Ο μικρός μας εμφύλιος

Εάν παρακολουθήσει λίγο κάποιος την δημόσια συζήτηση είτε μεταξύ μας, είτε ανάμεσα σε πολιτικούς και όπως διεξάγεται, είναι σαν ένας μικρός εμφύλιος. Για ότι πράγμα και να συζητάμε, από ποδοσφαιρικά, κομματικά, μέχρι εθνικά, στήνουμε οδοφράγματα, παίρνουμε τα κουμπούρια  να την ανάψουμε στον απέναντι. Δίχως να σκεφτούμε ούτε στιγμή ποιος και τι θα κερδίσει από αυτό, δίχως να αναρωτηθούμε σε τι λάκκο πέφτουμε, δίχως να προβληματιστούμε. Πάντως σε τοπικό επίπεδο, οδοφράγματα έχουν στηθεί-προς το παρόν γιατί νωρίς είναι ακόμη- στην Περιφέρεια και πετάγονται… LED προς πάσα κατεύθυνση. Και για να μη βαριόμαστε, διανθισμένος αυτός ο μικρός εμφύλιος με ύβρεις και χαρακτηρισμούς. Όπως συνήθως συμβαίνει όταν υπάρχει απώλεια επιχειρημάτων και απώλεια της έννοιας του πολιτικού πολιτισμού. Κι ύστερα ψάχνουμε αγαπητοί μου για εθνική συνεννόηση, εθνικό σχέδιο σε κεντρικό επίπεδο για την σωτηρία αυτής της χώρας ή καταδικάζουμε το επίπεδο δάπεδο του πολιτικού διαλόγου στη Βουλή, όταν δεν μπορούν να συνεννοηθούν δέκα άνθρωποι με όρους όχι μόνο πολιτικού πολιτισμού, αλλά συντοπιτών. Ορος που θα έπρεπε να υπερβαίνει οτιδήποτε άλλο. Κυρίως την μικροπολιτική, ενεργώντας ως κομματάρχες και φερέφωνα…