Από μία προσεκτική, ουσιαστική, υπεύθυνη και αντικειμενική αυτοψία στη γέφυρα του Χαρακίου, κάτω από την οποίαν διέρχονται τρεις ποταμοί και συγκεκριμένα ο Μάκκαρης, ο Πλατανερός και ο Χας (η γέφυρα του οποίου αντιμετωπίζει επίσης προβλήματα) καθώς και στις πέριξ οδούς (περιλαμβανομένων των “παρακαμπτηρίων”, προκύπτει ότι ενήργησαν άμεσα και σωστά τα αντανακλαστικά της Περιφέρειας και ελήφθησαν τα προσήκοντα μέτρα για την διέλευση και ασφάλεια οδηγών και οχημάτων, με πυκνή σήμανση και εγκατάσταση φωτεινών σηματοδοτών σε επίκαιρα σημεία.
Η κατάσταση, ωστόσο, της γέφυρας ούτε τόσο “τραγική” δείχνει να είναι, όσο φημολογείται, αλλ’ ούτε και τόσο “ανώδυνη” ώστε να συνεχίζει να εφησυχάζει κανείς.
Πιο ανησυχητική δείχνει να είναι η κατάσταση κάτω από τη γέφυρα, όπου λάθη του παρελθόντος και αδράνεια οδηγούν στην υπόσκαψη των θεμελίων, διαβρώνουν το έδαφος σε μεγάλη έκταση και αποτελούν “μήνυμα” ότι “κάτι το τραγικό μπορεί να συμβεί”, αν δεν προληφθεί.
Με συντονισμένες, μελετημένες, προσεκτικές και ελεγχόμενες παρεμβάσεις τόσο η γέφυρα, όσο και οι κολώνες που την στηρίζουν και οι οποίες έχουν διαβρωθεί, μπορούν να “σταθούν όρθιες” επί μακρόν, τουλάχιστον μέχρι να κατασκευαστεί η προγραμματιζόμενη “παράλληλη γέφυρα” η οποία θα απαιτήσει μακρύ χρόνο.
Μέχρι τότε η κίνηση θα μπορεί να διεξάγεται όντως, μέσω των παρακαμπτηρίων οδών που ανακοινώθηκαν, το ζητούμενο όμως είναι να υπάρξει η μέγιστη δυνατή ασφάλεια οδηγών και οχημάτων και η ελάχιστη δυνατή όχληση των οικισμών όπου θα προκαλείται συνεχώς συμφόρηση και μη ανεκτά αδιέξοδα.
Το ίδιο θα συμβεί εάν η κύρια κυκλοφορία διοχετευθεί μέσω της ιρλανδικής διάβασης του Χαρακίου, όπου, σε περίπτωση που ο ποταμός κατεβάζει πολύ νερό και πρέπει να κλείσει (με ολονύκτια αστυνόμευσή της) η είσοδος και έξοδος των οχημάτων λόγω εγκλωβισμού τους, θα είναι κάτι παραπάνω από προβληματική.
Μια νέα αυτοψία από έμπειρους μηχανικούς και καλούς γνώστες της περιοχής θα καταδείξει ότι υπάρχουν κι άλλες λύσεις ολιγότερον επιβλαβείς και περισσότερον ελεγχόμενες μέσω π.χ. της κατασκευής “ιρλανδικής διάβασης” (στο πλαίσιο της αγροτικής οδοποιίας) κατά μήκος του άνω μέρους του ποταμού, αρχομένη λίγο πριν την διασταύρωση με το Χαράκι και λήγουσα λίγο μετά το τέρμα της γέφυρας.
Η ορθότητα της προτάσεως και η ευδοκίμησή της είναι φυσικά έργο των μηχανικών, απόφαση που θα ληφθεί όμως με νηφαλιότητα και όχι κάτω από την πίεση του άγχους και του χρόνου.
Οι φώτος δείχνουν την πραγματικά τραγική κατάσταση που επικρατεί στον χώρο πριν από την γέφυρα, όπου κάποτε (επί Μαχαιρίδη, αν ενθυμούμαστε καλώς) τοποθετήθηκαν ογκόλιθοι για να κρατήσουν την ορμή των νερών, αντί να κατασκευαστούν σοβαρά έργα από μπετόν και να στηριχθούν, ομοίως με μπετόν, οι κολώνες του γεφυριού.
Αποτέλεσμα όμως αυτής της βιασύνης και της προχειρότητας ήταν να σχηματιστούν ολόκληροι κρατήρες, κατά μήκος του ποταμού, ιδίως στα άκρα, με αποτέλεσμα αργά μεν, σταθερά δε, να υποσκάπτονται τα θεμέλια (παρόμοια λάθη είχαν γίνει τότε και στον Μάκκαρη ποταμό [Μαλώνα] και στον ποταμό “Σκατουλιάρη” που παρασύρθηκαν από τα ορμητικά νερά διάρκειας μάλιστα ολίγων ωρών).
Επίλογος: Σε περιπτώσεις θεομηνιών και απρόβλεπτων κινδύνων δεν έχουν θέση ούτε κραυγές, ούτε ανοησίες, ούτε και “αντιπολίτευση” χάριν της αντιπολίτευσης, το περιεχόμενο και το είδος της οποίας προκαλεί συνήθως από γέλωτες μέχρι οργή. Χρειάζεται ενότητα και συνεργασία, ώστε τέτοιου είδους προβλήματα να αντιμετωπίζονται από κοινού και με την μέγιστη δυνατή σύνεση και μετριοπάθεια.
