Για όλα τα παιδάκια που παλεύουν καθημερινά με την ελπίδα, για όλους τους μικρούς Μέλιους που παλεύουν με τον καρκίνο, που κοιτάζουν τον ουρανό, μετρώντας τα άστρα και τα όνειρά τους με αγωνία, προσδοκίες και αγάπη για τη ζωή. Για όλα όσα «έφυγαν». Κατέκτησαν νωρίτερα απ’ όλους τ’ άστρα. Είναι δικά τους. «Πήχτωσε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός απ’ τα κυπαρίσσια. Ανάψανε οι λαμπάδες του ουρανού. Όλα ήταν γάλα, γάλα, λουλάκι και σπίθες. Το ποτάμι μουρμούριζε μες στον ύπνο του κρυφά παραμιλητά. Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε, ολόκληρο το βράδυ. Έγραφε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι. Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν παρηγορημένο. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ’ άστρα. Να τα μετρήσει όλα, σιγά σιγά, ένα ένα, όλα. Και τα βρήκε σωστά…» (Μ. Λουντέμης “Ενα παιδί μετράει τ’ άστρα”)
Για τους μικρούς μαχητές
