Αν έστω και κατ’ ελάχιστο δώσουμε την όποια αξιοπιστία, στις διθυραμβικές δηλώσεις των κ.κ. Μητσοτάκη και Αναστασιάδη, Πρωθυπουργού της Ελλάδας και Προέδρου της Κύπρου, τότε θα πιστέψουμε ότι τα αποτελέσματα της τελευταίας συνόδου της ΕΕ, ήταν πραγματικός θρίαμβος της Ελληνικής διπλωματίας και ειδικότερα, κατά τους κατ’ επάγγελμα αγιογράφους του Πρωθυπουργού μας, αποδοχή από τους εταίρους μας, του μεγάλου ειδικού πολιτικού του βάρους.
Είναι γεγονός και δεν χωρά κανενός είδους αμφισβήτηση, ότι κάτω από την πίεση του διεθνούς παράγοντα και απότοκο της νεοθωμανικής διπλωματίας, προέκυψε μια προσωρινή αναστολή των επιθετικών ενεργειών της Τουρκίας, χωρίς όμως την όποια υποχώρηση των Τούρκων από την προβολή και την φραστική επανάληψη των διεκδικήσεων και απειλών τους.
Μια προσεκτική ανάλυση των δεδομένων, λαμβανομένων υπόψη και τα όσα συνέβησαν στο παρελθόν, αβίαστα οδηγείται ένας κοινός παρατηρητής στο συμπέρασμα, ότι οι Τούρκοι πήραν αυτό που ήθελαν.
Πέραν των αμφιλεγόμενων δηλώσεων κάποιων δήθεν συμμάχων για την τήρηση των διεθνών συνθηκών και συμβάσεων, στο σύνολο τους όλοι οι δήθεν σύμμαχοι μας, στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ περιχαράκωσαν τα δικά τους συμφέροντα και αγνοώντας δίκαιο και υπαιτιότητες.
Η Γερμανία και οι χώρες του Νότου και σε δεύτερη μοίρα η ομάδα των χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, έστησαν ασφαλές τείχος προστασίας της Τουρκίας.
Καμιά διαφορά του κειμένου των αποτελεσμάτων της Συνόδου κορυφής της ΕΕ με τα διάφορα ψηφίσματα του ΟΗΕ για την Κύπρο.
Το παρελθόν διδάσκει, αν ο όποιος μελετητής του επιλέξει την γεωμετρική ανάγνωση του.
Η ιστορία του παρελθόντος σηματοδοτείται από ευθείες και σημεία, η ορθή ανάγνωση της ιστορίας του παρελθόντος έγκειται στην ικανότητα του μελετητή, να κατορθώσει με την συνένωση αυτών των γεωμετρικών στοιχείων να διαμορφώσει, να σχεδιάσει την μεγάλη εικόνα.
Στην μεγάλη εικόνα σχηματοποιείται ένα τρίπολο, Τουρκία, Ελλάδα, τρίτα συμφέροντα.
Στην ομάδα των χωρών των τρίτων συμφερόντων υπάρχουν πολλοί παίκτες.
Εξαιρουμένης της Αμερικής και σε επίπεδο Ευρωπαϊκών κρατών ηγεμονεύοντα ρόλο παίζει η Γερμανία.
Ώρα είναι να θυμηθούμε την προ τριάντα ετών ρήση ενός μεγάλου πολιτικού άντρα, «με την συνένωση των Γερμανικών κρατών, Δυτικής και Ανατολικής, δεν θα έχουμε μια Γερμανία της Ευρώπης, αλλά μια Γερμανική Ευρώπη».
Με την αποδοχή αυτής της άποψης, ισχύει η θυμόσοφη έκφραση, ότι βάλαμε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα.
Η Ιστορία εκδικείται όλους αυτούς που ηθελημένα ή αθέλητα την αγνοούν ή την παρερμηνεύουν.
Οι δεσμοί της Γερμανίας με την Τουρκία είναι δεσμοί αίματος, δεν είναι δεσμοί οικονομικοί, (αν και η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος επανδυτής στην Τουρκία) δεν είναι προσπάθεια διατήρησης καλών σχέσεων λόγω μεταναστών, οι Γερμανοί και η Γερμανία είναι οι γεννήτορες της δήθεν Τουρκικής Δημοκρατίας, σχεδιαστές και σύμβουλοι της Κρατικής και Στρατιωτικής της δομής και των κατά καιρούς εθνοκαθάρσεων, στις οποίες προέβη το Κεμαλικό κράτος και οι μετέπειτα διάδοχοι του.
Δύο βήματα μπροστά ένα βήμα πίσω, αυτό εφαρμόζει η Τουρκία και οι προστάτες της, δήθεν υποχώρησε από το πλέγμα των απαιτήσεων της και φαίνεται ανοιχτή για ένα δήθεν διάλογο με την Ελλάδα, στα δικά της σταθμά και μέτρα.
Την περίοδο της έντασης ο κ. Πρωθυπουργός κατ’ επανάληψη και σε όλους τους τόνους έλεγε πως η χώρα μας επιθυμεί την επίλυση των όποιων διαφορών με διάλογο και εκει τον οδήγησαν η κ. Μέρκελ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και η Τουρκία.
Ποιος είναι ποιο ικανός σε ένα Ανατολίτικο παζάρι, σίγουρα οι Τούρκοι και όχι εμείς και γίνονται ακόμα ισχυρότεροι, γιατί έχουν την στήριξη αρχικά της Γερμανίας και δευτερευόντως των υπολοίπων.
Αναγκαστικά οδηγείται κάποιος στη σύγκριση της επιμονής των συμμάχων μας για την επιβολή κυρώσεων στην Λευκορωσία, στην Ουκρανία και όπου αλλού, αλλά βγάζουν τον σκασμό και συγχωρείστε μου την διατύπωση, για την εισβολή και κατοχή της Κύπρου.
Συμφωνήθηκε να γίνει η πρώτη συνάντηση στην Πόλη χωρίς ξεκάθαρη αντζέντα, οι Τούρκοι βάζουν στο τραπέζι όλα τα θέματα, αποστρατικοποίηση των νησιών, γκρίζες ζώνες, ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα, τα πάντα και ο κ. Μητσοτάκης επιμένει ότι για εμας υπάρχει μόνο το πρόβλημα της οριοθέτησης της ΑΟΖ. (κούνια που τον κούναγε)
Για ένα μπορούμε να είμαστε βέβαιοι, δεν πρόκειται να υπάρξει η οποιαδήποτε συμφωνία εκτός και εάν μπουσουλήσουν οι Κυβερνώντες μας στα τέσσερα.
Και στο ενδεχόμενο μη ύπαρξης αποτελέσματος, κερδισμένη είναι και πάλι η Τουρκία, γιατί στο ανώτερο δυνατόν διπλωματικό επίπεδο θα καταθέσει εκ νέου, όλες τις υπερφίαλες επιδιώξεις της.
Γιατί και για ποιο λόγο, όχι μόνο η σημερινή Ελληνική Κυβέρνηση, αλλά και οι προηγούμενες και μαζί με αυτές και η ΕΕ, δεν θέτουν σαν όρο για την όποια διαπραγμάτευση με την Τουρκία την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την απόσυρση από το νησί των Τουρκικών στρατευμάτων.
Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών, υποψιάζομαι ότι κάποιοι στρώνουν το χαλί για την δημιουργία ταμείου κοινής συνεκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων Κυπριακής Δημοκρατίας και Τουρκοκυπρίων, εάν αυτό συμβεί τότε αυτοί που θα συναινέσουν και θα υπογράψουν, θα είναι υπόλογοι εσχάτης προδοσίας.
Αυτό θα επιφέρει άμεσα την αναγνώριση ως κράτους, του μορφώματος της δήθεν Τουρκοκυπριακής Δημοκρατίας και στην συνέχεια την ένταξη του στην ΕΕ, σαν ένα δήθεν πρώτο βήμα για την επίλυση του Κυπριακού.
Εν κατακλείδι, ίσως η πολιτική της χώρας μας τόσα χρόνια ότι, «δεν παραχωρούμε τίποτα, δεν διεκδικούμε τίποτα», ήταν λάθος, ναι δεν παραχωρούμε αλλά έχουμε πολλά να διεκδικήσουμε, η προβολή ραγιαδισμού ανοίγει ορέξεις σε κατακτητές και τσιφλικάδες.
Παρασκευάς Γιάννης
Ρόδος, 6/10/2020
