Του Κ. Σαρή, Δικηγόρου
Εφυγε από την ζωή ένας Άνθρωπος με όλη την σημασία της λέξης
Ο φίλος μου Σοφοκλής Χατζημανώλης, ο οποίος λόγω κατοχής δεν πήγε καθόλου στο σχολείο, υπήρξε μια εμβληματική προσωπικότητα. Όταν συζητούσες μαζί του είχε πάντα μία λογική τετράγωνη, που από την πρώτη στιγμή πίστευες ότι πρόκειται περί ανθρώπου ο οποίος κάποια σχολεία πρέπει να έχει τελειώσει, όμως την μόρφωση αυτή την πήρε από την ζωή.
Εγώ τον γνώρισα από παιδί σαν έναν άνθρωπο που ασχολείτο κυρίως με το εμπόριο.
Πριν από την ενασχόληση του με το εμπόριο άκουσα ότι η οικογένεια του είχε ένα αλευρόμυλο, αμέσως μετά τον “Πετρώνα” Αρχαγγέλου, στο μέσο περίπου της διαδρομής από Αρχάγγελο προς Στεγνά, με τον οποίον μύλο και ασχολείτο.
Στην συνέχεια έβλεπα να πουλάει ψάρια, κατόπιν έκανε εμπόριο στο κέντρο ακριβώς της πλατείας Αρχαγγέλου με διάφορα παιχνίδια και παπούτσια αθλητικά, κατόπιν έγινε υφασματέμπορος, στην συνέχεια φωτογράφος και τέλος κινηματογραφιστής και μάλιστα σε κτήριο όπου ο ίδιος αγόρασε το οικόπεδο και έκτισε τον κινηματογράφο, με τις οικονομίες του, από τα επαγγέλματα τα οποία μετήλθε, κουβαλώντας μάλιστα και ο ίδιος το μπετόν με τον κουβά στον ώμο.
Άνθρωπος κοινωνικότατος, παρακολουθούσε επί πολλά χρόνια τις συνεδριάσεις του Κοινοτικού και στην συνέχεια του Δημοτικού Συμβουλίου, στον οποίον συχνά έδιναν τον λόγο και ζητούσαν την άποψη του.
Εκείνο όμως το οποίο έχει ιδιαίτερη αξία, ότι ήταν φιλάνθρωπος και βοηθούσε φτωχές οικογένειες που είχαν ανάγκη χρημάτων, κατά τρόπο μάλιστα που δεν γνώριζαν ποιος άφηνε χρήματα έξω από την πόρτα του σπιτιού τους.
Ακολουθούσε την Χριστιανική Επιταγή “μη γνώτω η αριστερά τι ποιεί η δεξιά”. Δάνεισε πολλούς συνανθρώπους μας χρήματα, μερικοί μάλιστα δεν του τα επέστρεψαν.
Γνωρίζω δε μια περίπτωση που πήγε να ζητήσει από κάποιο τα δανεικά που του είχε δώσει για να τα δανείσει σε κάποιον άλλο και όταν του είπε ότι δεν έχει τη δυνατότητα να του τα επιστρέψει όχι μόνο δεν τα ξαναζήτησε, αλλά του έδωσε και άλλα χρήματα.
Ένα επίσης ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που είχε είναι ότι αγαπούσε τους φίλους του, πάντοτε τους νοιαζόταν εάν ήταν καλά και πάντοτε θεωρούσε ότι θα εκδήλωνε την αγάπη του σ’αυτούς εάν τους έκανε κάποια δώρα.
Τα Χριστούγεννα, ιδίως δε το Πάσχα δεν άφηνε κανένα φίλο του χωρίς να του χαρίσει ένα κατσίκι.
Επίσης επισκεπτόταν όλους τους φίλους και γενικά τους γνωστούς του εάν αρρώσταιναν ανεξάρτητα αν ήταν στο Νοσοκομείο της Ρόδου ή στην Αθήνα. Για να μην αισθάνεται δε ο ασθενής την οποιαδήποτε υποχρέωση εάν βρισκόταν σε νοσοκομείο στην Αθήνα, έλεγε ότι είχε έρθει για δουλειές του στην Αθήνα και με την ευκαιρία πέρασε να πει περαστικά.
Αυτά και τόσα άλλα. Αυτή η εμβληματική προσωπικότητα θα λείψει από την κοινωνία της Αρχαγγέλου, άφησε όμως την παρακαταθήκη να τον μιμηθούμε έστω και στο ελάχιστο.
Πιστεύω ότι η οδός την οποία πορεύθηκε θα είναι Μακαρία.
Ο φίλος σου
Κωνσταντίνος Σαρής
