Η Κυπριακή Δημοκρατία άνοιξε το πρώτο κεφάλαιο του συγκρουσιακού ανεξάρτητου βίου της στις 16 Αυγούστου 1960 με την αποτίναξη της Βρετανικής αποικιοκρατίας. Το Σύνταγμα της δικοινοτικής κρατικής της υπόστασης ήταν προϊόν των Διεθνών Συνθηκών «Ζυρίχης – Λονδίνου» (Φεβρουάριος 1959) και όχι ενάσκησης πρωτογενούς συντακτικής εξουσίας του Κυπριακού λαού. Το νεοσύστατο κράτος όπως εξ αρχής είχε διαφανεί, δεν είχε ομαλό πολιτικό, συνταγματικό και κοινωνικό βίο αφού οι αναταραχές μεταξύ των δυο κοινοτήτων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και η σύνθεση του προβληματικού πολιτειακού μορφώματος με τις ξένες δυνάμεις να διατηρούν σημαντικό παρεμβατικό ρόλο, δημιουργούσε εκρηκτικό μείγμα. Στις 15 Ιουλίου 1974 η δικτατορική κυβέρνηση της Ελλάδας υποκίνησε πραξικόπημα για την ανατροπή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, Προέδρου της Δημοκρατίας, προκειμένου να επιτύχει ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Αυτή ήταν η αφορμή που αναζητούσε ήδη από τα έτη 1963 – 1964 η Τουρκία, με αιτιολογία την προστασία των Τουρκοκυπρίων, για να πραγματοποιήσει σχέδιο διχοτόμησης της Κύπρου.
Στις 20 Ιουλίου 1974 εισέβαλλε στρατιωτικά στο ανυπεράσπιστο από άλλες δυνάμεις νησί και μετά την ολοκλήρωση της δεύτερης φάσης της εισβολής τον Αύγουστο του ιδίου έτους κατέλαβε το 37% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας και επέβαλε παράνομη κατοχή του βορείου τμήματος της.
Ακολούθησε στις 15 Νοεμβρίου 1983, η παράνομη μονομερής ανακήρυξη «ανεξαρτησίας» των κατεχομένων εδαφών με την ονομασία ΤΔΒΚ (KKTC). Αυτό προκάλεσε πλήρη διαχωρισμό και αποξένωση των δύο κοινοτήτων, της Ελληνοκυπριακής (80% περίπου του πληθυσμού) και της Τουρκοκυπριακής (18%) και πληθώρα άλλων προβλημάτων (εδαφικό, ασφάλεια, περιουσιακό, δημογραφική αλλοίωση, διανομή και αξιοποίηση φυσικών πόρων). Στην ελληνική βιβλιογραφία και αρθρογραφία συνήθως η «υποτελής στην Τουρκία διοίκηση» των κατεχομένων (ΕΔΔΑ) αναφέρεται ως «ψευδοκράτος».
Το Κυπριακό έκτοτε επικεντρώνεται στους τρόπους επανένωσης του νησιού, πολιτειακής και κοινωνικής συμβίωσης των δύο κοινοτήτων, στο πλαίσιο μιας λειτουργικής και βιώσιμης, συμφωνημένης λύσης ενώ υπήρξε σειρά από άκαρπες προσπάθειες επίλυσης με αποκορύφωμα το πολυσυζητημένο, σχέδιο Ανάν τον Απρίλιο του 2004.
Η ένταξη της νήσου στην Ευρωπαϊκή Ένωση (2004) και στην ΟΝΕ, αποτελεί γεγονός ύψιστης σημασίας και σπουδαία επιτυχία της Ελληνικής διπλωματίας. Η Κύπρος πέραν της οικονομικής της ανάπτυξης ελπίζει ότι η συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποτελέσει, σε κάποιο βαθμό, ασπίδα προστασίας από την τουρκική επιθετικότητα.
Σήμερα οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο είναι καταιγιστικές. Η κατάσταση παραμένει εκρηκτική με την αναθεωρητική στρατηγική της Τουρκίας και την διαρκή καταπάτηση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου και νομιμότητος. Η ιδέα της «γαλάζιας πατρίδας», η επίδειξη γεωπολιτικής ισχύος και η προσπάθεια του σημερινού προέδρου της γείτονος να αναδείξει την χώρα του περιφερειακή υπερδύναμη και εαυτόν σε παγκόσμιο ηγέτη των απανταχού μουσουλμάνων, δυναμιτίζει την κατάσταση σε συνδυασμό με το διαβόητο Τουρκολιβυκό μνημόνιο που προκαλεί αντιδράσεις. Παράνομες γεωτρήσεις της Τουρκίας εντός της υφαλοκρηπίδας της, «διεθνείς οριοθετήσεις θαλασσίων ζωνών» με τα κατεχόμενα, αποτροπή της νόμιμης εκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου και του φυσικού αερίου. Η Κύπρος βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο… Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να πράξει το καθήκον της. Να σταθεί δίπλα στην Κύπρο με όποιο τρόπο και αν απαιτηθεί.
Η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος στην εκδήλωση του Συλλόγου Κυπρίων, στον Ι.Ν. Αγ. Αναργύρων στην Ρόδο, με εκπρόσωπο τον Αντιπεριφερειάρχη κ. Ιωάννη Φλεβάρη, τιμά τον συνεχιζόμενο αγώνα του Ελληνικού Κυπριακού λαού και της μαρτυρικής Κύπρου. Τιμά τους πεσόντες και τα θύματα της τουρκικής εισβολής του 1974 και της συνεχιζόμενης κατοχής της βόρειας Κύπρου. Το σύνθημα «δεν ξεχνώ» μένει πάντα επίκαιρο και ζωντανό. Πονάει αλλά μας διδάσκει και προσπαθεί να μας αφυπνίσει. Έχει πολλά να μας πει και πρέπει να ακούσουμε…
