Γιατί να είμαι υποψήφιος;
Μα είναι η εποχή, που υποχρεωτικά σε στέλνει να ασχολείσαι με τα κοινά, ή να εκφράζεις πολιτική σκέψη. Αν μετά από όσα έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια, εξακολουθούμε να καθόμαστε σπίτι, απαξιώνοντας γενικώς και αορίστως τους πολιτικούς, είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Το να ζητάμε μια διαφορετική κοινωνία, ένα διαφορετικό μέλλον, απ’ αυτό που μας σερβίρεται ως υποχρεωτικό μενού, δεν μπορεί να δαιμονοποιηθεί από κανέναν.
Υποψηφιότητα για δημοτικός σύμβουλος σημαίνει να θες να βοηθήσεις την μικρή κοινωνία που σε περιβάλει, τη γειτονιά σου. Να κάνεις δυο πράγματα να διευκολύνεις την καθημερινότητα ορισμένων ανθρώπων. Δεν πας να σώσεις την Ελλάδα. Υπάρχει κεντρική εξουσία γι’ αυτή τη δουλειά. Η ενασχόληση με τα κοινά σημαίνει ότι δεν κοιτάς μόνο τον εαυτό σου. Κανονικά, θα έπρεπε να αποτελεί ιερό καθήκον όλων. Η δαιμονοποίηση έγκειται στη γενικότερη ισοπέδωση των πάντων την οποία βιώνουμε. Θες να ασχοληθείς; Κάποιοι θα σε βρίσουν ή θα σε χλευάσουν. Αδιαφορείς πλήρως; Πάλι κάποιοι θα σε βρίσουν ή θα σε χλευάσουν! Συνεπώς αφήνεις τη συνείδησή σου να σε οδηγήσει και όπου σε βγάλει…
Από τη στιγμή που συμμετέχεις στα κοινά ξέρεις πως θα δεχτείς την κριτική, ιδιαίτερα αυτή την εποχή. Όσοι με γνωρίζουν και ξέρουν τα κίνητρά μου, στηρίζουν την επιλογή μου. Από την άλλη βέβαια, δεν λείπουν και οι καχύποπτοι. Εκείνοι για τους οποίους πρέπει να δώσουμε αγώνα και να τους πείσουμε πως δεν ζητιανεύουμε τη ψήφο τους στο βωμό της αυτοπροβολής, αλλά είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε τον ελεύθερό μας χρόνο και να παλέψουμε για μια καλύτερη γειτονιά. Ο λαός τώρα έχει το πάνω χέρι και ορθά απολογούμαστε σ’ αυτόν για τις προθέσεις μας.
Στο ερώτημα αν δέχομαι την απογοήτευση του κόσμου ή δέχομαι τη γενίκευση του ¨όλοι ίδιοι” είναι η απάντηση είναι: Ότι κι εμείς στους απογοητευμένους ανήκουμε! Δεν ζούσαμε σε γυάλα! Η γενίκευση είναι εξ ορισμού μια λανθασμένη λογική. Όμως θα τη δεχτώ. Ας με πάρει μαζί της. Τι να κάνουμε; Μήπως στη δουλειά μας το ίδιο ακριβώς πράγμα δεν ισχύει; Για παράδειγμα, ο κόσμος θεωρεί ότι οι γιατροί γενικά «τα παίρνουν», όλοι τα παίρνουν. Δυσκολεύονται να διακρίνουν ποιος είναι αυτός που δεν τα παίρνει. Κι έτσι τους τσουβαλιάζουν όλους. Άρα ότι και να γράψεις, ότι και να πεις, ότι και να κάνεις θα θεωρηθεί στημένο. Λένε, τι ξέρει γιατρός από Δήμο και Διοίκηση; Δεν βγήκαν όλοι από παρθενογένεση. Συμμετείχαν, έπαθαν, έκαναν λάθη, έμαθαν. Εσύ όμως πρέπει να συνεχίσεις να κάνεις τη δουλειά σου, όπως πρέπει να την κάνεις ανεξάρτητα από τη γενίκευση. Δεν έχεις άλλο δρόμο… Δεν είναι θέμα επαγγέλματος και σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως αν κάποιος είναι γιατρός ξέρει περισσότερα πράγματα από έναν δημοσιογράφο ή έναν μηχανικό ή ένα ελεύθερο επαγγελματία ας πούμε. Κάποτε ίσχυε το… «να είσαι έξυπνος και ικανός και ας είσαι και λαμόγιο». Όχι, το σημαντικό είναι να είσαι έντιμος και πεντακάθαρος και ας κάνεις και λάθη. Όλα είναι θέμα προθέσεων, αξιών και όρεξης. Θέμα ανθρώπων.
Οι περισσότεροι χαρακτηρίζουν ουτοπικό το να μπορεί ένας δημοτικός σύμβουλος να κάνει τη διαφορά. Πρακτικά, τι μπορεί να κάνει ένας δημοτικός σύμβουλος για τον τόπο του; Ουτοπία λέξη που δεν την συμπαθώ καθόλου. Νομίζω πως ένας δημοτικός σύμβουλος μπορεί να προσφέρει πολλά. Να ασκήσει πιέσεις σε θέματα και ζητήματα που μπορούν να αποδειχθούν μοιραία για την πόλη του, να δώσει αγώνες προκειμένου να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής των γειτόνων του, να προσφέρει τις ιδέες του για αναδιαμόρφωση του δήμου και πάνω απ’ όλα να παραμείνει για πέντε χρόνια ο εκπρόσωπος των ανθρώπων που τον πίστεψαν, τον ψήφισαν και τώρα ήρθε η στιγμή να τους δικαιώσει.
Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι θέμα μόνο ενός ή πέντε, ή δέκα Δημοτικών Συμβούλων ή ενός “καλού” Δημάρχου. Η συμμετοχική διαδικασία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να πετύχουμε πράγματα, όλοι μαζί. Μόνος του ένας δημοτικός σύμβουλος δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά, αλλά έχει απόλυτη γνώση για τα προβλήματα της περιοχής που ζει. Της γειτονιάς με την πιο στενή έννοια δηλαδή. Ξέρει από την… λακκούβα που μπορεί να έχει ο παρακάτω δρόμος, μέχρι το ποιοι άνθρωποι που ζουν δίπλα του ή απέναντί του αντιμετωπίζουν πρόβλημα. Μπορεί λοιπόν, πρώτα απ’ όλα να μεταφέρει το πρόβλημα. Παράλληλα να προτείνει λύση και να πιέσει για την υλοποίησή της. Αυτά, τα απλά και μικρά, που βελτιώνουν την καθημερινότητα.
Άλλαξαν όμως και πολλά στη χώρα τα τελευταία χρόνια με την κρίση και αυτό επηρέασε ασφαλώς και τη Ρόδο που ήταν πάντα συνηθισμένη σε άλλους ρυθμούς και σε άλλα οικονομικά μεγέθη. Συνεπώς πρέπει να γίνουν αρκετά, που δεν διαφέρουν δραματικά από τα προβλήματα άλλων Δήμων και έχουν να κάνουν κυρίως με τον οικονομικό μαρασμό των νοικοκυριών. Απαιτούνται δράσεις που είμαστε έτοιμοι να τις υλοποιήσουμε ώστε να βοηθηθούν οι νέοι αλλά και οι ηλικιωμένοι, να δοθεί βάρος στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και στον αδύναμο συμπολίτη μας, αλλά και παράλληλες δράσεις με στόχο την περαιτέρω ενίσχυση της οικονομικής ανεξαρτησίας του Δήμου, την πρόοδο της Πόλης και του Νησιού, με την εκμετάλλευση της παράδοσης και τη αξία αυτού του τόπου.
Με όλα αυτά, πιστεύω να απάντησα σε μερικά από τα ερωτήματά σας, που είναι καθημερινά με το καταληκτικό ερώτημα “πως το αποφάσισα”. Είναι θέμα στιγμής, απόφασης και διάθεσης προσφοράς και εμπιστοσύνης στην παράταξη που ανήκεις.
