Αίσθηση προκάλεσε το χθεσινό αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της «δημοκρατικής» για την σφοδρή αντιδικία ιδιοκτητών ακινήτων της Σύμης με το Ελληνικό Δημόσιο σε δίκες διόρθωσης αρχικών εγγραφών στο Κτηματολόγιο Σύμης.
Για το Κτηματολόγιο Σύμης οι αγωγές που κατατέθηκαν υπολογίζονται σε μισή χιλιάδα και αναμένεται η κατάθεση άλλων τόσων, με τα σκήπτρα και τη συντριπτική πλειοψηφία να αφορούν οι δίκες, παραδόξως όχι μεταξύ ιδιωτών, αλλά κατά του Ελληνικού Δημοσίου.
Η «δημοκρατική» σταχυολογεί και δημοσιεύει αποσπάσματα από δικόγραφα αντιπαράθεσης ιδιωτών με το Δημόσιο σε δίκες διόρθωσης αρχικών εγγραφών του Κτηματολογίου Σύμης, που αναδεικνύουν την σφοδρότητα και την ένταση των δικών αυτών και τις πτυχές του όλου προβλήματος:
« Οι παραπάνω ενστάσεις και ισχυρισμοί, αποδεικνύουν δυστυχώς το έωλο και την έλλειψη σοβαρών επιχειρημάτων και των ΑΓΚΥΛΩΣΕΩΝ Υπηρεσιών του Ελληνικού Δημοσίου, που σε ΠΑΡΑΜΕΘΟΡΙΑ ΑΜΕΣΑ ΑΠΕΙΛΟΥΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΑ ΜΙΚΡΑ ΝΗΣΙΑ ΤΗΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ, με τέτοια επιχειρήματα αξιώνει ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟΥΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΝΟΜΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΤΟΧΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ, «σώνει και καλά» να στερήσει ΚΑΙ ΝΑ ΥΦΑΡΠΑΞΕΙ μη εγκαταλελειμμένες ιδιωτικές ιδιοκτησίες ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, τις οποίες για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, δεν έθιξαν Οθωμανοί, Ιταλοί, Γερμανοί και Βρετανοί κατακτητές και διοικούντες από το 1522 μέχρι το 1948. Ενέργειες που εξ αντικειμένου δεν είναι δυνατόν να μη λεχθεί, ότι ΥΠΕΡΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΘΕ ΕΝΝΟΙΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ, αφού μέχρι την έναρξη της σύνταξης του Κτηματολογίου Σύμης το 1995, το Ελληνικό Δημόσιο, ούτε κατά νου είχε, ούτε «κατά που πέφτουν» γνώριζε τα ακίνητα αυτά.
Διαπιστώνοντας μάλιστα ο καθένας ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ την κυβερνητική απάθεια στο ζήτημα αυτό που ταλανίζει ολόκληρη τη κοινωνία της Σύμης εν προκειμένω, και καθώς βέβαια όλοι γνωρίζουν ότι η στέρηση περιουσιών σημαίνει εκδίωξη των κατοίκων από τη γη που κατοικούν, εφόσον οι απόψεις που προβάλλονται στα δικόγραφα νομικών εκπροσώπων της Ελληνικής Πολιτείας από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, απηχούν πράγματι τις θέσεις του Ελληνικού Κράτους, προβληματίζεται πλέον ό καθένας εάν ο σκοπός τέτοιων εμμονών δεν είναι απλά μια γραφειοκρατική νομική αγκύλωση, αλλά εντάσσεται τελικά σε σχέδιο ερήμωσης των νησιών για τα οποία ήδη η Γείτονας θέτει θέμα αποστρατικοποίησης τους με ό,τι παραπέρα αυτό σημαίνει.
…….Συγκεκριμένα η περιγραφή δημοσίων ακινήτων, όπως διατηρείται ακόμη δυστυχώς και σήμερα από την ελληνική πλέον νομοθεσία του Κτηματολογίου Δωδεκανήσου (άρθρο 8 Ν. 510/1948) κατά την τουρκική γλώσσα ως «εραζί-εμιριέ ή αρζί μιρί» δεν αφορά τίποτα άλλο παρά τις επί Οθωμανών «αυτοκρατορικές» γαίες στη Ρόδο και Κω, που κατακτήθηκαν από το «ξίφος» και οι οποίες σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο, ως γη που κατακτούσε ο στρατός ήταν πλέον νόμιμη παρουσία του και ανήκε στο κράτος, δηλαδή στο σουλτάνο ο οποίος παραχωρούσε μόνο το δικαίωμα χρήσης και εκμετάλλευσης. Και στην μεν Ρόδο η παραπάνω κατηγορία «εραζί εμιρέ» ή «αρζί-μιρί», αφορούσε το 50% της συνολικής έκτασης του νησιού στη δε Κω το 25%.
……..΄Ολα τα παραπάνω με έμφαση και με περίσσια στοιχείων καταδεικνύονται, διότι, όπως προαναφέρθηκε, θλιβερώς επί παραμεθορίων μικρών νήσων που οι πληθυσμοί κάνουν αγώνα να παραμείνουν και να μην εγκαταλειφθούν κα ερημωθούν, με ό,τι αυτό σημαίνει εθνικά, επιβιώνοντας με στερήσεις και ιδία με φοβέρες ελλείψεις στοιχειωδών κοινωνικών κρατικών παροχών ιδία στο τομέα της υγείας και της πρόνοιας, παρά ταύτα, αντί οφειλόμενης προστασίας και συμπαράστασης, το Ελληνικό Δημόσιο συνεχίζει να επικαλείται εναλλασσόμενα αυθαίρετα επιχειρήματα» προκειμένου να πείσει ότι δεν ισχύουν τάχα όλα τα παραπάνω για την μη ύπαρξη δημόσιων γαιών στα μη δορυάλωτα νησιά…
……….Κωφεύει επίσης το αντίδικο και χρονίως η προβαλλόμενη ως συντεταγμένο, σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος δικαίου Ελληνική Πολιτεία, που αρνείται ή αδιαφορεί να προβεί σε νομοθετική οφειλόμενη ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ στη Δωδεκάνησο συμπλήρωση στη δασική νομοθεσία, αναφορικά με τον προβληθέντα με την αγωγή ισχυρισμό, ότι ακόμη και να υπήρχε θέμα δασικής έκτασης- -που κατηγορηματικά δεν υπάρχει – και πάλι:-
Δεν μπορεί να ισχύσει το τεκμήριο κυριότητας του Δημοσίου επί δασών, δασικών εκτάσεων κλπ (αρθρο 62 Ν. 998/1979), διότι η Σύμη υπήρξε μη δορυάλωτη περιοχή και λόγω των προνομίων που παραχωρήθηκαν εκεί από τους οθωμανούς κατακτητές, διατηρήθηκε η ιδιωτική περιουσία, δηλαδή δεν υπήρχαν δημόσιες γαίες και γενικά δημόσια περιουσία, ώστε μετά την απελευθέρωση των Δωδεκανήσων να περιέλθει στο Ελληνικό Δημόσιο (Α.Π. 458/2016 ΕλλΔ/νη 58, 1/2027,112 , Νόμος) . Συνεπώς λαμβάνοντας υπόψη ότι με την διάταξη του άρθρου 62 Ν. 998/1979 ρητά εξαιρούνται οι περιοχές των Ιονίων Νήσων, της Κρήτης και των νομών Λέσβου, Σάμου και Χίου και των νήσων Κυθήρων, Αντικυθήρων και Κυκλάδων καθώς και της περιοχής της Μάνης, ως θεωρηθέντων εκείνων των περιοχών της ελληνικής επικράτειας που διατήρησαν προνόμια κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας, είναι αυτονόητο ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ (ΑΡΘΡΑ 4 ΚΑΙ 25 Σ.) ΚΑΘΗΚΟΝ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ του νομοθέτη και των εχόντων τις πρωτοβουλίες νομοθέτησης να συμπληρωθεί η διάταξη και για τη περίπτωση της νήσου Σύμης αλλά και όλων μικρών νησιών της Δωδεκανήσου που δεν κατακτήθηκαν με πολιορκίες, όπως της Ρόδου και Κω».
