Η «Ελένη» είναι μια γυναίκα 31 ετών σήμερα και στη συνέντευξή της στη «δημοκρατική», περιγράφει πώς ως μαθήτρια στη Ρόδο έμπλεξε με τα ναρκωτικά και πώς εξελίχθηκε η ζωή της από τότε μέχρι σήμερα.
Μιλά για την ευκολία να βρει κανείς ναρκωτικά, αναφέρεται στο όνειρο για μια καλύτερη ζωή που έγινε εφιάλτης και την κρατά «εγκλωβισμένη» σε ένα υπόγειο στην Αθήνα, μοιράζεται τον μεγαλύτερο φόβο της και απευθύνεται στα παιδιά αλλά και στους γονείς τους, λέγοντας αλήθειες για όσα εκείνη δεν άκουσε στην εφηβεία της και δεν συζήτησε πίσω από τις κλειστές πόρτες της «καθωσπρέπει» οικογένειάς της στη Ρόδο.
• Να σε ρωτήσω ξεκινώντας την συνέντευξη, γιατί αποφάσισες να μιλήσεις;
Με παρακίνησε η συνέντευξη του Αργύρη, που φιλοξενήσατε πριν από μερικές εβδομάδες, που ήταν χρήστης ναρκωτικών και τώρα βοηθάει όπως είπε άλλους ανθρώπους για να απεξαρτηθούν. Εγώ είμαι εξαρτημένη με πολλές αποτυχημένες προσπάθειες στην πλάτη μου. Ξέρετε τι μου έκανε εντύπωση στην συνέντευξη; Η επιμονή της μάνας του να τον σώσει όταν ο γιος της είχε παραδοθεί για να πεθάνει και η παραδοχή του ίδιου ότι δεν έφταιξαν οι κακές παρέες όπως λέγεται, αλλά το γεγονός ότι ο ίδιος πήγε στις παρέες αυτές.
• Εσύ πώς έμπλεξες;
Κάπως έτσι κι εγώ. Αποφάσισα να κάνω την επανάστασή μου με λάθος τρόπο, όπως αποδείχθηκε. Οικογενειακή καταπίεση, γονείς μορφωμένοι, αυστηρών αρχών που ήθελαν μέσα από τα παιδιά τους να ικανοποιήσουν δικές τους ανάγκες, προσωπικές, επαγγελματικές, κοινωνικές.
Υπήρχε ένα επίπλαστο πρότυπο οικογένειας μπορώ να πω, που πίσω από τις πόρτες έκρυβε πολλά προβλήματα. Εκεί στην εφηβεία, λίγο μετά την πρώτη τάξη του Λυκείου, άρχισα να καπνίζω «μαύρο», μέχρι την Τρίτη Λυκείου είχα περάσει στα χάπια και λίγο πριν τις πανελλαδικές εξετάσεις γνώρισα την «κυρία Ηρώ».
• Όταν λες «κυρία Ηρώ»;
Την ηρωίνη… Την «κυρία Ηρώ» που θα ήθελα να μην την είχα γνωρίσει ποτέ.
• Όλα αυτά στη Ρόδο;
Ναι.
• Πότε;
Περίπου 15 χρόνια πριν, μετά έφυγα για σπουδές πιστεύοντας ότι θα καταφέρω μόνη μου πηγαίνοντας στην Αθήνα, να «καθαρίσω».
• Σήμερα πόσων χρονών είσαι;
Είμαι στα 31.
• Αρα, ήσουν ένα κοριτσάκι 16 ετών και ήδη σε χρήση.
Ναι, κάπως έτσι. Και δεν ήμουν η μόνη τότε από την παρέα.
• Μας παρουσιάζεις μια άλλη οπτική της Ρόδου.
Δεν είναι άλλη οπτική, υπάρχουν πολλές διαφορετικές και μια από τις πολλές είναι και αυτή. Αρκετοί στην παρέα τότε, έπαιρναν διάφορα ναρκωτικά με το χαρτζιλίκι που μας έδιναν οι γονείς μας για το σχολείο. Τι πιστεύετε δηλαδή, ότι η χρήση ναρκωτικών αφορά άλλες περιοχές και όχι το νησί μας;
Μα μόνο από τις συλλήψεις που γίνονται για διακίνηση κάθε τρεις και λίγο, έπρεπε να είχε αντιληφθεί ο κόσμος το μέγεθος του προβλήματος και στη Ρόδο και παντού. Απλώς έχουμε μάθει τόσα χρόνια να κρύβουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί, μας βολεύει αυτό.
• Είναι τόσο εύκολο για ένα παιδί 15-16 χρονών να βρει ναρκωτικά στη Ρόδο;
Και στη Ρόδο και παντού. Όταν θες βρίσκεις, ή σε βρίσκουν όταν δουν πως θέλεις. Κάπως έτσι πάει.
Τίποτα δεν είναι δύσκολο, και τα ναρκωτικά δεν είναι τόσο απομακρυσμένα από την κοινωνία όσο μας διευκολύνει να πιστεύουμε. Και μέρα μεσημέρι, στο Μαντράκι, μπορείς να βρεις, άμα θέλεις και άμα ξέρεις τους «ανθρώπους» που πρέπει.
• Οι γονείς σου δεν είχαν καταλάβει κάτι;
Τότε όχι. Πού να πάει το μυαλό τους ότι η αριστούχα κόρη τους, είχε μπλέξει με ναρκωτικά. Είχαν στο μυαλό τους μια άλλη εικόνα για τους χρήστες, αυτή που έχουν οι περισσότεροι. Μέχρι που έφυγα από τη Ρόδο για σπουδές, δεν είχαν καταλάβει κάτι.
• Πέρασες στο Πανεπιστήμιο, ούσα σε χρήση;
Ναι αμέ. Ημουν καλή μαθήτρια όλα τα χρόνια στο σχολείο. Στο Λύκειο μπορεί να μην αρίστευα αλλά με βαθμολογία μέσο όρο γύρω στα 17 θεωρούμουν από τις καλές μαθήτριες.
• Φτάνεις λοιπόν στην Αθήνα, και;
Εφτασα, εγκαταστάθηκα σε ένα σπιτάκι κοντά στο πανεπιστήμιο με τα όνειρα που έχει κάθε φοιτητής για το μέλλον του και με την ελπίδα ότι θα τα άφηνα όλα πίσω, νόμιζα ότι ήταν στο χέρι μου. Και τελικά δεν ήταν. Κι εκεί στο Πανεπιστήμιο, μέσα από διάφορες διαδρομές, βρήκα την άκρη και συνέχισα την χρήση.
Πιο συστηματικά πια. Εκεί έχασα την μπάλα. Και τις σπουδές μου παράτησα, και τον εαυτό μου. Ηταν η περίοδος που η οικογένειά μου, η μητέρα μου κυρίως, άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι κάτι συμβαίνει.
Τα χρήματα εξανεμίζονταν, ως φοιτήτρια δεν πρόκοψα, δεν μπορούσα να περάσω τα μαθήματα. Εκεί στον πρώτο χρόνο το πρόβλημα πια ήταν τεράστιο. Παίρνει η μάνα μου τον μεγάλο μου αδελφό, έρχονται στην Αθήνα και αποκαλύπτεται το πρόβλημα.
Βασικά, κατά βάθος ήθελα να αποκαλυφθεί, μήπως και καταφέρουν εκείνοι να μου βρουν λύση, διότι έβλεπα ότι δεν πάω καλά.
• Βρήκατε λύση;
Η μαμά μου είχε πλήρη άρνηση για την κατάσταση, η πρώτη της κουβέντα ήταν «γιατί μου συνέβη εμένα αυτό». Όχι στο παιδί της, στην ίδια γιατί συνέβη αυτό… Μεγάλη σφαλιάρα για μένα. Ακόμα και σε εκείνη την φάση, έβαζε πρώτα τον εαυτό της και μετά εμένα. Ο αδελφός μου έτρεξε μαζί μου, σε κοινότητες, σε κέντρα απεξάρτησης, σε ψυχολόγους, σε ψυχιάτρους…
• Ο πατέρας σου;
Ο πατέρας μου δεν μου μιλάει μέχρι σήμερα. Ούτε τον έχω δει από τότε που του το είπε η μάνα μου. Μόνο ο αδελφός μου με στηρίζει.
• Στη Ρόδο γιατί δεν επέστρεψες;
Γιατί η οικογένειά μου με έδιωξε από το σπίτι, δεν έχω πού να μείνω με λίγα λόγια. Ο αδελφός μου παντρεύτηκε, έχει τη δική του οικογένεια και με φιλοξενεί όποτε πηγαίνω, για λίγες μέρες.
• Στην Αθήνα πώς ζεις σήμερα;
Δουλεύω ως σερβιτόρα, βγάζω τα έξοδά μου. Το νοίκι μου, το φαγητό μου και τα υπόλοιπα πάνε στην «κυρία Ηρώ». Δουλεύω για να στέκομαι στα πόδια μου και να ζω σε ένα καθαρό σπίτι με στέγη, νερό και ρεύμα. Δεν θέλω πολυτέλειες. Είμαι από τις «τυχερές» που μπορώ ακόμα να δουλεύω κι έτσι δεν έχω μείνει στο δρόμο, με ό,τι σημαίνει αυτό.
• Αν γυρνούσε πίσω ο χρόνος, τι θα έκανες διαφορετικά;
Θέλει και ερώτημα; Θα ήθελα να έχω πάρει άλλο δρόμο, να τέλειωνα το σχολείο μου, τις σπουδές μου, να είχα μια δουλειά καλή και γιατί όχι, ίσως και μια δική μου οικογένεια.
Αυτά τα όνειρα όμως, στην κατάσταση που είμαι εγώ, είναι απαγορευμένα. Θέλω να «καθαρίσω», να ζήσω σαν φυσιολογικός άνθρωπος. Θα ήθελα να πω σε εκείνο το κοριτσάκι το 15χρονο, που νόμιζε ότι έκανε την επανάστασή του, ότι ανοίγει το δρόμο για την καταστροφή του, ότι χαραμίζει τα πιο ωραία του χρόνια. Αυτός είναι ένας βασικός λόγος που ήρθα σε επικοινωνία μαζί σας.
Ο,τι δεν άκουσα εγώ στα 15 μου χρόνια, να το πω σε άλλα παιδιά, για να μην έχουν αυτή την κατάληξη.
Δεν ξέρω αν ο δρόμος αυτός έχει γυρισμό, μπορεί και να έχει κι εγώ να μην τον βρήκα ακόμα, αλλά κοιμάμαι και ξυπνάω με τον φόβο ότι θα πεθάνω μόνη μου μέσα σε ένα υπόγειο και δεν θα με ψάξει κανείς.
Φίλους έχω, αλλά τους έχω κουράσει κι αυτούς. Την καλύτερή μου φίλη που είχα εδώ στην Αθήνα, την έχασα από υπερβολική δόση, πάνε τρία χρόνια. Είχε κι εκείνη όνειρα για τη ζωή της αλλά η «κυρία Ηρώ» είχε άλλα σχέδια.
Όταν γυρνάω από τη δουλειά, σκέφτομαι πολλές φορές «λες να πεθάνω σήμερα;». Κι έτσι περνάνε οι μέρες, μέσα στο φόβο και στην «χαρμάνα». Δεν βλέπω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη, δεν θέλω. Δεν αναγνωρίζω αυτό το πρόσωπο που βλέπω. Εχω γράψει κι ένα γράμμα, για την μάνα μου και τον πατέρα μου, μην τύχει και πεθάνω και δεν έχουμε μιλήσει.
• Είναι ανατριχιαστικό αυτό που περιγράφεις.
Είναι η ζωή μου. Για αυτό το λέω. Μήπως και σωθεί έστω και ένα παιδί.
• Τι τους λες στο γράμμα;
Διάφορα. Τους ζητώ και συγγνώμη που δεν έγινα αυτό που ονειρεύονταν αλλά τους λέω και τα παράπονά μου, που ως γονείς δεν ήταν τόσο κοντά μου όσο θα ήθελα.
• Γιατί δεν τους τα λες;
Δεν έχουμε επαφές. Ο πατέρας μου δεν θέλει να με δει και η μάνα μου, πού και πού με παίρνει κανένα τηλέφωνο αλλά δεν μιλάμε για αυτά τα θέματα.
Ποτέ δεν μιλούσαμε για θέματα ουσίας, μόνο για το τι θα πει ο κόσμος και τη θέση μας στην κοινωνία. Όλα γύρω από αυτό γυρνούσαν. Από το «θεαθήναι».
• Εχεις κάνει προσπάθειες να απεξαρτηθείς;
Πολλές. Και μόνη μου και σε κέντρα και σε ψυχιάτρους. Δεν έχω καταφέρει μέχρι στιγμής να μείνω «καθαρή». Αλλά δεν το βάζω κάτω. Μόλις μαζέψω τα χρήματα που χρειάζομαι, θα κάνω ακόμα μια προσπάθεια, ελπίζω αυτή τη φορά να τα καταφέρω.
• Κλείνοντας την συνέντευξη, τι θα ήθελες να πεις;
Πρώτα πρώτα θέλω να απευθυνθώ στα παιδιά, ο κόσμος αυτός δεν είναι ωραίος όπως σας παρουσιάζουν. Εχει πόνο, έχει μοναξιά, έχει απελπισία, έχει ξεφτίλα και έχει και θάνατο. Και σήμερα κρύβω το πρόσωπό μου, γιατί ντρέπομαι και για αυτό που είμαι και γι αυτό που έκανα στην οικογένειά μου.
Στους γονείς, θέλω να πω να είναι κοντά στα παιδιά τους, να τα ακούνε, να τους δίνουν σημασία, να μάθουν να είναι γονείς.
Τα παιδιά τους δεν είναι η συνέχειά τους, είναι ξεχωριστές προσωπικότητες με δικά τους όνειρα και δικά τους σχέδια, να μην τους κόβουν τα φτερά τους. Και εκεί στην κοινωνία της Ρόδου θέλω να πω ότι το πρόβλημα είναι δίπλα μας, κοντά μας. Εγω μπορεί να λείπω 15 χρόνια αλλά δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα από τότε, για το πώς από τη μια στιγμή τα όνειρα γίνονται εφιάλτης αλλά δυστυχώς δεν μπορείς να ξυπνήσεις.
