A-τυπος και υπογραμμός: Oταν οι κάμερες κλείνουν

Ηταν Φεβρουάριος του 2006 όταν εξαφανίστηκε ο 11χρονος Αλεξ από τη Βέροια που δεν βρέθηκε ποτέ και έμεινε στην ιστορία ως το πρώτο θύμα bullying στην Ελλάδα.
Ηταν Φεβρουάριος του 2015 όταν εξαφανίστηκε ο 20χρονος Βαγγέλης Γιακουμάκης από τη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων ο οποίος βρέθηκε νεκρός έναν μήνα αργότερα.
Ηταν Απρίλιος του 2009 όταν νεαρός ομογενής σπουδαστής στη Σχολή του ΟΑΕΔ στον Ρέντη πριν αυτοπυροβοληθεί στο κεφάλι, πυροβόλησε έναν 18χρονο συμμαθητή του και δύο εργάτες που προσπάθησαν να τον ακινητοποιήσουν.
Ηταν Σεπτέμβριος του 2015 όταν ένας 15χρονος πυροβόλησε και σκότωσε έναν 17χρονο με καραμπίνα στην Κάτω Αχαΐα.
Ηταν Νοέμβριος του 2017 όταν η 22χρονη φοιτήτρια Σταυρούλα Κοεμτζή κάνει βουτιά θανάτου από την ταράτσα της φοιτητικής εστίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου.
Πρόκειται για περιπτώσεις bullying που συγκλόνισαν το πανελλήνιο, όσο τα φώτα της δημοσιότητας ήταν στραμμένα πάνω τους και όσο αποτελούσαν πρώτο θέμα στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Μετά σιωπή… Μέχρι τον επόμενο Αλεξ, τον επόμενο Βαγγέλη, την επόμενη Σταυρούλα που θα απασχολήσουν πρόσκαιρα την επικαιρότητα. Μέχρι να αναθραφούν νέες γενιές εν δυνάμει θυμάτων και θυτών.
Τα φώτα σβήνουν αλλά ο πόνος δεν εξαφανίζεται. Οι κάμερες κλείνουν, αλλά το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται.
Η ποινικοποίηση του bullying δεν αποφέρει αποτελέσματα τέτοια που να καταδεικνύουν ότι μπορεί να δράσει αποτρεπτικά. Κάθε άλλο. Όταν ο θύτης έρθει αντιμέτωπος με τη δικαιοσύνη είναι αργά και οι ποινές δεν είναι ικανές να αποτρέψουν επίδοξους νταήδες να επιτεθούν σε παιδιά ευαίσθητα, ανασφαλή, με χαμηλή αυτοεκτίμηση, συχνά σωματικά πιο αδύναμα από τους συνομηλίκους τους.
Η 4η θέση που κατέχει η χώρα μας ανάμεσα σε 41 χώρες σε περιστατικά ενδοσχολικής βίας και εκφοβισμού και η 2η θέση στο cyber bullying, αποτελούν ποσοστά ντροπής που δείχνουν ότι η γάγγραινα της βίας εξαπλώνεται.
Το μπούμερανγκ για την αντιμετώπιση του bullying γυρνάει πίσω στην οικογένεια, στην εκπαιδευτική κοινότητα, στην κοινωνία.
Στη μνήμη του Αλεξ, του Βαγγέλη, της Σταυρούλας και όσων οι υποθέσεις δεν είδαν το φως της δημοσιότητας αλλά και από σεβασμό στον πόνο των οικογενειών που θρηνούν για τα παιδιά τους, όταν οι κάμερες κλείνουν, τα στόματα, τα μάτια και τα αυτιά πρέπει να παραμένουν ανοικτά. Αυτό είναι το χρέος μας απέναντι στα θύματα που τα χλιαρά αντανακλαστικά μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε αποσύνθεση, δεν ήταν ικανά να τα προστατέψουν.