Οταν πριν από λίγα χρόνια η Μαρία Λαουδίκου, έχοντας ήδη ένα πτυχίο παιδαγωγικής, εγκατέλειπε την Ελλάδα για να σπουδάσει στην Μεγάλη Βρετανία χειροπρακτική, δεν φανταζόταν ότι μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, θα βραβευόταν ως η καλύτερη νέα χειροπράκτης της χώρας και θα ξεκινούσε μια λαμπρή σταδιοδρομία.
Στη συνέντευξή της σήμερα στη «δημοκρατική» η Μαρία Λαουδίκου, μιλά για την απόφασή της να εγκαταλείψει την Ελλάδα παρ΄ότι είχε δηλώσει ότι «από το νησί δεν φεύγω ο κόσμος να χαλάσει», για την βράβευσή της, την καριέρα που ανοίγεται μπροστά της και τα επόμενα σχέδιά της που είναι φιλόδοξα.
Εξομολογείται ότι είχε δεύτερες σκέψεις εκείνο τον Αύγουστο που έφευγε από τη Ρόδο και όπως λέει, παρ΄όλο που της λείπουν πολλά από το νησί της, δεν σχεδιάζει άμεσα επιστροφή καθώς όσα την κρατούν στην Βρετανία και οι στόχοι που έχει θέσει, είναι πιο ισχυρά από την νοσταλγία.
• Μαρία, να ξεκινήσουμε την συνέντευξη από την πρόσφατη βράβευσή σου ως η καλύτερη νέα χειροπράκτης της Βρετανίας. Πες μας λίγο για την διαδικασία της επιλογής.
Αρχικά θέλω να σε ευχαριστήσω για την τιμή να με φιλοξενήσετε στην εφημερίδα σας. Είναι η πρώτη μου συνέντευξη σε ελληνικό μέσο μαζικής ενημέρωσης και χαίρομαι ιδιαίτερα που η Χειροπρακτική είναι η αφορμή για κάτι τέτοιο. Ενημερώθηκα τον Αύγουστο ότι είμαι υποψήφια για το βραβείο. Δεν το περίμενα να σου πω την αλήθεια, αλλά όταν διάβασα τους λόγους που με επέλεξαν ένιωσα περηφάνεια, και ας μην περίμενα ποτέ να το κερδίσω. Επιλέχτηκα για τον τρόπο και το πάθος που αντιπροσωπεύω το επάγγελμα σε συνέδρια, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε διάφορες εκδηλώσεις και πλατφόρμες. Την βοήθειά μου όλα αυτά τα χρόνια και ειδικά στους τελευταίους 15 μήνες ως απόφοιτη στους φοιτητές και τις ιδέες μου για συνεργασία των ιδιωτικών κλινικών με το πανεπιστήμιο, τον επαγγελματισμό μου, καθώς και την απόφαση να κάνω το διδακτορικό μου σε ένα θέμα σημαντικό όπως ο καρκίνος. Αυτοί είναι οι σημαντικότεροι λόγοι που με επέλεξαν και για να είμαι ειλικρινής, ξαφνιάστηκα που γνώριζαν για όλα όσα κάνω.. Συνήθως κάτι τέτοια τα κρατάω για εμένα.
• Ποια ήταν τα συναισθήματά σου την ώρα που άκουσες το όνομά σου; Το περίμενες;
Δεν το περίμενα, φήμες ακουγόταν το βράδυ εκείνο ότι θα το πάρω αλλά ως Ελληνίδα σε Βρετανικό Σύλλογο, δεν θεώρησα ότι είχα ελπίδες. Μόνο που ήμουν υποψήφια ανάμεσα σε τόσο καταξιωμένους χειροπράκτες, για εμένα ήταν αρκετό. Οι φίλοι μου μπορώ να πω ότι ήταν πιο σίγουροι για εμένα από όσο ήμουν εγώ! Όταν ανακοίνωναν τους υποψήφιους, μεταξύ άλλων για εμένα είπαν ότι αποτελώ έμπνευση για τους φοιτητές και τις επόμενες γενιές χειροπρακτών, πράγμα που από την μια είναι κολακευτικό, ειδικά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα από την ορκωμοσία μου, από την άλλη είναι τρομακτικό όσον αφορά την ευθύνη που έχω ως χειροπράκτης και ως κάποια που έρχεται σε επαφή με φοιτητές για διάφορα θέματα. Άλλο να ξέρεις ότι βοηθάς φοιτητές, κι άλλο οι φοιτητές να δηλώνουν ότι θέλουν να σου μοιάσουν. Τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα… Ναι, περηφάνεια και τιμή για το βραβείο, από την άλλη όμως ξέροντας τον χαρακτήρα μου γνωρίζω ότι αυτό είναι ένα ακόμα βραβείο για να στολίσω στο σαλόνι μου, δεν θα σταματήσω εδώ, έχω πολλά να δώσω ακόμα. Έχω την τάση να μην ενθουσιάζομαι με βραβεία και επαίνους, όχι για πολύ τουλάχιστον. Το γιόρτασα εκείνη την ημέρα δεν λέω, το αίσθημα να σε συγχαίρουν οι κορυφαίοι χειροπράκτες για το βραβείο και την προσφορά σου στο επάγγελμα είναι απίστευτο, ήδη στο μυαλό μου όμως σχεδίαζα τα επόμενα βήματά μου.
• Μετά τη βράβευση, λοιπόν, ποια είναι επόμενα βήματά σου;
Καλά περάσαμε εκείνο το σαββατοκύριακο, ήπιαμε, γελάσαμε, χαρήκαμε, αλλά την Δευτερά πήγα κανονικά στη δουλειά, τα κεφάλια μέσα για το διδακτορικό και η ζωή συνεχίζεται! Το βραβείο είναι απλά για να μου θυμίζει ότι κάπου-κάπου αναγνωρίζεται ό,τι κάνεις. Όπως σου είπα, έχω πολλά ακόμα να κάνω. Δεν το περίμενα, αλλά το βραβείο αυτό έφερε και πολλές επαγγελματικές προτάσεις τις οποίες για την ώρα θα αφήσω στην άκρη λόγω άλλων προτεραιοτήτων. Στα άμεσα σχέδιά μου είναι να μάθω κάποιες καινούριες τεχνικές, να εξελιχθώ ως χειροπράκτης και να τελειώσω το διδακτορικό μου.
• Η χειροπρακτική πάντως, έχω την αίσθηση ότι στην Ελλάδα δεν είναι τόσο διαδεδομένη όσο στην Μεγάλη Βρετανία.
Σιγά σιγά γίνεται όλο και πιο γνωστή. Δυστυχώς όμως η αδιαφορία του ελληνικού κράτους να δημιουργήσει ένα νομικό πλαίσιο εξάσκησης για το επάγγελμά μας, επιτρέπει δυστυχώς να δηλώνουν χειροπράκτες διάφοροι με ανεπαρκείς σπουδές, οι οποίοι αν τολμούσαν να κάνουν το αντίστοιχο στην Αγγλία, όπου εγώ εργάζομαι, θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με τις αυστηρότατες συνέπειες του νόμου. Για αυτό το λόγο συνιστώ στους συμπολίτες μας να εμπιστεύονται μόνο τους εγγεγραμμένους στον Σύλλογο Ελλήνων Χειροπρακτών.
Το πρόβλημα με την Χειροπρακτική στην Ελλάδα δεν είναι μόνο η αναγνώριση, είναι και πως ο κόσμος δεν ξέρει τι είναι. Οι φορές που συστήνομαι ως χειροπράκτης και ο κόσμος θεωρεί ότι κάνω μασάζ, ή ότι δεν χρειάζεται καν να σπουδάσω το αντικείμενο αυτό, είναι αμέτρητες. Οι σπουδές των Χειροπρακτών γίνονται σε αναγνωρισμένες σχολές. Είναι πανεπιστημιακού επιπέδου, ελάχιστης διάρκειας 4 ετών, σε προπτυχιακά τμήματα που οδηγούν σε πτυχία επιπέδου Μπάτσελορ ή και Μάστερ. Η αναγνώριση των σχολών γίνεται από έναν ανεξάρτητο διεθνή οργανισμό, το Συμβούλιο Χειροπρακτικής Εκπαίδευσης, που θέτει και εποπτεύει την εφαρμογή συγκεκριμένων προδιαγραφών σπουδών, που οφείλουν όλες οι σχολές να ακολουθήσουν. Προς έκπληξη πολλών, η χειροπρακτική είναι η τρίτη μεγαλύτερη επιστήμη υγείας στον κόσμο, μετά την κλασική ιατρική και την οδοντιατρική. Είναι ένας ανεξάρτητος κλάδος υγείας, που ειδικεύεται στην αντιμετώπιση και πρόληψη επώδυνων συνδρόμων και δυσλειτουργικών καταστάσεων, που οφείλονται σε μηχανικά προβλήματα της σπονδυλικής στήλης καθώς και στις επιπτώσεις που έχουν αυτά πάνω στο νευρικό σύστημα. Η Χειροπρακτική αποτελεί μια εξαιρετικά δραστική, ασφαλή και σχετικά ανώδυνη μορφή αντιμετώπισης των συγκεκριμένων προβλημάτων, με άμεσα αποτελέσματα, χωρίς φάρμακα και χωρίς χειρουργείο. Στοχεύει όχι μόνο στην πρόσκαιρη ανακούφιση των συμπτωμάτων, αλλά στην ουσιαστική αντιμετώπισή τους μέσα από τη διόρθωση της αιτίας που τα δημιουργεί.
• Για πες μας τώρα, πώς έφτασες στη Μεγάλη Βρετανία; Πώς πήρες την απόφαση να φύγεις από τη Ρόδο;
Όταν ήμουν στο Λύκειο ήθελα να περάσω στη Νομική, δεν τα κατάφερα και έπειτα δεν με απασχολούσε τίποτα άλλο. Δήλωσα στους γονείς μου ότι εγώ από το νησί δεν φεύγω ο κόσμος να χαλάσει! Δήλωσα και πέρασα στο Παιδαγωγικό, ξέροντας ότι δεν ήθελα να ασχοληθώ με αυτό, από το 3ο κιόλας έτος. Παρόλα αυτά είμαι τόσο πεισματάρα που ολοκλήρωσα τις σπουδές μου, δεν στόλισα όμως ποτέ το πτυχίο εκείνο και είπα ότι φεύγω από την Ελλάδα, για να γίνω χειροπράκτης. Το μικρόβιο της χειροπρακτικής μού το έβαλε ο πατέρας μου, όταν του είπα ότι εγώ νηπιαγωγός δεν γίνομαι και θέλω να δώσω πανελλήνιες ξανά για να γίνω φυσικοθεραπεύτρια. Δεν ξέρω αν με πίστεψε τότε ή αν θεώρησε ότι είναι μια κρίση και θα μου περάσει, αλλά μου λέει: γιατί δεν ακολουθείς την χειροπρακτική, αυτό είναι το μέλλον. Έχε υπόψιν σου, ότι δεν είχα ιδέα τι ήταν η χειροπρακτική τότε. Το έψαξα, μίλησα με τον Σύλλογο Ελλήνων Χειροπρακτών και… ήρθα! Δεν ήταν εύκολη η απόφαση και ειδικά τις τελευταίες μέρες πριν φύγω ήμουν πολύ μπερδεμένη για το αν ήθελα πραγματικά να κάνω αυτό το βήμα. Το έκανα, και σήμερα δεν το μετανιώνω. Δεν ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μου σήμερα αν δεν έφευγα εκείνον τον Αύγουστο.
• Ακολουθείς επαγγελματικά, τρόπον τινά, τα βήματα του μπαμπά…
Ναι! Και εγώ και ο αδερφός μου. Μεγαλώσαμε μέσα σε αυτό το περιβάλλον, είδαμε τον πατέρα μας να διαπρέπει και να μην χάνει την θέληση να εξελίσσεται, οπότε θεωρώ ήταν αναπόφευκτο. Νομίζω το πάθος και η επιμονή του πατέρα μου ήταν αυτό που με ενέπνευσε. Η χειροπρακτική είναι διαφορετική από την φυσικοθεραπεία, παρόλα αυτά, τα δυο επαγγέλματα έχουν την προοπτική να «δουλέψουν» εξαιρετικά μαζί.
• Οι Έλληνες, βρίσκεστε εκεί μεταξύ σας;
Ναι, βρισκόμαστε. Η ελληνική κοινότητα στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι τεράστια και ειδικά γύρω από το Λονδίνο. Εδώ που είμαι τώρα δεν είμαστε πολλοί, όμως μένω πολύ κοντά στο Λονδίνο οπότε έχουμε συχνές εξόδους. Ο κολλητός μου, από Κύπρο μετακόμισε πρόσφατα στην πόλη που είμαι και δουλεύουμε μαζί έτσι κάθε μέρα θα μιλήσω ελληνικά, στην συγκεκριμένη περίπτωση Ροδίτικα!
• Τι σου λείπει πιο πολύ από τη Ρόδο;
Η οικογένειά μου και οι φίλοι μου εννοείται. Να βλέπω την αδελφή μου να μεγαλώνει, να δημιουργώ αναμνήσεις με τους δικούς μου. Μου λείπουν κι άλλα πράγματα που θεωρούνται δεδομένα στη Ρόδο. Να ξυπνάς το πρωί και να πίνεις ελληνικό καφέ με την μαμά και την γιαγιά σου, να τρώμε όλοι μαζί το μεσημέρι… Το να ξέρω ότι θα πάω για καφέ μόνη μου και θα βρω άλλους εκεί για να μιλήσω, να μουρμουρήσω, να γελάσω.
Το να ξέρω ότι αν πάρω τηλέφωνο την φίλη και θα της πω να «πάμε για ούζο» θα μου πει «πέρνα, σε μια ώρα θα είμαι έτοιμη» και δεν θα χρειαστεί να κλείσω ραντεβού για την επόμενη εβδομάδα όπως γίνεται στην Αγγλία. Να έρχεται Σάββατο πρωί και να ξυπνάω να πηγαίνω στην θεία μου για να φάω το φρεσκοψημένο ψωμί, να μιλάω με τον θείο μου για πολιτικά, να παίρνω το αμάξι μου να πηγαίνω βόλτα στην παραλία, να είμαι 10 λεπτά απόσταση από τα πάντα… Τώρα που το σκέφτομαι μου λείπουν πολλά… Αλλά αυτά που με κρατάνε στην Αγγλία είναι επίσης πολλά.
• Επιστροφή στην Ελλάδα… μάλλον δεν σχεδιάζεις!
Αν δεν σε ήξερα θα έλεγα ότι σε έβαλαν οι δικοί μου να ρωτήσεις! Χαχα! Όχι άμεσα. Το διδακτορικό μου είναι προτεραιότητα τώρα και αν δεν το τελειώσω, δεν έρχομαι ακόμα. Αν ποτέ γυρίσω, θα είναι στη Ρόδο αλλά δεν είναι στα επόμενα 2-3 χρονιά….
