Το θέμα είναι πανάρχαιο και βάλε. Oλοι γνωρίζουμε το διαχρονικό σουξέ «έρως ανίκατε μάχαν», από την Αντιγόνη του Σοφοκλή, άντε και το λιγότερο γνωστό «του έρωτα μέγα κακό, σπαράζεις τους ανθρώπους» από την Μήδεια του Ευρυπίδη. Αλλά αυτό το καταναγκαστικό ντε και καλά της εποχής μας, δεν παίζεται. Αρκουδάκια (κόκκινα) εσώρουχα σέξι και κατακόκκινα σατέν, και καρδούλες πολλές κόκκινες καρδούλες. Και το έθνος χωρισμένο στα δυο, όπως το συνηθίζει: σε ορκισμένους εχθρούς του Αγίου Βαλεντίνου και σε φαν, που κερνούν σοκολατάκια. Από τη μια περισσεύει η ειρωνεία, από την άλλη ανέβηκε το ζάχαρο στα ύψη! Στη μέση και κάποιοι που χαμογελoύν : «μέρα είναι, θα περάσει» και σκέπτονται πως ο έρωτας δεν είναι κόκκινος. Είναι διάφανος. Σκέπτονται πως δεν υπάρχει καλύτερο αντί για κόκκινα σατέν εσώρουχα να φοράς το πουκάμισό του. Πως δεν υπάρχει καλύτερο αντί για « Χρόνια Πολλά» σήμερα όταν σε συναντήσει να σου πει ένα απλό «ανυπομονούσα». Που δεν θα χρειάζεται να περιμένεις να έρθει η «μέρα». Δεν υπάρχει μέρα. Δεν υπάρχουν μέρες. Υπάρχουν στιγμές… Στιγμές διαφορετικές, αποκλειστικές, δικές μας και όχι φασόν…
Στιγμές…
