Τo πιο σκληρό αποτύπωμα της άφησε η κακοκαιρία στη Ρόδο, με τον θάνατο μιας ανήμπορης γυναίκας ατην Ιαλυσό. Μόνη και κατάκοιτη, έβλεπε την βροχή να πλημμυρίζει το σπίτι της. Ότι πιο τραγικό εν έτει 2019. Να πεθαίνεις απ’ τη βροχή. Όχι ότι είναι λιγότερο σοκαριστικό να βλέπεις ποτάμια τους δρόμους να εισβάλλουν σε σπίτια, παρασύροντας στο διάβα τους ότι βρουν, γέφυρες να γκρεμίζονται…Ο Γηρυόνης (από το ρήμα γηρύω = φωνάζω, σκούζω) πέρασε από το νησί και δικαίωσε το μύθο του. Τρισώματος ή τρικέφαλος γίγαντας, που εκφράζει-σύμφωνα με την ερμηνεία των αρχαίων- τις τρεις χρονικές κατηγορίες : παρελθόν – παρόν – μέλλον. Το παρελθόν και το παρόν σε πλήρη εξέλιξη με το μέλλον αβέβαιο, σε μια χώρα αθωράκιστη. Μια χώρα που κυριαρχεί η αμεριμνησία. Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά το γεγονός ότι, ενώ όλοι συζητάμε και συμφωνούμε για την ανάγκη θεσμικής προετοιμασίας της χώρας απέναντι σε απειλές, μετά από κάθε καταστροφή και μάλιστα με τραγικά αποτελέσματα εκατοντάδων νεκρών, τελικά αντί να κάνουμε κάτι, απλώς προσευχόμαστε να μη συμβεί η “στραβή” στη βάρδια μας. Ναι υπάρχουν πια έντονα καιρικά φαινόμενα. Μόνο που αυτά έχουν κάνει την παρουσία τους χρόνια τώρα και γίνονται έντονα χρόνο με τον χρόνο. Οι καταστροφές αποτελούν έναν συνδυασμό ακραίων καιρικών φαινομένων που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή και προβληματικών υποδομών, αυθαιρεσιών και ανύπαρκτου σχεδιασμού δεκαετιών. Και το ζητούμενο δεν είναι οι διαπιστώσεις των καταστροφικών λαθών του παρελθόντος, αλλά η ώρα για την προώθηση ενός συγκεκριμένου σχεδίου για να αλλάξει το τοπίο. Ένα εθνικό σχέδιο για το μέλλον. Η κυβέρνηση με προέκταση τους φορείς κάθε τόπου καλείται να αποδείξει έμπρακτα ότι διαφέρει από όσους ευθύνονται για την ανυπαρξία δεκαετιών. Υ.Γ. Να υποθέσω πως εάν ήταν στην θέση του Περιφερειάρχη όσοι τον κατέκριναν για το κλείσιμο της γέφυρας Μάκκαρη, θα την είχαν ολάνοιχτη και εκεί γύρω στις οκτώ το βράδυ που κατέρρευσε μπορεί και ζούσαμε μέρες του 2013. Ανατρίχιασαν καθόλου;
Ο Γηρυόνης δικαίωσε το μύθο του: παρελθόν – παρόν – μέλλον
