Της Νεκταρίας Μπίλλη
Στο βιβλίο του «Επτά πόλεμοι, τέσσερις εμφύλιοι, επτά πτωχεύσεις -1861-2016» ο ιστορικός Γ. Δερτιλής, αναπτύσσει και αποδίδει τα σύνθετα ελληνικά γεγονότα των δύο τελευταίων αιώνων στοχεύοντας στη σύνδεση του παρόντος με το παρελθόν και στην κατανόηση του σήμερα μέσω της κατανόησης του χθες. Ο ιστορικός μέσα από την μελέτη του διαπιστώνει μια ¨μακάβρια¨ εμφυλιοπολεμική παράδοση της νεοελληνικής ιστορίας. Προηγείται χιλιάδες χρόνια πριν η αναφορά του Θουκυδίδη στην ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου 3,82,1 «Οι συμφορές που προκάλεσε η εμφύλια διαμάχη {….} ήταν πολλές και τρομερές όπως έχουν συμβεί και πάντα θα συμβαίνουν, καθώς η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει». Ο διχασμός ανά την ιστορία κατέγραψε τραγωδίες, αντιθέτως όποτε οι Έλληνες ήταν ενωμένοι μεγαλούργησαν.
Η χώρα μας για ακόμη μια φορά δοκιμάζεται. Έπειτα από δέκα χρόνια οικονομικής κρίσης και πριν καλά –καλά προλάβει να συνέλθει από τη δυσχέρεια της προηγούμενης περιόδου, βρίσκεται αντιμέτωπη με μια διπλή κρίση, η οποία απαιτεί ειδικούς και επιδέξιους χειρισμούς προκειμένου να διαφυλαχτεί η ανθρώπινη ζωή αλλά να προβλεφθούν και να ελεγχθούν οι οικονομικές συνέπειες μιας γενικευμένης καραντίνας, οι διαστάσεις της οποίας μπορεί να σημάνουν νέα κρίση χρέους.
Οι πρωτόγνωρες καταστάσεις που βιώνει αυτή τη στιγμή ο πλανήτης αποδεικνύουν ότι η πραγματική ζωή είναι απρόβλεπτη και μπορεί να επιφυλάξει εκπλήξεις και καταστάσεις έκτακτων συνθηκών που κανένα οργανωμένο σύστημα δεν είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του πρώην ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ, πολιτικού με ειδικό βάρος, η οποία αναφέρει:
«Ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ πια ο ίδιος μετά τον κορονοϊό. Όταν τελειώσει η πανδημία οι θεσμοί πολλών κρατών θα θεωρηθούν αποτυχημένοι. Η ιστορική πρόκληση για τους ηγέτες είναι να διαχειριστούν σωστά την κρίση, χτίζοντας παράλληλα την επόμενη μέρα. Η αποτυχία μπορεί να βάλει φωτιά σε όλο τον κόσμο».
Διαπιστώνει λοιπόν κανείς ότι στην παρούσα κατάσταση όπου οι απειλές είναι ασύμμετρες, δεν υπάρχει χώρος για δογματισμούς, ιδεολογικές ή θεωρητικές αγκυλώσεις. Οι δυσμενείς και εξόχως κρίσιμες συνθήκες επιβάλλουν συνεργασίες, συνέργειες, συναντίληψη και κοινή δράση. Η χώρα δεν πρέπει να ξαναβιώσει συνθήκες διχασμού και μίσους που εκφράστηκαν με συνθήματα και παράτες από τις γνωστές πλατείες την προηγούμενη δεκαετία.
Ο σχεδιασμός της επόμενης μέρας πρέπει να βρει συλλήβδην τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου ενωμένες. Ο προγραμματισμός οφείλει να είναι κοστολογημένος αξιόπιστος και σε ρεαλιστική βάση. Δεν υπάρχει πρόσφορο έδαφος πλέον για ουτοπίες, όπως τις σχεδίαζαν κάποιες ομάδες που υπόσχονταν δωρεάν πετρέλαια από τη Βενεζουέλα, την βοήθεια που θα ερχόταν από την Κίνα τη Ρωσία και το Ιράν, τα IOUS, τα 600δις της περιβόητης Λίστας Λαγκάρντ που θα έλυναν το δημόσιο χρέος.
Η παρούσα κατάσταση είναι κομβική, εξόχως ανησυχητική και δεν επιδέχεται αντιπολιτευτικές κοκορομαχίες και τσιτάτα. Ο Πρωθυπουργός με σχετικό διάγγελμα του αλλά και με τις μέχρι τώρα αποφάσεις και ενέργειες του έδειξε τον δρόμο και φαίνεται να βρήκε πρόσφορα έδαφος από μεγάλο (φωτισμένο) μέρος του πολιτικού σώματος, που δεδομένης της κατάστασης, αντιλαμβάνονται ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις δημιουργίας μια βάσης συνεννόησης –έστω και υποτυπώδους προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι στρεβλώσεις και τα κενά του παρελθόντος.
Μέσα σ΄αυτό το γενικότερο καλό κλίμα, υπάρχουν, ωστόσο, μεμονωμένες φωνές, μια σχετική μειοψηφία που έρχονται με δηλώσεις τους, ή και αναρτήσεις τους να λειτουργήσουν υπονομευτικά στη χώρα και στο ηθικό του λαού. Είναι ανεπίτρεπτες φράσεις του τύπου «θα λογαριαστούμε μετά» και δημοσίευση σκίτσων που φέρουν τον Χάρο να υποδύεται τεστ του ΕΟΔΥ. Δεν δικαιούνται άνθρωποι που διαχειρίστηκαν- και δεν βρήκαν κανένα λάθος κατά τη διαχείριση τους- κρίσεις οι οποίες κατέληξαν σε τραγωδίες, να διαπιστώνουν εν προκειμένω λάθη και να τείνουν απειλητικά τον δείκτη. Δεν επιτρέπονται τέτοιες αναρτήσεις από θεσμικά πρόσωπα σε τόσο κρίσιμες ώρες, όπου χώρες δοκιμάζονται με εκατοντάδες νεκρούς ημερησίως με τους επαγγελματίες υγείας να αγωνίζονται με αυταπάρνηση για την υγεία των συνανθρώπων μας..
Βέβαια στις δημοκρατίες όλοι δικαιούνται να ομιλούν αλλά η γνώμη τους μετρά αντισταθμιστικά με το προσωπικό τους βάρος.
