Αν η επιμονή στον δίκαιο αγώνα είχε ένα πρόσωπο, αυτό θα ήταν το πρόσωπο της Μάγδας Φύσσα. Αν η υπομονή και η στήριξη σε έναν δίκαιο αγώνα είχαν ένα πρόσωπο, αυτό θα ήταν το πρόσωπο του πατέρα, που διακριτικά, δίχως θόρυβο και εξω από τους προβολείς και τα μικρόφωνα, με θαυμαστή αξιοπρέπεια, είναι πάντα εκεί για να στηρίξει την μνήμη του παιδιού του και τον αγώνα της γυναίκας του Κι αν η αξιοπρέπεια και η ταπεινότητα είχαν ένα πρόσωπο, αυτό θα ήταν το πρόσωπο του πατέρα του Σαχζάντ Λουκμάν. Σιωπηλός, βυθισμένος, ποιος ξέρει σε ποιον πόνο, σε ποια σκηνή, σε ποιαν ανάμνηση. Μόνος σε ξένο τόπο, χωρίς να γνωρίζει τη γλώσσα, που υπομονετικά όλα αυτά τα χρόνια περίμενε δικαίωση. Για το ότι οι δικαστές της πατρίδας μου δικαίωσαν, ανάμεσα σε όλα τ’ άλλα, έναν ξένο πατέρα που σε μια ξένη χώρα ζητούσε και αυτός δικαίωση για τον γιο του που δολοφονήθηκε μόνο επειδή ήταν ξένος, αισθάνομαι και λίγο παραπάνω υπερήφανη. Όσο θα μπορούσε αυτό ν’ αντισταθμίσει κάπως την ντροπή μου που ένας άνθρωπος έχασε την ζωή του άδικα και με τέτοιο τρόπο ενώ το μόνο που ζητούσε σε μια ξένη πατρίδα ήταν μια καλύτερη ζωή.
