«Θέλω να ουρλιάξω! Θέλω να βγάλω την οργή που με πνίγει – τη δική μου κι όλων των κοριτσιών, γυναικών, αγοριών, ανδρών που έχουν κακοποιηθεί και έχουν στερηθεί ακόμα και το δικαίωμα να είναι οργισμένοι γι’ αυτό!» (Δήμητρα Πατρικαράκου: “Βεβήλωση-Μια αληθινή ιστορία κακοποίησης”)
Σπαρακτικά λόγια από καρδιάς, από μια γυναίκα που σημαδεύτηκε για πάντα από τη βία, μόνο λόγω του φύλου της, που με πολύ πόνο και πολύ κόπο, κατάφερε να λυτρωθεί. Να σπάσει τα δεσμά του θυμού. Ενός θυμού που συνήθως μένει κρυφός, ανομολόγητος, απαγορευμένος..
Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Είναι μια μέρα που δε θα έπρεπε να υπάρχει. Δεν παύουν όμως να μας την θυμίζουν οι έρευνες και τα νούμερα που δημοσιεύονται. Αλλά και μια βόλτα στα νοσοκομεία ή στα συμβάντα που καταγράφονται στην αστυνομία, θα σε πείσει για το γιατί υπάρχει και για το γιατί παραμένει επίκαιρη μέσα στα χρόνια. Η μέρα αυτή υπάρχει, γιατί κάθε μέρα κάποιες γυναίκες αποφασίζουν να σκουπίσουν τα αίματα από πάνω τους, να βάλουν αρκετό makeup για να καλύψουν τα σημάδια και να συνεχίσουν το δρόμο τους. Η μέρα αυτή υπάρχει, γιατί ο περίγυρος αποφάσισε πως «έλα μωρέ, τα θελε κι αυτή». Εξαιτίας της κλειστής και βαθιά συντηρητικής νοοτροπίας της ελληνική κοινωνίας, με βασική αρχή το «τα εν οίκω μη εν δήμω», τα ποσοστά των καταγγελιών είναι μηδαμινά σε σχέση με την πραγματικότητα. Παρά τις βαρύτατες επιπτώσεις, μια γυναίκα δύσκολα θα εξωτερικεύσει το βίωμά της και θα ζητήσει βοήθεια. Η μέρα αυτή υπάρχει γιατί η βία δεν σταματά στα σωματικά χτυπήματα. Η σκληρότερη βία, είναι το μετά.Είναι τα σημάδια που σβήνουν αλλά εκείνη ξέρει πάντα πού είναι. Μπορεί το δέρμα της να καθαρίσει από τις μελανιές αλλά εκείνη ξέρει να σου δείξει πού ήταν το κάθε σημάδι. Κάθε χτύπημα σε μια γυναίκα, κάθε μελανιά, κάθε σημάδι, είναι ρωγμές και χαραγματιές στην ψυχή της που θα μείνουν αγιάτρευτες όσο αναπνέει. Η βία κατά των γυναικών είναι παντού, είναι γύρω μας. Στο διαμέρισμα του πάνω ορόφου, στο μαγαζί του «νταή» επιχειρηματία, στο προαύλιο του σχολείου, στη γειτονιάγειτονιάς, στο διαδίκτυο. Και δυστυχώς, μπορεί να είναι και «εντός των τειχών». Στο άβατο της δικής μας ζωής. Ομως, η πιο ξεδιάντροπη βία είναι εκείνων που ξέρουν και δεν μιλάνε. Εκείνων που επιλέγουν να πουν αυτό το γνωστό «τα’ θελε» Αν κάτι (θα έπρεπε να) αποτελεί κοινό τόπο για όλους μας, αυτό είναι ο σεβασμός στο σώμα, την ψυχή, την προσωπικότητα και τις ανάγκες του διπλανού μας. Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, δεν είναι αυτονόητη η αποστροφή σε οποιαδήποτε μορφή βίαιης συμπεριφοράς, είτε σε κοινωνικό, είτε σε ιδιωτικό- οικογενειακό πλαίσιο. Η βία κατά των γυναικών είναι η βία της κοινωνίας μας.
