Τα σχολεία στα μικρά μας νησιά, αποτελούν ελπίδα τους δύσκολους μήνες του χειμώνα. Όταν οι τουρίστες, τα ιστιοπλοϊκά και τα σκάφη φεύγουν, τα φώτα σβήνουν κι έρχεται ο δύσκολος χειμώνας της απομόνωσης. Μπορεί να κρατάει λίγο, αλλά τα προβλήματα και οι ελλείψεις είναι αρκετές.
Η απομόνωση γίνεται ακόμη πιο δύσκολη όταν το κράτος απουσιάζει, γράφει η δημοσιογράφος Μάχη Χριστοφορίδου, στο Human Stories.
Δυστυχώς σε αυτά τα νησιά, το κράτος απουσιάζει εκκωφαντικά, χρόνια τώρα. Τα υποβαθμίζει, κλείνοντας ακόμη και τον τελευταίο συνδετικό τους κρίκο με αυτό. Τα μικρά σχολεία. Τα οποία μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το ίδιο το κράτος φρόντισε να δημιουργήσει για να μη μείνουν τα παιδιά στην αμάθεια. Σήμερα τα εγκαταλείπει. Οδηγώντας τα παιδιά είτε στην αμάθεια, είτε στην εσωτερική μετανάστευση.
Το σχολείο της Ψερίμου, είναι ένα μικρό αλλά πολύ όμορφο σχολείο. Με πολλές όμορφες ιστορίες να μας διηγηθεί. Κτίστηκε στις αρχές του 1950 περίπου. Είχε κήπους φροντισμένους και παιδιά χαρούμενα. Ο κ. Νικόλας Καραβοκύρος, ήταν ένα από εκείνα τα χαρούμενα παιδιά, που πέρασαν τα σχολικά τους χρόνια, σε εκείνη την ταπεινή αυλή.
«Είχα τη τύχη να φοιτήσω σε αυτό το σχολείο τα σχολικά έτη 1957-1958 και κατόπιν τη τελευταία τάξη για μισή σχολική Χρόνια. Από αυτό το σχολείο έχουν βγει δάσκαλοι, παπάδες, Πλοίαρχοι Εμπορικού Ναυτικού. Δε θα πω πόσοι είναι και που έχουν φτάσει, διότι αν τους αναφέρω όλους, θα χρειαστεί σελίδα ολόκληρη. Φοιτούσαν 35 παιδιά τότε. Ήταν μονοθέσιο και είχε έναν δάσκαλο, ο οποίος ήταν από τη Λέρο. Τον Αντώνη Ντανά. Κατόπιν, είχα τον Νικήτα Καραφυλλάκη.
Το 1962 πήραμε απολυτήριο Δημοτικού περίπου οκτώ μαθητές εκ των οποίων οι πέντε δώσαμε εισαγωγικές εξετάσεις για το Γυμνάσιο και μπήκαμε όλοι. Από την δική μου χρονιά, αποφοιτήσαμε από το εξατάξιο Γυμνάσιο οι τέσσερις. Οι τρεις ακολουθήσαμε το επάγγελμα του ναυτικού. Γίναμε Πλοίαρχοι Εμπορικού Ναυτικού και ο τελευταίος έγινε επιχειρηματίας. Το Σχολείο μας, ήταν το ωραιότερο κτήριο. Με κήπους που τους είχε κάμει η δασκάλα η κύρια Μαρία Τριπολητσότου. Εγώ δεν τη πρόλαβα» διηγείται ο κ. Νικόλας.
Και συνεχίζει: «Το κτίσμα, ευρίσκεται στο βάθος του οικοπέδου που πρέπει να είναι περίπου 1000τ.μ.. Από την εξώπορτα μπαίναμε σε ένα διάδρομο που δεξιά και αριστερά υπήρχαν άσπρες μαργαρίτες που ήταν σαν θάμνοι. Μπροστά από το σχολείο, στα δεξιά και αριστερά από τα σκαλοπάτια, ήταν οι κήποι με τις τριανταφυλλιές. Στο υπόλοιπο κτήμα υπάρχουν κυπαρίσσια και ελαιόδεντρα. Όλα αυτά είχαν φυτευτεί από την αείμνηστη Μαρία Τριπολιτσότου. Σπαταλούσε όλο το χρόνο της στη περιποίηση των λουλουδιών και των δένδρων. Όλα τα παιδιά με κουβάδες παίρναμε νερό από το πηγάδι. Ήταν πραγματικά στολίδι. Τώρα έχει καταντήσει σκουπιδότοπος».
Το σχολείο της Ψερίμου έχει πια ερημώσει. Οι φθορές του χρόνου, είναι εμφανείς στους κήπους του και στο κτίριο. «Θλίβομαι». Μας λέει ο κ. Νικόλας και συνεχίζει: «πώς κατάντησε ερείπιο, το στολίδι της Ψερίμου; Αυτόν το ναό της μάθησης, η πολιτεία τον εγκατέλειψε στο έλεος του χρόνου, να φθείρεται και να ερημώνει».
Ο κ. Νικόλας ήταν συμμαθητής με τον πατέρα της τελευταίας μαθήτριας του σχολείου, της Αννούλας. Εύχεται μαζί με όλα αυτά τα παιδιά που πέρασαν και έπαιξαν σε αυτούς τους κήπους, να συντηρηθεί αυτό το μικρό σχολείο. Να γίνει χώρος πολιτισμού για τους ανθρώπους του νησιού. Και γιατί όχι, μπορεί κάποια στιγμή το κουδούνι του, να χτυπήσει ξανά και οι κήποι του, να γεμίσουν φωνούλες.
Πηγή: humanstories.gr
