«Δεν είναι παιδική απερισκεψία είναι απερισκεψία της χώρας που τα εκτελεί. Τα παιδιά εχουν λάθος βιώματα βλέπουν τους ανθρώπους να οδηγούν χωρίς αύριο, πρόκειται για θέμα παιδείας» Ιαβέρης
Τρία 15χρονα παιδιά αποφασίζουν να κάνουν κοπάνα. Ο ένας από αυτούς παίρνει το αυτοκίνητο του πατέρα του. Μια στροφή, ένα λάθος, τρία παιδιά χωρίς ζώνες , χάνονται στην άσφαλτο συνεχίζοντας μια γενοκτονία η οποία τα τελευταία χρόνια αντί να μειώνεται όλο και αυξάνεται . Η πιο συγκλονιστική είδηση των τελευταίων ημερών. Κάπου διάβαζα κάτι που ίσως σε πολλούς φανεί υπερβολικό: H χθεσινή η μέρα στα σχολεία όλης της χώρας θα έπρεπε να αφιερωθεί σε θέματα οδικής ασφάλειας, με αφορμή το τραγικό αυτό τροχαίο, μέσα από τις ανατριχιαστικές εικόνες από τις λαμαρίνες που είχαν γίνει μια μάζα, μέσα από τις σκηνές αρχαίας τραγωδίας στο νεκροτομείο και νεκροταφείο. Υπερβολικό; Δεν νομίζω. Ισως έτσι πρέπει να γίνεται σε κάθε τέτοιο τροχαίο. Από ειδικούς. Γιατί εάν αναλάβουν κάτι καθηγητές σαν αυτούς που είδαμε στα ρεπορτάζ και οι οποίοι απέδωσαν αυτή την τραγωδία στην «κακιά ώρα», το πολύ- πολύ να αρχίζουν να μοιράζουν χάντρες θαλασσιές για το μάτι. Ειδικό δε σεμινάριο απαραίτητο στους γονείς. Από εμάς διδάσκονται τα παιδιά μας την αγωγή του δρόμου. Μας βλέπουν και μας μιμούνται. Όταν πίνουμε και παίρνουμε το τιμόνι Όταν βάζουμε τα παιδιά μας στο κάθισμα χωρίς ζώνη και ειδικό κάθισμα. Όταν εμείς οι ίδιοι δεν βάζουμε ζώνη ή καθόμαστε πάνω σ’ αυτήν γιατί… μας ενοχλεί ο θόρυβος της προειδοποίησης. Όταν τρέχουμε στους δρόμους σαν τρελοί γιατί η ταχύτητα είναι μαγκιά. Και κυρίως εντατικά μαθήμτα, σε κάτι πατεράδες που καμαρώνουν γιατί ο κανακάρης τους «ξέρει να οδηγεί» στα 14. Σε όλους όσους ενισχύουν τον εφηβικό παρορμητισμό με εγκληματικές «μαγκιές». Την κουλτούρα της «μαγκιάς» γενικότερα.
