραμμα, κατάφεραν να ολοκληρώνουν τη μελέτη των 17 παιδιών εντός του σχολικού ωραρίου και του ολοήμερου, ώστε μετά τις 4 μ.μ. να έχουν ελεύθερο και δημιουργικό χρόνο με τους γονείς τους. Εκτός από αυτό, Οι δασκάλες συνένωσαν τις ώρες της ευέλικτης ζώνης και κάθε Παρασκευή επέκτειναν το γνωστικό πεδίο των παιδιών με μαθήματα φωτογραφίας και κινηματογράφου, μουσικής, αστρονομίας και ρομποτικής, με ημέρες φιλαναγνωσίας και επαφής με τις φυσικές επιστήμες, ενώ τα παιδιά έβγαλαν τη δική τους σχολική εφημερίδα και έφτιαξαν τον δικό τους λαχανόκηπο.Το σχολείο άνοιξε ακόμα και Κυριακές για προβολές ταινιών για όλο το χωριό. Κάποιοι γονείς όμως είδαν περίεργα το γεγονός ότι τα παιδιά δεν είχαν διάβασμα για το σπίτι αλλά και συνολικά τη διαφορετική προσέγγιση της διδασκαλίας. Κάποιες οικογένειες ζήτησαν μετεγγραφή σε άλλο σχολείο, ενώ, μαζί με τα παιδιά που αποφοίτησαν για το Γυμνάσιο, η δυναμικότητα του σχολείου μειώθηκε από τα 17 στα πέντε παιδιά και, φέτος, η μία από τις δύο δασκάλες αποσπάστηκε σε άλλη θέση. Με μόνο πέντε παιδιά, το σχολείο του Βατόλακκου είναι πολύ πιθανόν του χρόνου να μην υπάρχει.
Συμπέρασμα : Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση πρέπει να αρχίσει από την οικογένεια. Όταν οι γονείς έχουν περάσει από την παπαγαλία και το φροντιστήριο, δεν μπορούν να ταυτίσουν το σύγχρονο σχολείο με ελεύθερο απογευματινό χρόνο για τα παιδιά και τους φαντάζει ξένη με το σχολείο η διαφορετική προσέγγιση μάθησης. Γι’ αυτούς πρέπει να υπάρχουν τόνοι άσκοπων ασκήσεων και φωτοτυπίες. Πρέπει το παιδί να μην παίρνει ανάσα και μαζί με αυτό και οι ίδιοι οι γονείς.
