Ένα βότσαλο στη λίμνη

Κατηγορούν πολλοί το πάθος και το συναίσθημα που επέδειξε η Εισαγγελέας της έδρας κατά την αγόρευση της στην “δίκη Τοπαλούδη”. Υπάρχουν όργανα της Δικαιοσύνης που μπορούν να κρίνουν εάν το θυμικό προκάλεσε απόκλιση της εισαγγελέως από την «ψυχρότητα και την απάθεια» που επιβάλλει ο ρόλος της κατά πως λένε. Οι κήνσορες  στα μίντια και ακόμα περισσότερο υπουργοί, τι ακριβώς κάνουν; Οι απλοί πολίτες πάντως, είδαν ένα βότσαλο να πέφτει στη λίμνη της αφασίας μας, ακούγοντάς την να σκιαγραφεί μια μεγάλη αλήθεια. Πως πάμπολλες κακοποιήσεις, βιασμοί, ακόμη και μπούλινγκ, συνεχίζουν να συγκαλύπτονται στην ελληνική κοινωνία του 2020. Και αυτή η ατιμώρητη σεξιστική θρασύτητα δεν μπορεί να βγει έξω από το πλάνο των σκέψεων όλων των πολιτών που δεν θέλουν να είναι υποκριτές. H  δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη δεν αφορά απλώς ένα φριχτό έγκλημα. Αφορά ένα έγκλημα με ρίζες σε μια κοινωνία όπου με τον σεξισμό δεν έχει ξεμπερδέψει. Σε μια κοινωνία που η φράση από κάποιον από τους κατηγορουμένους «Το έπαιζε λίγο δύσκολη» το ακούει σε παραλλαγές σε πολλές περιπτώσεις βίας, κακοποίησης, βιασμών. «Τα ήθελε και τα ’παθε», ή «πώς ντύνεται έτσι, προκαλεί τον βιαστή». Αυτές οι αθλιότητες πρέπει να τελειώσουν. Η Ελένη είπε «όχι». Τόσο απλά. Το «όχι» της γυναίκας είναι αρκετό, από εκεί και μετά ξεκινά ο βιασμός. Τελεία και παύλα. Για κάθε Ελένη Τοπαλούδη, υπάρχει κάποιο στόμα που παρέμεινε κλειστό όταν έπρεπε. Οι ιστορίες των νεκρών γυναικών και κοριτσιών είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη. Αν θέλουμε να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα στη χώρα μας θα πρέπει επιτέλους να αναγνωρίσουμε πως η κουλτούρα της κακοποίησης, της βίας, του βιασμού ακόμη καλά κρατεί, πως τα θύματα πρακτικά αδυνατούν να  καταγγείλουν τους «παλικαράδες» και πως  είναι μια μάστιγα που κατατάσσει την Ελλάδα στον πάτο της Ευρώπης σύμφωνα με όλες τις μετρήσιμες παραμέτρους.