Ουδείς μπορεί να γνωρίζει πού θα έφτανε, αν αξιοποιούσε στο έπακρο το σπάνιο ταλέντο του.
Στην περίπτωσή του όμως, τα βασανιστικά «αν» αφορούν τους άλλους, όλους εκείνους που απόλαυσαν την πληθωρική παρουσία του βλέποντάς τον με τη φανέλα είτε των εκπροσώπων του δωδεκανησιακού ποδοσφαίρου στις εθνικές κατηγορίες, είτε των ομάδων της Α’ κατηγορίας.
Στα μάτια του ίδιου του Παναγιώτη Μαθιού τα «αν» δεν έχουν την παραμικρή αξία και σημασία. Αυτά που ήθελε τα έζησε και τα κέρδισε, οπότε το «αντίο» στην ενεργό δράση, το οποίο είπε το περασμένο Σάββατο, τον αφήνει με τη συνείδησή του καθαρή και την ψυχή του πλήρη συναισθημάτων.
Ίσως και μ’ ένα μικρό απωθημένο, καθώς επιθυμία του ήταν να κλείσει τη σταδιοδρομία του στον αγαπημένο του Ορφέα, την ομάδα στην οποία έκανε τα πρώτα του βήματα.
Πάντως, από τα γήπεδα δύσκολα θα χαθεί. Τον Παναγιώτη Μαθιό περιμένει μέσα στο επόμενο διάστημα μία νέα πρόκληση, η οποία ίσως να εξελιχθεί στην αρχή μίας νέας, ενδιαφέρουσας σταδιοδρομίας.
Ο «Σκιλάτσι» θα ακολουθήσει τη μέλλουσα σύζυγό του στην Αγγλία και θα τα πει από κοντά με τον γνωστό Ρόδιο προπονητή Αντώνη Λεμονάκη ( εκ των βοηθών του Μάρκο Σίλβα), με την προοπτική να εκπαιδευτεί στην ανάλυση του ποδοσφαίρου.
Το «αντίο» ειπώθηκε μέσω ιστοσελίδας κοινωνικής δικτύωσης και συνοδεύεται από μεγάλα ευχαριστώ προς αρκετούς:
«Αν η αρχή ήταν εύκολη θα ήταν και το τέλος …
Έφτασε όμως η στιγμή να πέσει η αυλαία, να αποχαιρετήσω το κοινό και να αφήσω πίσω αυτό που αγάπησα όσο τίποτα στην ζωή μου: το ποδόσφαιρο.
Όταν αφήνεις κάτι πίσω οφείλεις να αναλογιστείς αυτά που έζησες, αυτά που κέρδισες και αυτά που θα μείνουν χαραγμένα για πάντα μέσα σου.
Νιώθω ευλογημένος που είχα την υγεία μου όλα αυτά τα χρόνια, που έμαθα τόσα πολλά από προπονητές, συμπαίκτες, αντιπάλους, διαιτητές, φροντιστές, γυμναστές και δημοσιογράφους. Όλοι μαζί διαφορετικά κύτταρα αυτής της μικρής μας κοινωνίας, αναπόσπαστα δεμένα!
Η πρώτη και η τελευταία μου θύμηση αυτή: 5 ετών με μια μπάλα στο χέρι έπαιζα μπάλα ξυπόλητος στα χώματα, στο σχολείο στα διαλείμματα με ένα κουτάκι αναψυκτικού να αναπληρώσει το κενό.
Κατακτήσαμε τα “πάντα” με όλες τις μεγάλες ομάδες του νησιού και μιλάω στον πληθυντικό καθώς δεν θα μπορούσα να πετύχω τίποτα από όλα αυτά χωρίς τους συμπαίκτες μου και τους προπονητές μου. Αν δεν είσαι ομάδα, οικογένεια δεν μπορείς να πετύχεις τίποτα…
Έτσι λοιπόν φτάσαμε εδώ σήμερα…
Ξέμεινα από κίνητρο τα τελευταία χρόνια, έβαζα γκολ και δεν πανηγύριζα γιατί μου έφτανε η αγκαλιά των συμπαικτών μου. Σίγουρα μπορούσα να παίξω παραπάνω, σε άλλες κατηγορίες όχι μόνο εγώ αλλά και πάρα πολλοί συμπαίκτες μου και συναθλητές μου.
Τα τελευταία χρόνια πάντα είχα τους μικρούς μου συμπαίκτες, κοντά μου. Όμορφο πράγμα να ‘’μαθαίνεις’’ και να ‘’διδάσκεις’’.
Έζησα πολλές χαρές μα λίγες λύπες (ειδικά με τον Φοίβο, με σημάδεψε, με έκανε διαφορετικό άνθρωπο).
Ωραίο πράγμα να φεύγεις ολοκληρωμένος από συναισθήματα, εμπειρίες και ανθρώπους. Ωραίο πράγμα να φεύγεις από επιλογή, να κλείνεις ένα κεφάλαιο και να ανοίγεις ένα νέο. Και ποιος ξέρει; Ίσως στο επόμενο κεφάλαιο της ζωή μου βρεθούμε να τα θυμηθούμε όλα αυτά με μια μπάλα στο χέρι …
Υ.Γ. Ευχαριστώ Ορφέα, Ολυμπιακέ, Διαγόρα, Ιάλυσε, Ρόδο, Φοίβε, Αστέρα, Ακουσίλαε, Κλεόβουλε, Ηρακλή, ΑΕΡΑ, Απόλλωνα.
Ήταν τιμή μου που αγωνίστηκα με τις φανέλες σας.
Υ.Γ. 2 Νίκη είναι να ξέρεις να κερδίζεις, θρίαμβος είναι να ξέρεις να χάνεις.
Αυτός ήμουν , αυτός θα παραμείνω !
Με εκτίμηση “ΣΚΥΛΑΤΣΙ”»
Δεν υπάρχουν αντίο στον δρόμο μας, Παναγιώτη Μαθιέ
