Ας πούμε ότι τους καταλαβαίνω. Αυτούς που δηλώνουν «αριστεροί» αλλά δίχως τύψεις εκποιούν αρχές. Κατανοώ τις «σειρήνες» της καρέκλας και τα ξελογιάσματα της εξουσίας που τους καθιστούν ευάλωτους στις ταχύτατες μεταβολές της ρητορικής τους. Ας πούμε από το βαρύγδουπο «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη» στο ψιθυριστό και αόριστο «προστασία στους πλειστηριασμούς». Αυτό όμως, που δεν μπορώ να παρακολουθήσω και να καταλάβω είναι ο κυνισμός τους. Αυτό το ««εμείς οι αριστεροί προστατεύουμε τους φτωχούς» που τιτιβίζουν πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Ένας από αυτούς τώρα στην τηλεόραση, που εδώ και αρκετό καιρό βάζει χέρι στην τσέπη μου, όλο και πιο βαθιά, κάνει δηλώσεις μοιράζοντας κατά το κέφι του, μερικά από τα λάφυρα που μου πήρε, εμένα και κάτι εκατομμυρίων άλλων, δεν έπιασε τη φοροδιαφυγή, τσάκισε τους έντιμους φορολογούμενους, αύξησε τα λουκέτα οδήγησε σε απολύσεις, τσάκισε ολόκληρη την κοινωνία ή τέλος πάντων ότι απέμεινε όρθιο από τους προηγούμενους, Και αυτός και οι σύντροφοί του το ονομάζουν αριστερή πολιτική.
