Το 1982 ορίζεται και επίσημα ότι οι Δήμοι αποτελούν το βασικό φορέα του θεσμού της «τοπικής αυτοδιοίκησης», μέχρι να φτάσουμε στην πιο σύγχρονη και εξελιγμένη μορφή αναπαραγωγής της εξουσίας, στους λεγόμενους Καλλικρατικούς και στη συνέχεια Καποδιστριακούς Δήμους.
Με τη θέσπιση των Καποδιστριακών Δήμων – νόμος 3852/2010 (Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης – Πρόγραμμα Καλλικράτης) – υπήρξε μια ελεγχόμενη αύξηση των αρμοδιοτήτων των δήμων. Δηλαδή, πέρα από τη συλλογή σκουπιδιών, έκδοση πιστοποιητικών και επέκταση-πριμοδότηση της κομματικής επιρροής, οι Δήμοι έχουν επιπλέον αυξημένους οικονομικούς πόρους (;) και περισσότερες αρμοδιότητες σε θέματα πολεοδομίας, αστυνόμευσης, ασφάλειας, εκπαίδευσης, και… φυσικά «πολιτισμού» (η σαντιγί που καλλωπίζει την όποια μορφή επιβολής εξουσίας!). Οι παραπάνω αυξημένες αρμοδιότητες-παροχές γίνονται στο όνομα της ενίσχυσης του θεσμού της τοπικής αυτοδιοίκησης…
Οι Καποδιστριακοί Δήμοι είναι η μικρογραφία του συγκεντρωτικού κράτους στις κατά τόπους κοινωνίες. Οι σχέσεις υποτέλειας-εξάρτησης των τοπικών κοινοτήτων προς την κεντρική εξουσία παραμένουν, μόνο που τώρα δημιουργούνται επιπρόσθετες σχέσεις υποτέλειας των κατοίκων προς τους ενισχυμένους τοπικούς «άρχοντες»! Εξάλλου, ο δήμαρχος εξακολουθεί να συγκεντρώνει όλη την τοπική εξουσία στα χέρια του, κατά πολύ αυξημένη αυτήν τη φορά.
Οι Καποδιστριακοί Δήμοι καλούνται να καλύψουν την απόσταση μεταξύ της απόμακρης κυβέρνησης, των απρόσωπων εταιρειών-εργολάβων και των τοπικών κοινωνιών. Όπου υπήρχαν ή θα υπάρξουν στο μέλλον δίαυλοι επικοινωνίας με τους κατοίκους, γίνονται για να ενισχυθεί η συνδιαλλαγή με την εξουσία (ενισχυμένα συνοικιακά συμβούλια, επιτροπές πολιτών για ποικίλα θέματα κ.λπ.). Τελικά για να αναπαράγουν και να νομιμοποιούν οι ίδιοι οι κάτοικοι σχέσεις εξουσίας όλο και πιο κοντά στην καθημερινή τους ζωή.
Εξάλλου, οι πολίτες δεν έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν εξ ολοκλήρου στις τελικές αποφάσεις που αφορούν το Δήμο!
Οι Καποδιστριακοί Δήμοι είναι το αποτέλεσμα του αυταρχικού, υπερτροφικού, γραφειοκρατικού και πελατειακού χαρακτήρα του κράτους. Επομένως, εξυπηρετούν την αποσυγκέντρωση και όχι την αποκέντρωση του κράτους, με σκοπό να διευκολυνθούν οι λειτουργίες της κεντρικής εξουσίας χωρίς να αμφισβητείται η ίδια η εξουσία. Αυτό που στην ουσία συνέβη, είναι ότι ο απρόσωπος και άκαμπτος μηχανισμός του κράτους μετασχημάτισε τη δομή του ώστε να καταφέρει μεγαλύτερο έλεγχο της κοινωνίας…
Οι Δήμοι είναι στην ουσία ένας θεσμός-ιμάντας μεταφοράς εντολών και περιορισμών από τα κέντρα εξουσίας προς τους κατά τόπους κατοίκους. Το πρόταγμα της αυτονομίας σημαίνει πλήρη αυτοδιαχειριζόμενη και ανεξάρτητη οργάνωση των κοινωνιών. Χωρίς την ανάγκη των ευρωπαϊκών πακέτων στήριξης, τη συνδιαλλαγή με το κράτος για την εκχώρηση περισσότερων αρμοδιοτήτων και οικονομικών πόρων, χωρίς την ανάγκη τεχνοκρατών, ειδικών και παντός τύπου διαμεσολαβητών, οι κοινότητες των ανθρώπων να απογαλακτιστούν από κάθε μορφή εξουσίας!
Οι κάτοικοι των πόλεων μπορούν να δημιουργήσουν εκείνες τις ανθρώπινες σχέσεις αλληλεγγύης και συντροφικότητας, που θα επιτρέψουν την επαφή μας με το χώρο, με τη φύση, με τη χαμένη μνήμη μας, ώστε να νιώσουμε αγάπη για τον τόπο μας. Ούτως ώστε οι τρόποι ανίχνευσης και ικανοποίησης των αναγκών μας να δημιουργούνται με βάση τη δική μας τοπική αυτονομία, ανεξάρτητη από κάθε ίχνος εξουσίας, ετεροκαθορισμού, αναπαραγωγής της κυριαρχίας!
Σήμερα, αντί οι κάτοικοι να συνευρίσκονται και να επιλύουν τα προβλήματά τους μέσω συλλογικών, διάφανων και συμμετοχικών διαδικασιών, μέσω τοπικών, αποκεντρωμένων και κατά γειτονιές αυτοοργανωμένων συνελεύσεων, κυριαρχεί το μοντέλο της ιδιώτευσης, απάθειας, εφησυχασμού!
Τελικά της αποστασιοποίησης! Οι κάτοικοι των πόλεων δε δίνουν τη δυνατότητα στον εαυτό τους να συλλογιστεί πάνω στην πόλη και τα προβλήματά της, στο τι οι ίδιοι θα επιθυμούσαν να αλλάξει. Κατά βάθος δε γνωρίζουν την πόλη, δεν τη ζουν και τη σνομπάρουν! Τη χρησιμοποιούν και την καταναλώνουν, πληρώνουν τα τέλη τους, μερικές φορές γκρινιάζουν αν και δεν τους συμφέρει, αλλά παριστάνοντας τους μόνιμα πολυάσχολους και αγχωμένους, αδιαφορούν για καθετί που βρίσκεται έξω από το στενό ιδιωτικό τους χώρο.
Είναι τελικά έγκλειστοι στην ανέξοδη και πληκτική ζωή της αδιαφορίας και της ιδιώτευσης! Οι ειδικοί, οι αρμόδιοι, οι τεχνοκράτες, οι παράγοντες της τοπικής εξουσίας, γίνονται «οι μόνοι υπεύθυνοι για τη ζωή και τα προβλήματα των δήμων»… Μέσα από τον αυτοδιοικητικό λάκκο των λεόντων
Πηγή: εμπρόςnet
