Η Ιφιγένεια Μάκρα, από πολύ μικρή, ξέκλεβε χρόνο από τις φίλες της για να παίξει στην αυλή του σπιτιού της ποδόσφαιρο με τον αδερφό της και φανταζόταν πάντα τον εαυτό της, μέσα σε σένα γήπεδο.
Όταν αντιλήφθηκε ότι δεν θέλει να παίζει ποδόσφαιρο μόνο για να περνά ευχάριστα την ώρα της, αποφάσισε να κυνηγήσει το όνειρό της, που είναι να παίξει ποδόσφαιρο σε μεγάλη ομάδα του εξωτερικού.
Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στα 9 της χρόνια σε τοπικές ομάδες με αγόρια, όπου από νωρίς κλήθηκε να αποδείξει την αξία της μέσα στο γήπεδο, και μόλις στην προηγούμενη αγωνιστική περίοδο, έπαιξε για πρώτη φορά με κορίτσια στην ομάδα του Α.Σ.Τ.Ι.Ρ.
Στόχος της είναι να καταφέρει να παίξει στην Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου Κορασίδων και όπως φαίνεται είναι πολύ κοντά, αφού τον Ιούνιο κλήθηκε για προπονήσεις προεπιλογής της Εθνικής Ομάδας Κορασίδων.
Στη συνέντευξή της σήμερα στην «δημοκρατική», μιλά για την απόφασή της να ακολουθήσει με πάθος ένα ανδροκρατούμενο άθλημα αλλά και για το όνειρό της να παίξει επαγγελματικό ποδόσφαιρο σε ομάδα του εξωτερικού.
• Ιφιγένεια, πόσο χρονών είσαι;
Είμαι 14 ετών.
• Και από πόσων χρονών παίζεις ποδόσφαιρο;
Από 9 ετών.
• Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σου με το ποδόσφαιρο;
Εβλεπα τον αδελφό μου που έπαιζε, κι έβγαινα στην αυλή να παίξω μαζί του. Και χάρις στον αδελφό μου, ήθελα να ασχοληθώ κι εγώ με αυτό το άθλημα.
• Ο αδελφός σου έπαιζε σε κάποια ομάδα;
Ναι. Επαιζε στον Διγενή και τώρα παίζει στον Ιάλυσο.
• Και από την αυλή του σπιτιού σου, πώς έφτασες να παίζεις σήμερα στον ΑΣΤΙΡ, στην Β’ Εθνικη Κατηγορία;
Ηθελα κι εγώ να το ζήσω όλο αυτό, να μπορώ να παίζω σε κανονικούς αγώνες. Ξεκίνησα από τον Διγενή, τότε ήταν η μόνη ομάδα που δεχόταν κορίτσια.
Είχαμε επικοινωνήσει και με πολλές άλλες ομάδες και μας έλεγαν ότι δεν δέχονται κορίτσια.
Ο Διγενής όμως, παρ΄ότι ήταν ομάδα για αγόρια, με δέχθηκε και χάρις στον κ. Μανωλάγκα, ο οποίος ήταν και ο πρώτος άνθρωπος που με πίστεψε, κατάφερα να το ζήσω.
• Επαιζες με αγόρια δηλαδή στα πρώτα σου βήματα.
Ναι, μόλις φέτος ξεκίνησα να παίζω με κορίτσια. Τα τέσσερα προηγούμενα χρόνια έπαιζα με αγόρια. Ξεκίνησα στον Διγενή, όπου και ήμουν το μοναδικό κορίτσι αλλά όλοι με στήριξαν. Μετά πήγα στους Ιππότες, όπου συνάντησα κι εκεί ένα υπέροχο κλίμα. Με έκαναν να νιώθω σαν να είμαι στην οικογένειά μου. Είχα έναν πολύ καλό προπονητή, τον κ. Νικήτα Μαλλιάκα, ο οποίος με πίστεψε και με βοήθησε να βγάλω το πάθος μου μέσα στο γήπεδο. Με έμαθε μέσα στον αγωνιστικό χώρο να βγάζω το 101% του εαυτού μου. Και ο κ. Γιώργος Δανάς με πίστεψε πολύ, και με βοήθησε εξίσου. Μετά πήγα στον Ιάλυσο, όπου συνεχίστηκε αυτό το υπέροχο οικογενειακό κλίμα γιατί τα παιδιά όλα εκεί ήταν πάρα πολύ καλά. Με στήριζαν και με έκαναν να νιώθω πάρα πολύ άνετα.
Εκεί συνάντησα άλλο ένα κορίτσι, την Φρόσω Κωνσταντίνου, με την οποία έχουμε γίνει πολύ καλές φίλες. Είμαστε σαν αδελφές τώρα. Εκεί στον Ιάλυσο, ο γενικός αρχηγός ο κ. Νίκος Αγας με στήριξε πάρα πολύ και συνεχίζει να με στηρίζει σε ό,τι κι αν κάνω. Είναι πάντα δίπλα μου. Τώρα, είμαστε μαζί με την Φρόσω στον ΑΣΤΙΡ, που είναι καθαρά γυναικεία ομάδα και μπορώ να πω ότι δεθήκαμε σχετικά γρήγορα με όλα τα κορίτσια. Ολες ήταν πάρα πολύ καλές. Πέρσι είχαμε και μια πάρα πολύ καλή αρχηγό, την Μαριέττα Φιλιππάκου, που ήταν πραγματικά σαν δεύτερη μητέρα μας. Μας στήριζε, μας βοηθούσε σε ό,τι κι αν κάναμε.
• Στον ΑΣΤΙΡ πότε πήγες;
Στην περσινή αγωνιστική περίοδο
• Κι αυτή ήταν η πρώτη φορά που έπαιζες με γυναίκες.
Ναι.
• Ηταν πρόβλημα για εσένα το γεγονός ότι έπρεπε να ξεκινήσεις το ποδόσφαιρο παίζοντας αγόρια;
Εγώ πιστεύω ότι στην γυναικεία ομάδα πήγα την κατάλληλη στιγμή. Τα αγόρια με βοήθησαν πολύ να βρω τα πατήματά μου μέσα στο γήπεδο και με ώθησαν να παίζω πιο δυναμικά.
Γι αυτό λέω ότι την κατάλληλη στιγμή, όταν ήμουν ολοκληρωμένη ως παίκτρια, πήγα στην γυναικεία ομάδα. Χάρις στον κ. Βαγγέλη Χατζηαντωνίου και στην κυρία Πόπη Καλτέκη, την πρόεδρό μας, με είδε ο ομοσπονδιακός προπονητής της Εθνικής ο κ. Αντώνης Πριόνας, και με επέλεξε για προπονήσεις προεπιλογής της Εθνικής Ομάδας Κορασίδων, τον Ιούνιο στο Καρπενήσι.
• Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Ηταν εξαιρετική. Δεθήκαμε με τα κορίτσια κι αυτό μας έκανε να περάσουμε όλες καλά. Ηταν αυστηρά και πειθαρχημένα μεν, μόνο προπόνηση και φαγητό και αμέσως μετά στα δωμάτιά μας, αλλά περάσαμε πολύ καλά και μάθαμε πολλά πράγματα. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κ. Χρήστο Βελλή γιατί έναν μήνα πριν πάω στο Καρπενήσι, για τις προπονήσεις προεπιλογής, με ανέλαβε και με βοήθησε να βελτιωθώ τόσο ποδοσφαιρικά όσο και ψυχικά, για να είμαι έτοιμη, ολοκληρωμένη γι αυτό που είχα μπροστά μου.
• Ο επόμενος στόχος σου ποιος είναι;
Ο μεγαλύτερός μου στόχος είναι να παίξω στην Εθνική και σιγά σιγά πιστεύω ότι θα τα καταφέρω. Θα ήθελα να παίξω σε μια καλή ομάδα του εξωτερικού και πιστεύω ότι με σκληρές προπονήσεις και προσήλωση θα το καταφέρω κι αυτό.
• Τώρα τι τάξη θα πας;
Τώρα θα πάω τρίτη γυμνασίου.
• Μαθήματα και προπόνηση για την εκπλήρωση του υψηλού στόχου που έχεις θέσει, πώς συνδυάζονται;
Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν σχολάσω, είναι να έρθω στο σπίτι μου, να φάω και μετά να διαβάσω τα μαθήματά μου έτσι ώστε όταν πάω στην προπόνησή μου, που είναι στις 17.00 να έχω το κεφάλι μου καθαρό, να μην σκέφτομαι τίποτα άλλο και να είμαι αφοσιωμένη σε αυτό που κάνω ώστε να βελτιώνομαι.
• Οι φίλες σου, οι συμμαθήτριές σου, τι λένε που ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο;
Συνήθως όταν κάποιοι για πρώτη φορά με γνωρίζουν και μαθαίνουν ότι ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο, μένουν άφωνοι! Μετά αρχίζουν οι ερωτήσεις, διότι το ποδόσφαιρο είναι ένα καθαρά ανδροκρατούμενο άθλημα και έχουν απορίες, γιατί ασχολήθηκα, τι μου αρέσει, γιατί μου αρέσει… κι όλα αυτά.
Οι φίλες μου, εκτός ομάδας, το βλέπουν καθαρά ένα ανούσιο άθλημα που απλώς κλωτσάς μια μπάλα. Κι εγώ προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι δεν είναι έτσι… Το αγαπώ το ποδόσφαιρο και πιστεύω ότι είναι συναρπαστικό σπορ.
• Η οικογένειά σου τι λέει για την αγάπη σου για το ποδόσφαιρο και την επιθυμία σου να ασχοληθείς επαγγελματικά;
Ευτυχώς, η οικογένειά μου από την πρώτη στιγμή που ήθελα να ασχοληθώ με αυτό το άθλημα, με στήριξε και ήταν πάντα δίπλα μου ό,τι και να γινόταν. Και στις χαρές και στις λύπες.
Πάντα με συμβούλευαν και με βοηθούσαν, κι εμένα αυτό με έκανε να αισθάνομαι πιο δυνατή και να αγαπάω ακόμα περισσότερο αυτό που κάνω, διότι ήξερα ότι είχα τους ανθρώπους που αγαπάω δίπλα μου.
• Υπάρχει κάποια στιγμή που θυμάσαι πιο έντονα;
Η στιγμή που πέρασα πάρα πολύ ωραία, εκτός βέβαια από την συμμετοχή μου στις προπονήσεις προεπιλογής της Εθνικής, ήταν όταν με τον Ιάλυσο, μπήκαμε στις τέσσερις καλύτερες ομάδες του Ομίλου και αυτή ήταν πραγματικά μια μαγική στιγμή. Πανηγυρίζαμε στα αποδυτήρια, φωνάζαμε, χοροπηδούσαμε από τη χαρά μας.
Και θυμάμαι μπήκε μέσα ο κ. Αγας και μας ανακοίνωσε ότι θα πηγαίναμε πέντε μέρες στη Σύρο για ένα τουρνουά όπου και περάσαμε τέλεια. Πιστεύω ότι εκεί με την ομάδα δεθήκαμε σαν οικογένεια. Ολα όσα περάσαμε στον Ιάλυσο ήταν μαγικά.
• Εσύ σε ποια θέση παίζεις;
Η κανονική μου θέση είναι στόπερ αλλά παίζω άνετα και δεξί μπακ και αριστερό, δηλαδή φουλ άμυνα. Με έχουν βάλει να παίξω και χαφ, όπου κι εκεί τα καταφέρνω.
• Πού βλέπεις τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια από τώρα;
Θα ήθελα να παίζω σε μια μεγάλη ομάδα στη Σουηδία ή στην Αμερική… Εκεί το επαγγελματικό γυναικείο ποδόσφαιρο είναι ισάξιο με το ανδρικό, στην Ελλάδα ακόμα δεν το έχουμε καταφέρει αυτό.
Γι αυτό θέλω να φύγω στο εξωτερικό. Ξέρω ότι αν τελικά συμβεί αυτό -που το εύχομαι- θα πρέπει να αποχωριστώ από την οικογένειά μου και τους φίλους μου, όμως αν μου δινόταν αυτή η ευκαιρία δεν θα το σκεφτόμουν, θα έλεγα ναι, κατευθείαν.
• Εχεις ακόμα το Λύκειο μπροστά σου και τις σπουδές σου. Πιστεύεις ότι θα είναι εύκολο να τα συνδυάσεις με το ποδόσφαιρο;
Ναι! Εγώ έτσι κι αλλιώς θέλω να μπω στη γυμναστική Ακαδημία, θέλω να συνδυάσω τις σπουδές μου με το ποδόσφαιρο. Αν καταφέρω να περάσω στη Γυμναστική Ακαδημία, πιστεύω ότι αυτό θα με βοηθήσει να έρθω πιο κοντά στον στόχο μου σε ό,τι αφορά το ποδόσφαιρο.
• Φέτος, θα συνεχίσεις στον ΑΣΤΙΡ;
Ναι, θα συνεχίσω στον ΑΣΤΙΡ. Αγαπάω πολύ την ομάδα μου και μου αρέσει πάρα πολύ εκεί, είναι σαν δεύτερη οικογένειά μου.
• Στα κορίτσια που ενδεχομένως θέλουν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο αλλά διστάζουν επειδή ακριβώς είναι ανδροκρατούμενο άθλημα, τι θα τους έλεγες;
Θα τους έλεγα να ακολουθήσουν αυτό που αγαπούν, και να κάνουν αυτό που λέει η καρδιά τους γιατί αξίζει. Ολα εξαρτώνται από το πόσο πολύ θέλει κάποιος να ικανοποιήσει τον στόχο του και τι πραγματικά θέλει να κάνει στη ζωή του. Οταν θέλεις πραγματικά να επιτύχεις κάτι, με σκληρή δουλειά και σκυφτό κεφάλι, όποιος κι αν είναι ο στόχος, θα τα καταφέρεις.
