Έρχεται εκείνη η στιγμή, που διαπιστώνεις, ότι δεν μπορείς να εκφράσεις την άποψή σου για κάποιο θέμα, χωρίς κάποιος να καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι ανήκεις σε κάποια παράταξη ή κόμμα. Από την πλευρά των κυβερνώντων και των συμπαθούντων, σε εντάσσουν στο μέτωπο της «μαύρηςπροπαγάνδας», αν επισημάνεις όσα βγάζουν μάτι. Από την άλλη, αν τολμήσεις να μιλήσεις για τις ευθύνες προηγούμενων σε θώκους εξουσίας, σε καταχωρούν στο άλλο στρατόπεδο. Ταμπέλες σκεπάζουν την όποια φωνή που απλά θέλει να μην ανήκει σε καμιά πλευρά, και είναι της σχολής «έχω δική μου άποψη». Μέχρι ένα σημείο είναι κατανοητές και οι αντεγκλήσεις και οι διαφωνίες και οι εξυπνάδες. Σε τελική ανάλυση, δεν υπάρχει κάποια υποχρέωση για απόλυτη ή έστω μερική συμφωνία. Το πρόβλημα αρχίζει, όταν ο σχολιασμός ξεφεύγει από την καθαυτή επιχειρηματολογία και μετατρέπεται σε σωρεία επιθετικών προσδιορισμών αναλόγως σε ποια πλευρά σε έχουν κατατάξει.
Τίνος είσαι;
